Broken by you

Deel 4

Eindelijk was het 18u. Ik had er een hele dag naar uitgekeken om Louis terug te zien. Terwijl ik door mijn open raam een hele dag jonge meisjes liedjes van One Direction had horen zingen, had ik mijn goede vriend, Dokter Google, serieus wat overuren laten draaien. Ik wilde iets beter voorbereid zijn voor vanavond. Ik had immers de nacht doorgebracht bij iemand wiens volledige naam en leeftijd ik niet eens kende! Nu ja, niet dat ik van plan was om opnieuw de nacht bij hem door te brengen... en waarom eigenlijk niet? Het klikte wel tussen ons. Oh ja, maar morgenvroeg zou hij de big apple verlaten en terugkeren naar de UK. Het maakte mij verdrietig. Lekker Ding zorgde voor verwarring in mijn hoofd.
Ik stond tussen de menigte aan te schuiven tot ik mijn plaatsje front row kon innemen, toen ik plots een hand aan mijn arm voelde trekken. Het was John. "Mrs. Sullivan van KNC News?" Ik keek hem vragend aan. Hij trok zijn wenkbrauwen op om me duidelijk te maken dat ik maar beter het juiste antwoord kon geven. "Ja, dat ben ik", zei ik tamelijk zelfverzekerd.
"Ik zie dat het uw eerste dag als reporter is. Persmensen moeten hier niet aanschuiven. Komt u maar met mij mee". Ik volgde hem, en zag heel wat meisjes jaloers naar me kijken. Reporter, ik?
Ik volgde John naar een zijdeur, die enkel kon geopend worden met een speciale badge. De hele tijd zei hij geen woord tegen mij. Mocht ik hem aanspreken? Wat zou ik hem vragen of zeggen? Was hij hier op vraag van Louis?
We liepen door een lange gang en kwamen alweer bij zo'n zware deur. John opende ze met zijn badge en ik zag dat we opnieuw in het stadion waren aangekomen, maar dan meteen front row. Hij begeleidde me naar mijn plaats. "Mrs. Sullivan", zei hij, en hij verdween opnieuw achter de deur.
Het leek wel een eeuwigheid te duren voor de show begon. Ik moet m'n nagels zowat allemaal stuk gebeten hebben.
De show begon net als gisteren, met Louis die als laatste opkwam. Ik had de tekst van het openingslied, "Midnight Memories", goed ingestudeerd, en was dan ook verrast toen bleek dat Louis een andere tekst zong.
Tell me that I'm wrong, but I know it ain't fake,
way too many people in the Madison, babe,
now I'm at the age when I know what I need,
and it's you.
De hele zaal ging uit z'n dak. De jongens veranderden wel vaker hun teksten, hoorde ik enkele meisjes zeggen. Zo zou Harry tijdens het liedje "Rock Me" ooit "I want you to fuck me", gezongen hebben. Ik was al blij dat Louis dat niet deed.
Telkens als Louis de woorden "Midnight Memories" moest uitspreken, keek hij mijn richting uit.
Damn you, sexy!
Na enkele liedjes sprak Liam het publiek aan. Hij zei dat ze vandaag extra moesten opletten op wat ze zeiden of deden. Niemand die het begreep. Harry wees naar mij, terwijl Liam vervolgde dat er een reporter aanwezig was die haar allereerste reportage zou maken vanavond. "So we better be good", knipoogde Liam naar me. "Really good", voegde Louis eraan toe. Het meisje naast me keek me met grote ogen aan. "Ik wil later ook journaliste worden, dan zingen ze ook speciaal voor mij een liedje". Ik lachte lief naar haar. Oké, ik was dus reporter vandaag.
Het volgende liedje was "Over Again". De jongens zetten zich allen neer op een verhoogd stukje podium. Louis zat aan mijn kant van het podium. De meisjes naast me zwaaiden, en Louis zwaaide terug naar hen. Het ene meisje viel bijna in zwijm, terwijl de andere volop foto's nam.
Ik meende een droevige blik in Louis' ogen te zien, al kende ik hem natuurlijk niet goed genoeg om te weten welke blik dat exact is.
Hij zwaaide nogmaals, maar naar mij deze keer. Ik zwaaide terug en kreeg zijn mooie glimlach weer te zien.
Zodra zijn tekst eraan kwam, werd hij alweer serieus. Damn you, sexy as hell.

Toen het optreden erop zat, kwam John me opnieuw halen.
Opnieuw liepen we door de lange gang, maar deze keer begeleidde John me naar een zijdeur. Hij gebaarde dat ik moest binnengaan. Louis was in de ruimte, waarvan ik aan de andere kant van de deur niet had gezien dat het een kleedkamer was. Hij lag languit in een donkerblauwe, leren zetel, z'n hoofd achterover en een flesje water in zijn handen. John ging naar buiten en sloot de deur. Louis schrok van het geluid van de deur en zag me staan. Hij zette zich recht en vroeg of ik naast hem wilde gaan zitten, wat ik dan ook deed. Voor ik er erg in had, gaf hij me een kus op m'n wang.
"Hoe vond je het?", vroeg hij. Ik giechelde. "Zacht, hoewel je je niet helemaal geschoren hebt". Louis moest lachen.
"Ik bedoelde het optreden".
"Oh, dat". Ik keek hem streng aan. "Veranderde jij nu zo plots de tekst?"
Hij boog z'n hoofd, zoals een klein kind dat iets deed wat niet mocht. "Sorry".
"Voor mij?" Hij keek me aan en glimlachte zacht. "Ik keek toch naar jou?", fluisterde hij.
Ik keek hem opnieuw streng aan. "Voor mij? Of voor Mrs. Sullivan van KNC News?" Hij hield z'n hoofd wat schuin. "Mrs. Sullivan?"
Hij leek echt niet te weten waar het over ging.
"John noemde me zo. Een schuilnaam, zo leek het wel". Louis lachte flauwtjes. "Dan heb je mijn nieuwe tekst toch goed verstaan ook? Way too many people in the Madison, babe. We zijn samen opgemerkt."
Ik schrok. "Die journalist?" Louis knikte. "Dus moest jouw aanwezigheid wel verklaard worden."
Ik haalde me de hele scene van gisteravond opnieuw voor de geest.
"Dan was ik ook de enige journaliste die wist dat jullie niet in het Grand logeerden?" Louis knikte opnieuw.
Ik legde mijn hand op zijn arm. "Ik vond de nieuwe tekst heel leuk gevonden."
Louis keek naar mijn hand op zijn arm en keek me dan strak aan. Ik zag in zijn ogen dezelfde droeve blik als tijdens "Over Again".
"Wat scheelt er?", vroeg ik, en ik hoopte dat ik ergens het object van zijn verdriet kon zijn.
Hij zuchtte. "NYC zit erop. Het volgende optreden is overmorgen in Zwitserland."
Ik bedacht dat hij me tijdens onze eerste ontmoeting gezegd had dat hij overmorgen in de vroegte moest vertrekken. Dat was dus morgenvroeg.
Alsof hij mijn gedachten kon lezen, zei hij plots: "De plannen zijn gewijzigd. We kunnen niet tot morgenvroeg in het Madison blijven, aangezien ze hebben ontdekt dat we daar logeren en er nu waarschijnlijk alweer een hele groep fans ons staat op te wachten".
Ik schrok. Moest hij echt nu al vertrekken?
"Dus... wat gaan jullie nu doen?"
Louis nam mijn kin vast en keek me recht in de ogen.
"We vertrekken nu met onze privéjet naar Zwitserland. Morgen hebben we een vrije dag en overmorgen vliegen we er opnieuw in".
Ik voelde hoe m'n ogen nat werden. Moest ik nu echt afscheid nemen van Louis? Ik had hem pas gisteren ontmoet, en toch... ik voelde me wel goed bij hem, en het was toch al wel een tijdje geleden dat ik me zo goed gevoeld had bij iemand.
Louis zag de tranen in mijn ogen. "Why are you upset, honey?", vroeg hij.
Ik winkte met mijn ogen en de tranen liepen over mijn wangen.
"Ik begrijp het", zei ik, zijn vraag negerend. "Jij bent Louis Tomlinson van One Direction! Wie ben ik? Je leert op alle plaatsen waar je komt meisjes kennen. Hoe dom kon ik zijn om te denken dat..." De woorden stokten in mijn keel. Kon ik mijn zin niet afmaken? Wilde ik hem niet afmaken?
Louis had nog steeds mijn kin vast en bracht zijn gezicht dichter bij het mijne.
"Om te denken dat...?", herhaalde hij.
Nog voor ik wat kon antwoorden, voelde ik z'n warme lippen op de mijne. Ik sloot mijn ogen.