Broken by you

Deel 41

The game is on!
Dat werd me vanaf de eerste minuut duidelijk!
Terwijl heel wat fans elkaar haast in de haren vlogen om toch maar als eerste de hekken aan het podium te bereiken, kwamen er ook meteen heel wat meisjes de richting van ons kraampje uit. Ik keek naar Katie. Zij had zich aan de rechterkant van de lange tafel gezet, terwijl ik de linkerkant bezette. Hoewel er slechts een vijftal meter tussen ons in was, voelde ik me even heel erg eenzaam. Mijn beste vriendin stond zo dichtbij, mijn liefje was met een mond vol hotdog de deur op zo'n 20 meter van me vandaan binnengelopen en ik voelde me gewoon eenzaam. Ik bekeek de menigte die voor het kraampje stond. Dit was geen droom.
Ik had geen tijd om me te verwonderen over wat er nu gebeurde. Binnen een half uurtje zou het voorprogramma beginnen en zou ons kraampje moeten sluiten tot na het concert.
Ik had geen zin om na het concert terug naar hier te komen. Ik wilde gewoon bij Louis zijn. En ik kon me voorstellen dat Katie ook liever iets met Harry wilde gaan drinken dan hier t-shirts te verkopen.
Maar daar mochten we nu even niet aan denken.
De stapeltjes kleren daalden enorm snel en de kassa werd voller en voller.
Het viel me op dat bepaalde ontwerpen meer aantrek hadden dan anderen. Heel wat meisjes hadden reeds de longen uit hun lijf gegild nog voor het concert begonnen was.
Velen trokken de t-shirts meteen over hun eigen kleren aan. Eén meisje slaagde er zelfs in om in de menigte haar eigen broek uit te trekken en te vervangen door de Niall-broek die ze net had gekocht. Ik wierp snel een blik naar Katie. We leken beiden plots zo oud. Ik kon me immers niet meer herinneren wanneer wij zo gek werden door het zien van kleren van onze idolen. Dat kan er ook aan liggen dat Katie en ik nooit echt samen naar een concert van onze idolen waren geweest, simpelweg omdat we een totaal verschillende muziekstijl hadden.
Ik vond het best leuk om dit te kunnen meemaken.
Ik hoorde aan het gegil en de eerste noten van She Looks So Perfect van 5SOS dat het voorprogramma begon. Katie en ik verkochten de laatste stuks aan de meisjes die ongeduldig op en neer sprongen omdat ze heel graag nog een stuk kledij wilden maar tegelijk ook niets van het concert wilden missen.
Zodra ik hen hun zakje met broeken en shirts had aangegeven, renden ze naar hun vriendinnen in tribune 3. Nathalie kwam bij Katie en mij staan, samen met een man die ik niet kende.
"Dit is Jake", zei ze. "Hij is verantwoordelijke voor de kraampjes hier in het stadion. We hebben jullie gadegeslagen. Het was nogal een drukke boel hier."
Ik keek naar Katie en dan naar ons tafeltje. Er lagen nog maar een klein aantal shirts en drie broeken.
"Hiermee kunnen we straks ons kraampje toch niet opnieuw openen?", vroeg ik aan Jake.
Hij lachtte zijn hagelwitte tanden bloot.
"Neen, dat is onmogelijk. We vinden er wel wat op. Gaan jullie nu maar gauw backstage, binnen een half uurtje is het aan jullie boyfriends."
Jullie boyfriends. Katie werd knalrood.
Ik nam Katies hand vast en trok haar mee richting backstage.

De jongens waren duidelijk opgewonden over het concert. Dat merkte ik meteen op toen we hun wachtruimte binnenkwamen. Ze waren net aan hun stemopwarmingsoefeningen begonnen. Harry en Zayn lagen languit op de vloer en brachten ondertussen rare klanken uit. Liam was wat verderop in de ruimte met Sophia aan het telefoneren. Niall had zich bovenop de biljarttafel geinstalleerd voor zijn oefeningen en Louis lag languit in de zetel.
Hij hield zijn vingers tegen zijn stembanden terwijl hij de gebruikelijke tongrol oefende. Hij schrok toen ik naar hem toesprong en nogal pijnlijk tegen zijn maag terechtkwam.
"Liefje, niet doen", zei hij zacht. Hij klonk nogal afstandelijk, vond ik. Was het omdat Katie erbij was? Of was er een andere reden? Ik kuste hem.
Harry en Zayn sprongen op en kwamen bij ons staan. Louis zette zich wat rechter, zodat er meer zitplaats was in de zetel.
"En, hoe ging de verkoop?", vroeg Harry, terwijl hij zich naast Louis en mij zette in de zetel.
In één ruk trok hij Katie bij hem op schoot. Ze slaakte een luide gil en sloeg haar hand voor haar mond. We lachten allen tegelijk. Katie draaide zich om naar Harry, die zelfvoldaan zat te glimlachen. Even keek Katie in mijn richting. Ik zag wat ze aan het denken was. Harry is zo verdomd sexy!
"Waarom doe je dat?", vroeg ze, en ik vroeg me af waar haar vlotte zinnen gebleven waren. Kon ze nu echt niets beters bedenken dan dàt? Ze moest echt wel een serieuze crush hebben op Harry, ik had haar nog nooit zo verlegen gezien als sinds ze hier vanmiddag was aangekomen.
Harry loste z'n grip rond haar heupen wat.
"Plaatsbesparend denken". Oh Harry, I see what you're doing. Hij zou niet in zijn kaarten laten kijken, zoveel was duidelijk. Hij knipoogde stiekem naar me. Hij wist goed genoeg dat ik zijn spelletje doorhad.
"Maar," zei hij, zo luchtig mogelijk en nog steeds z'n handen rond Katie's heupen geklemd, "hoe ging de verkoop nu?"
Ik haalde mijn hand door mijn haren.
"Super! We zijn bijna uitverkocht", antwoorde ik. Ik hoorde weinig enthousiasme in mijn eigen stem. De anderen merkten het ook.
"Dat is toch goed nieuws?", vroeg Liam, die gedaan had met telefoneren en naar ons toekwam. Hij zette zich met één bil op de rand van de zetel, tegen Louis' schouder aan.
"Tuurlijk is het dat. Ik vraag me alleen af of dit geen momentopname is". De jongens en Katie, allen keken ze mij aan alsof ik hen net in het Japans had toegesproken.
"Ja, het is een momentopname. Hoe kan je het anders zien?", vroeg Niall. Ik keek hem aan.
"Ik bedoel maar... de collectie stond vanmorgen in alle magazines en vanavond startte de verkoop. Het lag nog vers in het geheugen. Wie garandeert me dat de verkoop morgen nog zo goed zal gaan? Zouden mensen mijn kleren ook kopen als jullie niet het gezicht ervan waren?"
Louis zuchtte. Harry loste één hand rond Katie's lichaam en duwde hard tegen mijn schouder met zijn duim.
"Er heeft er precies eentje vakantie  nodig."
Ik keek naar Louis. Hij glimlachtte flauwtjes naar me.
Harry en Louis bewogen quasi tegelijk met hun benen, zodat Katie en ik doorhadden dat we ons moesten rechtzetten. De jongens stonden zelf ook recht.
"We zullen al maar richting backstage vertrekken?", vroeg Liam op een bevestigende toon. De wachtruimte van de jongens was dichter bij de publieksingang dan bij het podium. De jongens moesten nog de hele baan rondom het stadion doen alvorens ze het podium zouden bereiken.
Niall wilde bovendien de laatste liedjes van 5SOS nog meepikken van de zijlijn.
De jongens deden high five en liepen allen de gang door.
Vooraan liepen Niall en Liam. Ze waren wat aan het dollen met elkaar. Net voor ons liepen Harry en Zayn, druk pratend over vanalles-en-nog-wat. Louis en ik liepen hand in hand. Katie liep naast me.
Ze verwonderde zich erover dat wij door de lange gang net naast het veld liepen en dat niemand ons kon zien, terwijl wij iedereen konden zien. Muren van eenzijdig doorzichtig glas, geweldig. Ik had het zelf nooit eerder zo bekeken.

Ik kneep zachtjes in Louis' hand. Hij had nog niet zoveel tegen me gezegd vanavond.
"Alles oké, liefje?", vroeg ik, haast op fluistertoon. Hij kneep zachtjes terug in mijn hand.
"Waarom vraag je dat?". Ik zag een droeve blik in zijn ogen. Het was dezelfde blik als tijdens "Over Again", de avond dat ik met hem meeging om de rest van mijn leven met hem te delen. Ik voelde een steek in mijn hart. Louis had verdriet en ik wist niet waarom.
"Je bent zo stil. En je gedraagt je zo raar."
Hij lachtte naar me met die glimlach waar ik zo verliefd op was.
We hielden halt. De anderen liepen gewoon door. Liam draaide zich even naar ons om, maar zei niets en liep ook verder door.
"Harry heeft gelijk. Jij hebt vakantie nodig. En ik ook. We hebben het zwaar gehad de afgelopen dagen", zei hij, terwijl hij zachtjes over mijn wang wreef.
"Ik wil alleen zijn met jou. Helemaal alleen. Zonder Modest, zonder de andere jongens, zonder fans, zonder pers. Just you and me. Ik wil helemaal opnieuw beginnen met jou."
Hij nam mijn handen in de zijne. Ze voelden heerlijk warm en vertrouwd.
"Oh Louis", zei ik, en ik liet me tegen zijn stevige borstkas vallen. "I love you so much".
Louis sloeg z'n armen tergend traag om me heen. Die armen waar ik me altijd zo veilig in voelde.
"Life struggles", fluisterde Louis. Hij liet me los, knipoogde naar me, nam mijn hand en leidde me verder de gang door.
"Heb ik je trouwens al gezegd hoe trots ik op je ben met de verkoop van je collectie? Ik heb vanaf het begin in jouw talent geloofd."
Dat was de waarheid. Zelfs wanneer we door een moeilijke tijd gingen, was Louis steeds degene die rotsvast zijn eerste gedachten staande hield. Degene die er hoe dan ook voor zou zorgen dat de mensen waar hij veel om gaf hun dromen konden realiseren.
Toen we de voorbije dagen geconfronteerd werden met de leugens van Kelly en tijdelijk uit elkaar waren, had hij ook stiekem bij Marlon gepolsd of alles nog wel goed met me ging, of ik mijn werk niet teveel verwaarloosde. Dat had Marlon me later gezegd.
"Hoe komt het eigenlijk dat jullie hierbij nauwer betrokken zijn dan bij jullie andere merchandising?", vroeg ik hem, terwijl we verder de gang doorliepen, de anderen achterna. Hij trok één wenkbrauw op.
"Pennenzakjes, koffietassen en armbandjes hebben geen verhaal. Jouw kleren wel. Dat is hetzelfde als met onze parfums. We staan ervoor gekend dat we dicht bij onze fans willen staan. Door jouw ontwerpen lukt dat ook een beetje."
Ik begreep helemaal wat hij bedoelde.
"Trouwens... je weet toch dat de helft van de verkoopsopbrengst van vanavond naar charity gaat?"
Ik keek Louis aan. Dat wist ik helemaal niet. Niet dat ik dat erg vond, ik vond het zelfs een hele nobele gedachte.
"Nathalie, Jake en nog een heel team van mensen die wij niet kennen gaan het vanavond nog allemaal bekijken om hoeveel het gaat. De helft van de opbrengst gaat naar Eden Dora Trust. En dat bedrag verdubbel ik dan persoonlijk."
Mijn hart smolt van die gedachte. Oh Louis. Eden Dora Trust was het liefdadigheidsfonds waar Louis in zijn eentje het gezicht van was. Hij deed vaak acties om geld in te zamelen voor dit fonds. In zijn vrije dagen was hij vaak genoeg op het voetbalveld te vinden voor een wedstrijdje voor het goede doel.
Ik bewonderde hem hierom. Hoe druk hij het ook had, voor de kindjes van dit fonds maakte hij zoveel mogelijk tijd vrij.
Hij zou zo'n goede papa zijn, later.
We kwamen bij de anderen aan. Ze hadden allen een flesje water vast. Het was het flesje dat ze op het podium zouden zetten om hun keel gesmeerd te houden tussen de liedjes door. Harry zat met de helft ervan al te gorgelen. Ik wist nu al dat de andere helft straks over de meisjes op de eerste rijen zou uitgespuwd worden. De fans vonden het geweldig om water over zich te krijgen dat in de mond van hun idool had rondgezworven. Dat was één van de dingen aan hun fans die ik nooit zou begrijpen.
Liam gaf Louis een flesje aan. Hij nam ook meteen een grote slok, wat ik niet van hem gewend was.
"Alles oké?", vroeg ik, terwijl ik in zijn vrije hand kneep. Hij knikte en kwam tegen me aan staan.
"Ik meende wat ik zei, love. We moeten er maar eens een paar dagen tussenuit gaan. Na vandaag nog twee concerten en dan zijn we 2 dagen vrij. Zeg me wat je wil doen en ik hou die dagen vrij voor jou".
Ik hield mijn hoofd schuin.
"Voor wie zou je ze anders vrij houden?"
Hij stak z'n tong naar me uit.
"Ik ben ongelofelijk moe", fluisterde hij.