Broken by you

Deel 53

Ik had m'n deadline gehaald. En meer zelfs.

Alle outfits gebaseerd op Story Of My Life waren klaar, ik had 4 nieuwe outfits voor mijn eigen collectie, en ik had een kleedje klaar voor Sophia. Ze had me gevraagd of ik er eentje kon maken voor het etentje dat ze had gepland voor Liams thuiskomst. Drie dagen voor de terugkeer van de jongens, was het rode kleedje klaar. Ik was er best fier op.

Ik was op weg naar huis. Op bevel van Caroline. Ze vond het onverantwoord om me nog verder te laten werken. Ik had de afgelopen dagen alles gegeven wat ik maar kon, zonder veel pauzes te nemen. Ik had het atelier soms pas om drie uur 's nachts verlaten, om vijf uurtjes later alweer aan de slag te gaan. Ik had enkele keren mijn middagmaal overgeslagen en ook 's avonds was het vaak enkel een bord groentesoep dat ik naar binnen werkte, om niet teveel tijd te verspillen.

Ik had al behoorlijk wat strafpunten bij Louis verzameld de afgelopen dagen, maar zolang hij niet wist wat ik allemaal uitspookte, kon dat geen kwaad. Ik moest nu eerst en vooral zien dat ik mijn collectie tijdig klaar had.

Ik had Louis al enkele dagen niet gehoord. Bewust. Het deed onze relatie geen kwaad om elkaar even niet te horen of te zien. Ik miste hem wel, maar had het te druk om aan hem te denken. En vice versa. Binnen 3 dagen zou hij alweer thuis zijn voor twee dagen en dan zouden we zoveel van elkaar kunnen genieten als we wilden.

Ik had de afgelopen dagen een geheel nieuwe wereld gecreëerd. In die wereld waren er vooral veel dingen niét aanwezig: weg Skype, weg iPhone, weg sociale media, weg het uitgaansleven, weg alles wat me kon afleiden van mijn werk. Helaas dus ook weg Louis voor even.

Ik moest dit tot een goed einde brengen. Ik wilde iedereen trots maken, en dan vooral mezelf. Mijn lage zelfbeeld moest serieus opgekrikt worden.

Het deed raar om de loft binnen te gaan. Ik had me de afgelopen dagen van de voordeur naar mijn bed en zo naar de badkamer en opnieuw de voordeur gesleept. Onze loft leek al die tijd onbewoond. De brievenbus beneden puilde uit en het antwoordapparaat stond vol met berichtjes. Caroline had gelijk toen ze zei dat ik beter naar huis kon komen. Hoewel het amper 3 p.m was, vond ik het geen slecht idee om een uurtje bij te slapen. Daarna zou ik me douchen en iets lekkers voor mezelf maken. Al had ik weinig appetijt. Nog steeds had ik iedere ochtend last van misselijkheid. Ik dacht even terug aan Nathalie's woorden. Een kindje in mijn buik. Een kindje van Louis. Neen, vast niet.

Het koude water uit de douchekop had me meteen wakker gekregen. Mijn extra slaapuurtje had geen soelaas gebracht en ik was dan ook met m'n slaapshirt aan onder de douchekop gaan staan. Met m'n ogen nog halfdicht had ik de kraan naar rechts gedraaid en kreeg dus meteen een straal ijskoud water over me heen. Ik was nog nooit zo snel vanonder de douche vandaan gekomen.

Maar ik voelde me meteen een ander mens. Terwijl de steamer zijn werk deed met mijn rijst en groentjes, besloot ik Louis toch maar een berichtje te sturen. Ik had hem nu al veel te lang moeten missen. Ik keek op de klok. Hij zou nu op weg moeten zijn naar z'n hotel. Ik zette het volume van de cd-speler luider. Just The Way You Are van Bruno Mars was net begonnen. Ik ben dol op de muziek van Bruno Mars.

When I see your face

there's not a thing that I would change

'cuz you're amazing

just the way you are

Ik typte de tekst bijna blindelings over in mijn berichtje voor Louis. His face. Ik zou er geld voor geven om zijn gezicht nu te kunnen zien. Om hem bij me te kunnen hebben. En al had ik via livestream het concert van vanavond kunnen volgen en dus zijn gezicht kunnen zien, ik was blij dat ik dat niet had gedaan. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik écht wel zelfstandig kan zijn en Louis niet voor àlles nodig heb en altijd maar bij hem moet zijn.