Broken by you

Deel 19

Louis was nog steeds aan het slapen.
Ik wist niet of hij gewoon heel erg moe was, of dat hij daadwerkelijk aan het vechten was tegen een kater.
De fles J&B die op de piano stond, was slechts halverwege. Maar Louis had de afgelopen dagen heel wat te verwerken gekregen, en dat in combinatie met de stress en het beetje whisky, maakte van hem een goed slachtoffer voor een katertje.
Ik besloot toch al bacon and eggs klaar te maken, en hem dan te gaan verrassen op bed, zoals ik net met Harry had gedaan.
Harry. Wat had hij nou net gezegd? Dacht hij echt dat ik ooit voor hem zou vallen, mocht ik niets met Louis hebben?
Hij zou mij zelfs nooit hebben opgemerkt mocht hij me gewoon op straat zijn tegengekomen.
Ik klutste de eitjes.
Ik kon het wel goed vinden met Harry. Louis betekende alles voor me, zelfs op zo'n korte tijd, en ik kon me met hem ook wel goed amuseren, maar de gekste tijden had ik al met Harry beleefd. Dat waren dan meteen ook de meest genante momenten uit mijn leven: het dronken zijn, het motorijden zonder helm, het twerken, de drugs - oh ja, die waren absoluut ongewild!
Louis vond van zichzelf dat hij een soort Peter Pan was - je weet wel: de jongen die nooit groot wil worden; maar hij leek me meestal al verder in het leven te staan dan Harry.
Maar Louis was dan wel twee jaar ouder, hij kwam niet altijd vowassener over dan Harry. Met Louis kon ik diepgaande gesprekken voeren, om diezelfde avond stomdronken met Harry door te zakken. En met Louis kon ik 's ochtends een kinderlijk kussengevecht hebben, en diezelfde avond mijn diepste gevoelens uitleggen aan Harry.
Ze zijn zo verschillend, en toch beste maatjes.
Ik verschilde ook wel erg met Louis. Een wereld van verschil. Hij was de jongen die de halve wereld had afgereisd, overal mensen kende of leerde kennen, zich geen zorgen hoefde te maken over zijn toekomst.
En ik was dat New Yorkse meisje dat een vaste baan had en elke dag als dezelfde beschouwde.
Ik dacht zorgvuldig na over elke stap in mijn leven. Elke spontane actie was op voorhand gepland, elk woord dat ik uitsprak was weloverwogen.
Tot die dag dat onze wegen elkaar kruisten, nog niet zo lang geleden.
Tot op het moment dat die koffie over mijn blouse ging, had ik mijn hele leven al gepland.
Frappucino, verbeterde een klein stemmetje binnenin me.
Wat als ik enkele tellen eerder of later door de deur van Madison had gewandeld? Wat als ik nooit frappucino over mijn blouse had gehad? Wat als ik mijn humeur had laten verpesten door het voorval en ik niet met Katie was meegeweest naar het concert? Wat als ik de t-shirt gewoon aan Lou had gegeven toen ze mij dit was komen vragen?
"I smell eggs", riep een rauwe stem vanuit de slaapkamer. Oef, Louis redde me net op tijd van alweer een hele conversatie met mezelf over mijn gevoelens, gedachten, twijfels, dromen.
"Ik kom ze brengen", riep ik terug. Ik was zo blij om zijn stem te horen.
Louis maakte een braakgeluid, al hoorde ik dat hij niet echt aan het braken was.
"Niet voor mij, baby", zei hij. Ik nam de pan van het vuur, zette ze op het aanrecht en liep naar de slaapkamer.
Louis zat rechtop in bed, steunend op zijn handen. Zijn haren waren behoorlijk in de war.
Ik kruiste mijn armen. "Hoezo niet?", vroeg ik. Hij wreef door zijn ogen.
"Ik denk dat ik beter eerst een douche neem", zei hij. Ik lachte luid. Louis keek me verward aan. "Een beetje medelijden...?", geeuwde hij.
Ik boog naar hem toe en plaatste mijn handen op bed, ter hoogte van zijn knieën.
"Niet mijn kater, niet mijn probleem", zei ik. Hij trok me op bed. Hij viel achterover en ik viel op hem.
Hij streelde door mijn haren.
"Oh, Stephanie", zei hij. Hij wreef nogmaals in zijn ogen. "Ik herinner me niet zoveel meer van gisteren. maar je bent terug bij mij", zei hij. Ik keek hem recht in de ogen. Hoewel zijn ogen dof leken, zag ik er een verliefde twinkeling in. Ik kuste hem volop op de mond.
"Ik zal je straks wel updaten", lachte ik, terwijl ik me rechtzette. "Ga nu eerst douchen, binnen drie kwartiertjes moeten we op de luchthaven zijn."

Het was best druk op Heathrow, en toch hadden Louis en ik enkel oog voor elkaar.
Hij was er op korte tijd in geslaagd om er nuchter uit te zien ("ik was niet strotzat, baby, alleen een beetje tipsy") en ik vond hem behoorlijk sexy. Hij droeg een driekwartsbroek in linnen en een witte t-shirt met Nirvana op. Aan zijn voeten zijn onafscheidelijke witte sneakers - zonder kousen, uiteraard. Hij droeg z'n rugzak nonchalant over zijn schouder, en hield mijn hand vast. Hij trok me constant tegen zich om mijn haren te kunnen kussen.
Hier en daar zagen we smartphones de lucht ingaan om foto's te nemen, maar niemand kwam Louis vragen om samen op foto te gaan. Het leek wel alsof de mensen rondom ons zagen dat we in verlof waren.
In de taxi op weg naar Heathrow had ik Louis verteld wat er allemaal gebeurd was de afgelopen 24u.
Hoe ik halsoverkop vertrokken was nadat ik die beruchte foto van hem en Harry gezien had, hoe erg ik hem op dat moment gehaat heb, hoe ik hem nooit meer wilde zien, hoe Harry me achterna kwam en me kon overtuigen om terug naar Londen te gaan, hoe we hem huilend aan de piano gevonden hadden, hoe we het hadden uitgepraat.
Ik had hem ook verteld over het ontbijtje dat ik Harry gebracht had, al leek het mij veiliger om niet te zeggen dat ik tot in Harry's slaapkamer geweest was.
Ik droomde weg bij het gedacht dat ik Louis nu 10 dagen helemaal voor mij alleen zou hebben. Geen optredens, geen manager, geen papparazzi, geen fans - al kon ik dat niet met zekerheid zeggen.
De twitterupdates konden we ook niet helemaal achterwege laten. De jongens hadden aangekondigd opnieuw twitcams te houden.
Louis zou morgenavond als eerste aan de beurt zijn, gevolgd door Zayn, Niall, Liam en als laatste Harry.
Ik vond het een leuk cadeautje voor de fans, maar begreep niet waarom de jongens er zelf enthousiast van werden. Uiteindelijk staken ze er wel hun tijd in, tijd die ze misschien beter konden besteden met de opnames van hun nieuwe album in het vooruitzicht.
Louis had me uitgelegd dat ze dat leuk vonden om dezelfde reden als de fans: de fans konden hen alles vragen wat ze maar wilden, en aangezien het om een livestream ging konden de jongens geen enkele vraag ontlopen en moesten ze dus wel eerlijk antwoorden.
Hij had me in de taxi enkele beelden van een drietal jaren terug laten zien. Hilarisch, vond ik dat!
En morgenavond zou Louis vanuit ons vakantiehuisje weer zo'n twitcam houden.
Ik hoopte eigenlijk dat iemand hem eens iets zou vragen over Larry Stylinson. Benieuwd wat hij dan zou antwoorden! Ik zuchtte zacht.
Neen, ik moest het hoofdstuk Larry afsluiten! Voor eens en altijd!
Eigenlijk kon ik alleen maar hopen dat niemand hem daarover iets zou vragen. Het was ons ook gelukt om niet te laten uitlekken dat ik hem verlaten had. De officiele versie was dat ik even naar New York was gegaan voor een persoonlijke kwestie, zoals ik Marlon verteld had.
Ik had er geen idee van of Marlon en Caroline de echte reden wisten. Caroline had me wel laten weten dat ik terug aan de slag kon bij haar na mijn vakantie met Louis. Ik had er ongelofelijk veel zin in om kledij te ontwerpen voor de jongens. Ik had alvast mijn schetsboek in mijn tas gestoken.
"Waaraan denk je?", vroeg Louis. Ik keek om me heen. Mijn gedachten waren zo ver gedwaald dat ik niet had gemerkt dat we al aan onze gate stonden. Charles De Gaulle, stond er op het schermpje boven mijn hoofd.
Ik kneep in Louis' hand. "Aan jou", fluisterde ik. Hij glimlachtte en gaf ondertussen onze tickets aan de juffrouw achter de balie. Zij werd meteen rood. "Prettige reis, meneer Tomlinson. Mevrouw.", zei ze, en ze knikte vriendelijk.
Dit overkwam de jongens haast nooit, aangezien ze meestal reisden met hun privéjet, maar na Harry overkwam het nu ook Louis.
We liepen naar het vliegtuig.