Broken by you

Deel 57

Voila, de woorden waren eruit. Zomaar. Vanuit het niets.
Ik draag misschien jouw baby in mij.

Louis reageerde niet. Hij reageerde niet ànders dan ik verwacht had, hij reageerde gewoon... niet. Hij zat nog steeds in de zetel, z'n handen in elkaar gevouwen, z'n ellebogen leunend op zijn knieën, zijn tenen die de grond net raakten. Hij keek niet nààr me, maar dòòr me.
Was hij kwaad? Teleurgesteld? Blij?
Kon hij niet gewoon iets zeggen? Roepen, desnoods. Ik zou het hem niet kwalijk nemen. Alles was beter dan de stilte die er nu heerste.
"Louis...."
Zeg dan toch iets, wilde ik hem toeschreeuwen. Maar het ging niet. De woorden kwamen niet.
Hij boog zijn hoofd en keek naar zijn handen. Hij leek naar de juiste woorden te zoeken. Oh Louis, mijn perfecte Louis.
Het was niet eens zeker dat er een kindje in mij groeide. En toch leek het vermoeden nu al een afstand te creëren tussen ons.
Hij zei niets. Ik zei niets.
Ik draaide me om en liep verder naar de slaapkamer. Ik had rust nodig. Louis had rust nodig.
Morgenvroeg zouden we praten. Over het kindje. Over de Rovers. Over onze toekomst samen.
En over Madeline.

Louis was niet naast me komen liggen vannacht.
Dat merkte ik aan de lege fles J&B, het open pakje sigaretten op de keukentafel en de half afgewerkte songteksten op de piano. Ik had er geen idee van waar hij nu was, en of hij überhaupt wel thuis was gebleven vannacht. Hoe konden we onze discussies uitpraten als hij wegliep? Hij had geen briefje achtergelaten, of een berichtje op mijn iPhone.
Ik typte z'n naam in op m'n schermpje. Ik kreeg vrijwel meteen verbinding.
Fuck. Voicemail. Ik wilde niet tegen een bakje praten, ik wilde met Louis praten.
Waar zou hij zijn nu? Het is zijn laatste vrije dag. Morgenmiddag moet hij alweer het vliegtuig op richting Europa. Zou hij al vertrokken zijn en in het strandhuisje van Stans ouders logeren nu? Dat zou vrij logisch zijn.
Ik liep naar de slaapkamer. Hij had geen bagage mee. Hoe dom ook van mij, hij draagt altijd de kleren die Lou hem meegeeft op tour. Zou ik Harry opbellen? Die weet vast waar Louis is nu.
Hoewel... als Louis niet bij hem is, dan moet ik aan Harry uitleggen hoe het komt dat ik niet weet waar Louis is en ik heb helemaal geen zin om hem iets te zeggen over onze ruzie.
Ik moet het ook helemaal niet opblazen. We hebben gewoon een meningsverschil, geen ruzie.
Toch?

Harry was eveneens niet thuis geweest.
Voor de tweede dag op rij was hij met Katie uitgegaan in New York, had ik gezien aan de snaps die ze me stuurde.
Ik had erg veel zin om Katie te bellen nu en haar te vertellen over wat er allemaal gebeurd was de afgelopen dagen, maar ik besloot het niet te doen. Het was wel duidelijk dat ze op een roze wolk leefde nu, wie ben ik om dat te verpesten?
Twitter. Twitter zou me vast kunnen vertellen waar Louis is nu. Of waar hij geweest was de afgelopen uren.
744 nieuwe meldingen. Zevenhonderdvierenveertig. Misschien moest ik maar wat sneller mijn meldingen checken. Tussen mijn nieuwe volgers merkte ik Phoebe en Daisy op. Zij waren me allebei al een hele tijd geleden beginnen volgen, merkte ik. De schatten. Het gaf me nog steeds een aangenaam gevoel te weten dat de familie van Louis me zo goed aanvaard had.
Louis.
In de zoekbalk bovenaan typte ik Louis' naam. Zonder @, zonder #, gewoon zijn naam. De beste manier om bij de recentste updates uit te komen.
Ik had gelijk. Louis was vannacht niet thuis gebleven. Er waren tientallen verschillende foto's van Louis vannacht. Hij was op stap geweest met Stan en Olli. Ze waren naar Libertine geweest en daar hadden ze het blijkbaar erg bont gemaakt. Louis was dronken. Hij schold de opgedoken paparazzi de huid vol en ging erg close om met de bimbo's die rond hem hingen.
Was dat zijn reactie op mijn zin van gisteravond? Fuck. Er is niet eens zekerheid dat ik zwanger ben van hem. Maar ik wist nu in ieder geval wel hoe hij er tegenover stond.
Louis wilde geen kindje met mij.

Liam en Sophia zagen er stralend uit.
Ik had net mijn mango juice gekregen toen ze de lounge binnenkwamen, hand in hand. Sophia was vanmiddag naar het atelier gekomen en ze had me gevraagd of ik geen zin had om samen met haar en Liam een hapje te eten vanavond. Ze had "jij" gezegd, en niet "jullie". Dus rekende ze Louis sowieso niet mee. Wist zij meer dan?
Ik had Louis een hele dag niet gehoord of gezien.
Nadat ik vanmorgen de foto's van hem, Stan en Olli in Libertine had gezien én bovendien de foto's uit Japan ontdekt had - waarop Louis het wel érg goed leek te vinden met het meisje dat dan wel Madeline moest zijn- was ik meteen naar de dokter gegaan. Ik wilde zekerheid.
Een snelle bloedtest wees uit dat er geen mini Tomlinson in mijn buik groeide. Ik had een infectie opgelopen en door alle stress die er de voorbije weken in mijn leven aanwezig was, had die zich op mijn eierstokken gezet, waardoor mijn periods uitbleven en ik last had van misselijkheid. Ik had niet echt geluisterd naar de dokter. Niet zwanger. Geen baby. Dat was alles dat ik hoefde te weten.

Het was een leuke avond geworden.
Nu ik wist dat ik niet zwanger was, kon ik opnieuw ademhalen zonder het gevoel te hebben dat er bij elke stap wel iemand zou merken dat er wat met me scheelde.
Sophia en Liam zijn echt leuke mensen en de beste vrienden die je je maar kan wensen. We hadden het een hele tijd over random stuff gehad en dat had me goed gedaan. Ik miste Louis naast me, maar meer niet. Ze gaven ook geen verklaring waarom ze Louis niet hadden uitgenodigd.
Toen Sophia zich even ging verfrissen, zag ik mijn kans om Liam aan de tand te voelen over Japan.
Hij was erbij toen de zwembadscènes zich voordeden.
Hij nam een slokje van zijn biertje en zwaaide naar enkele meisjes die wat verderop zaten maar niet dichterbij durfden komen.
Hij keek me aan toen ik hierom moest lachen.
"Hoe hou je het toch vol om altijd zo goedgezind te zijn naar de fans toe?", vroeg ik hem. "Word je het dan nooit beu om overal aangestaard te worden?"
Hij schrok van mijn vraag.
"Not really. Ik bedoel... Tuurlijk wil ik soms eens gewoon genieten van een uitstapje, maar uiteindelijk is het wel dankzij de fans dat we zover gekomen zijn."
Ik knikte. Ik begreep hem helemaal.
"Lewis heeft het daar moeilijker mee, I know", voegde hij er aan toe.
Lewis. Wat klonk het grappig wanneer één van de jongens Louis' naam verkeerd uitsprak.
Ik knikte opnieuw.
"Nogal ja". Hoe zou ik het gesprek nu in de richting van Japan kunnen leiden?
"Maar kijk", zei Liam, "zolang hij morgenmiddag op tijd en liefst nuchter op Heathrow staat om met ons naar Portugal te vertrekken, is het oké voor mij."
Liefst nuchter. Liam was op twitter geweest.
"Ik kan hem niet in de hand houden", bekende ik. Oeps, daar had ik even niet over nagedacht.
Liam trok zijn wenkbrauwen op.
"Wie is Madeline en wat heeft Louis met haar gehad of gedaan in Japan?", floepte ik eruit.
Sophia kwam net opnieuw aan tafel. Ze zette zich neer en keek naar Liam, en dan naar mij, en opnieuw naar Liam.
Liam kneep zijn lippen harder op elkaar.
"Heeft Louis je niet verteld wie Madeline is?"
Ik schudde ontkennend mijn hoofd. Er was dus wel degelijk iets dat Louis me moest vertellen over haar. En Liam wist wat. Ik keek naar Sophia. Wist zij ook wat er gaande was?
"Ik weet niet waar Louis is nu, we hadden...troubles."
Sophia voelde zich ongemakkelijk. Ze wist duidelijk al dat er wat speelde tussen Louis en mij. Ik had gelijk. Er was een reden dat ze enkel mij uitnodigde voor het diner en niet Louis.

Hoewel het even een awkward situation geweest was tussen ons toen ik over Louis begon, was de avond toch goed geëindigd.
Het was 11 p.m. en ik had dus al zo'n 24u niets van Louis gehoord.
Dat was het dan. Hij wilde het stoer spelen, ik kon dat ook. Ik zou niet als eerste buigen. Ik ben niet degene die in fout was. Als ik echt iets voor hem betekende, dan moest hij dat maar laten blijken. Hij verzweeg zijn plannen met de Rovers. Hij zei me niets over het meisje waarmee hij innig knuffelend op foto's stond. Hij reageerde niet op het nieuws van het kindje in mijn buik, maar liep er gewoon van weg. En er was zelfs geen kindje.
Lag zijn reactie misschien toch aan mij? Had ik hem vanaf het begin moeten vertellen wat er gaande was? Zou dat wat veranderd hebben aan zijn reactie? Ik kon hem nu niet eens zeggen dat het loos alarm was, want ik had er geen benul van waar hij was. Waarschijnlijk weer in één of andere kroeg met Olli en Stan...
Ik zou er mijn hoofd niet over breken. Al is Louis dan niet de meest verantwoordelijke man die ik ken en haalt hij nogal graag straffe toeren uit, ik wist dat hij best veilig zou zijn nu en geen domme dingen zou doen. Ik zou wel snel wat van hem horen.

Hoopte ik.