Broken by you

Deel 67

Maddie? Dé Maddie?
"Maddie... Madeline Bailey?" Kon dat dan?
De vrouw knikte. Ze zette een stap dichter en omhelsde me plots. Ik schrok ervan.
"Jij was toch... toch in Amsterdam? Bij Louis? Ik hoorde je door de telefoon."
"Dat is twee dagen geleden. Ik ben nu terug in mijn eigen hometown. Paar daagjes relaxen."
Wat moest ik hiervan denken? Wat deed Maddie hier? Waarom deed ze zo familiair tegen me? En waar bleef Kim nu?
"Ik ben zo blij dat ik je eindelijk ontmoet! Je hebt er geen idee van hoeveel Louis me al over je heeft verteld!", zei ze opgetogen. Ze nam m'n vrije hand vast en loodste me naar de aanpalende kamer. Deze woonkamer was knus ingericht en straalde heel wat warmte uit.
"Oh... echt?", vroeg ik haar, terwijl ze zich in één van de suède zeteltjes liet zakken. Ik zette m'n koffer op de grond.
"Oh Stephanie, hij kan niet over je zwijgen! Kijk, ik weet dat je..." Ze aarzelde even. "Dat je dacht dat er wat gebeurd was tussen Louis en mij." Ik boog m'n hoofd. "Maar daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik ben gelukkig getrouwd, en mocht dat niet zo zijn, dan zou Louis nóg m'n type niet zijn. Geef mij maar zo'n afgeborsteld type. Louis is me iets te... te roekeloos, te speels."
Daar had ze wel een punt.
"Niet slecht bedoeld, I love the guy, maar enkel als vriend. Ik zou ook geen kans maken, mocht ik dat al willen, want zoals hij stapelverliefd op je is..."
Ik kreeg een warm gevoel vanbinnen. Louis is stapelverliefd op me.
"Sorry. Ik heb inderdaad geen enkele reden om te denken dat Louis..."
"Nee, tuurlijk niet!", onderbrak ze me.
"En ik heb het gevolgd hoe jij de kledingcollectie van de jongens hebt ontworpen, en hoe ze jou bestempelen als het grootste aanstormende talent in de modewereld, en ik ben zó blij dat ik nu tegenover jou zit!"
Ik keek haar vragend aan.
"Begrijp me niet verkeerd, maar... wat doe jij hier? Jij bent een zangeres, en... nu ja, ik ben hier voor een mode event. En je was in Amsterdam..."
Ze leunde achterover in de zetel. Ik zette me in de zetel tegenover haar.
"Oh, maar ik blijf hier niet. Mijn zus is één van de make-up artiesten voor de modellen, en ik wilde haar even opzoeken. De kans om dicht bij zo'n supermodellen te komen krijg je niet elke dag natuurlijk", lachte ze. Eigenlijk leek Maddie best sympathiek.
"En dan stuurde ze me onderweg een berichtje dat ze later zou zijn, dus dat ik je maar moest ontvangen, en ik ben echt blij dat ik je nu leer kennen."
"Ik ben eigenlijk ook wel blij dat ik je leer kennen. Zo weet ik wie de vrouw is waar Louis zoveel mee optrekt."
Ik probeerde die zin niet te jaloers klinkend uit te spreken, maar faalde grandioos.
Maddie haalde haar neus op.
"Zoveel trekken we niet echt met elkaar op. Ik was in Nederland om wat familie die daar woont op te zoeken, en omdat Louis daar dan ook was, ben ik maar even dag gaan zeggen. En het kwam toevallig goed uit dat hij wat tijd had, zo konden we even verder brainstormen."
"Waarom alleen met Louis?"
Ik bleef maar als een jaloers kreng klinken, terwijl ik dat helemaal niet wilde.
Maddie trok haar ogen wagenwijd open.
"Wat heb ik eraan om met de anderen te brainstormen als ik alleen met Louis samenwerk?"
Biep.
Er liep een berichtje binnen op mijn iPhone. Het was van Kim.
Ik zette me recht. Maddie deed hetzelfde.
"Hé Stephanie... Je moet je echt niet ongerust maken. Louis is één van de meest trouwe mannen die ik ken. Hij krijgt zo vaak de kans om je te bedriegen, er draaien heel wat vrouwen rond hem, maar jij blijft de enige voor hem."
Ik geloofde haar.



Meteen nadat Maddie de deur had geopend voor Kim, was ook Laura, Maddie's zus, aangekomen, samen met nog vijf andere make-up artiesten.
"Ik moet gaan", zei Maddie, terwijl ze haar hand op mijn arm legde.
Ik was net mijn koffer uit de andere kamer gaan terughalen.
"Kom je nog terug naar hier? Of zie ik jou een ander keertje?", vroeg ik. Ze keek me vragend aan.
Ik begreep haar terughoudende reactie. Enkele dagen geleden werd ik al jaloers bij het horen van haar naam, en nu klonk het alsof ik haar nog een keertje wilde terugzien.
En hoe gek het ook was, ik wilde haar àbsoluut nog een keertje spreken. Wat bedoelde ze ook toen ze zei dat ze alleen met Louis samenwerkt, en niet met de andere jongens?
"Hoelang ben je nog in New York? En wanneer ben je vrij? Anders kunnen we samen iets gaan eten, als je wil?", vroeg ze tenslotte.
Ik knikte hevig.
"Dat zou geweldig zijn. Ik ben hier nog zolang het nodig is. De Fashion Days duren tien dagen, en het zou kunnen dat ik elke dag naar het event ga, I don't know yet."
Ze gaf me haar iPhone aan.
"Zet er je nummer even in. Ik sms je straks, zodat je mijn nummer hebt. En als je zin hebt om af te spreken, laat je het me maar weten."

Het zouden best drukke dagen kunnen worden hier in New York, bedacht ik terwijl ik de trap opliep naar de studio boven.
Ik zou afspreken met Maddie, met Kim, met Gemma. En ik wilde toch ook nog eens naar mijn ouders gaan. En mijn collega's bij HRC even dag gaan zeggen. En oh, ik had nog steeds geen outfit voor mezelf voor de rode loper vanavond!
Net toen zowel de make-up artiesten als ikzelf onze spullen hadden klaargezet, kwamen de modellen de studio in. Ik keek hen aan. Vooraan liepen Cara en Kylie, achter hen Amber en Jess, en als laatste kwam Nicola binnen.
Zonder make-up stellen zo'n supermodellen niet echt veel voor, merkte ik op.
Terwijl Cara me voorbij liep, keek ze me nogal uit de hoogte aan, vond ik. Ofwel dàcht ik dat maar, omdat ik me herinnerde hoe Gemma haar een bitch had genoemd.
Ze wilde plaats nemen in de make-up stoel, maar draaide plots haar hoofd naar mij.
"Moet ik jou kennen?", vroeg ze op arrogante toon. Kim keek me aan en beet op haar lip.
"Neen, dat moet niet", antwoordde ik. Gemma had gelijk. Cara denkt écht dat ze boven iedereen staat.
Kylie sloeg haar hand voor haar mond om niet in lachen uit te barsten.
"Jij bent Stephanie, juist? Het meisje dat onze kleedjes voor vanavond heeft ontworpen?", vroeg ze, terwijl ze haar hand naar me uitstak. Hoe raar, hoe zij en Cara best friends zijn en toch zo hard verschillen.
"Dat klopt", zei ik, en ik wilde er allerlei gemene dingen achter zeggen, gericht aan Cara, maar ik besloot het niet te doen. Uiteindelijk had ik niets met haar te maken.
Ze zou de outfit die ik ontworpen had passen, ik zou er eventuele aanpassingen aan doen, en dan zou ik haar niet meer voor de voeten lopen. Of zij voor de mijne.
Ik hoopte dat de outfit meteen werd goedgekeurd, zodat ik terug naar mijn hotel kon en nog even kon rusten voor ik vanavond op de rode loper werd verwacht. Oh nee, ik moest voor mezelf eerst nog een kleedje vinden.



Cara draaide zich om voor de grote spiegel. En nog een keer. En nog een keer.
Ze had de outfit aangetrokken die ik voor haar ontworpen had, en bleef zichzelf maar aanstaren in de spiegel. Vast op zoek naar dingen die niet naar haar zin zijn, dacht ik.
Ze draaide zich naar me om.
"Geen kleedje?", vroeg ze. De lipstick die Juan, de make-up artiest, net bij haar had aangebracht, maakte haar nog arroganter dan ze al is, maar ook veel mooier.
Ik had inderdaad geen kleedje voor haar ontworpen, maar wel een broekpak. De smalle, rechte broekspijpen liepen aan de zijkant door tot aan haar bovenste ribben, en vooraan was het diep uitgesneden decolleté bezet met kleine, witglazen pareltjes.
"Geen kleedje", beantwoordde ik haar vraag. Ze draaide zich nog een keertje om.
"Oké."
Ik keek haar aan via haar spiegelbeeld.
"Oké? Geen aanpassingen nodig? Geen versmallingen of extra pareltjes of..."
"Neen. 't Is oké zo. En ik vind het een erg mooi broekpak, dankjewel."
Ik glimlachte naar haar, en merkte bij haar ook een klein glimlachje op.



Misschien was ze dan toch niet zo'n bitch als Gemma dacht...