Broken by you

Deel 38

Maandag 26 mei.
D-Day.
Louis en ik waren op weg naar Modest.
Louis zat aan het stuur. Hij had zijn zonnebril op, maar toch kon ik de angst in zijn ogen zien. Waar was hij bang voor? Richard zou heus wel met een straffe oplossing komen voor het gedoe met Kelly.
We hadden ook een heel weekend niets slechts meer gehoord vanuit het kamp van Kelly, al was dat misschien te wijten aan ons sociale isolement. Ik had er zelf wel van genoten, zo'n weekendje zonder al die sociale media die onze relatie alleen maar onder druk zetten. Louis en ik waren er wonderwel in geslaagd om ook dit obstakel te overwinnen.
Ik keek over mijn schouder naar de achterbank, waar m'n tas met persmapjes en de kledingstukken van Emilia's Wardrobe lagen. Binnen een tweetal uurtjes werden de eerste gasten verwacht.
Louis legde zijn hand op mijn knie. Ik keek hem aan en zag een glimlachje rond zijn lippen verschijnen.
"Je gaat dat geweldig goed doen, liefje", zei hij geruststellend. Wat zag ik hem toch graag. Hij wist perfect hoe beangstigend ik het vond dat ik de hele uitleg over mijn kledinglijn op mijn eentje moest doen.
"Not my clothes, not my problem", had Niall gegrapt toen ik hem vroeg of hij er zou bijzijn. Eigenlijk had hij al een afspraak vastliggen om te gaan golfen, en die wilde hij echt niet afzeggen. Ik zou het mezelf ook niet kunnen vergeven mocht hij op z'n laatste vrije dag voor de komende twee weken op de persconferentie zijn, denkende dat het zo hoorde, in plaats van zijn eigen ding te doen. Zayn en Perrie hadden ook al plannen, dus die zouden ook niet aanwezig zijn. Sophia had me vanmorgen good luck gewenst met een smsje. Ze ging proberen Liam mee te krijgen, en anders zou ze langskomen met Zoë, haar zus. En Harry, die had lang op voorhand liggen kirren dat hij dat voor geen geld van de wereld wilde missen!
Uiteindelijke draaide mijn kledinglijn om hén, en hij vond het maar wat lullig dat Louis daar anders alleen zou staan als het gezicht van de kledinglijn.
Ik glimlachte terug naar Louis.
"We gaan dat sàmen geweldig doen", verbeterde ik hem.

"Dat is alles?"
Richard keek me vragend aan. "Het is het enige dat we kunnen doen. We leven nog altijd in een wereld van vrije meningsuiting, weet je".
Ik keek naar Louis. Richard had gelijk. Hoewel ik zo mijn twijfels had of dit ook niet als laster en eerroof kon bestempeld worden.
Ik was al blij dat hij niet grof tegen me had gedaan, of me genegeerd had, of gezegd had dat het voor hem de beste oplossing leek om onze relatie te verbreken.
Hij leek me aanvaard te hebben als de vriendin van Louis. Eindelijk.
"Dus het enige dat we kunnen doen is afwachten wat de advocaten te weten komen?", vroeg ik. Richard knikte.
"En mocht blijken dat dat meisje dan toch zwanger is, dan eisen we een vaderschapstest."
Louis schrok.
"Maar ik ben wel zeker dat dat kind niet van mij kan zijn! Ik heb nooit met haar..."
"Rustig, liefje", onderbrak ik hem, en ik kneep zachtjes in zijn hand.
"Zover zal het niet komen. Ik denk zelfs dat ze niet zwanger is, maar dat ze dat zegt om aandacht te trekken."
Louis keek me aan. "Vrouwelijke intuïtie?", zei hij op smalende toon.
Ik knikte. Louis boog zich naar me toe.
"Die intuïtie heeft je enkele dagen geleden dan toch serieus in de steek gelaten", fluisterde hij. Ik kneep wat harder in zijn hand. Oh Louis.
Ik richte me opnieuw tot Richard.
"Mogen we gaan nu?", vroeg ik. Ik wilde zo graag de zaal in orde gaan brengen waar binnen een uurtje de persvoorstelling zou zijn. Ik moest de persmapjes klaarleggen op de stoelen, de kledij in de juiste volgorde hangen, de hapjes controleren,...
En ik had samen met de papa van Emilia iets in elkaar gestoken, zonder dat haar mama dit wist. Ik noemde het liever geen verrassing, eerder een eerbetoon.
Richard lachtte en zwaaide met z'n hand naar de deur.
"Ik kom ook", zei hij. "Maar eerst heb ik nog even wat anders te doen. Mocht ik niet op tijd arriveren: succes."
Hij verdween de gang in. Ik keek Louis aan. Was dit dezelfde Richard die me een tweetal weken geleden nog bij Louis wilde weghalen omdat hij vond dat ik teveel mijn eigen zin doordreef en Louis een slecht imago bezorgde?
Louis gaf me een kus op m'n neus. We verdwenen samen de zaal in waar Emilia's Wardrobe voorgesteld zou worden.

De persvoorstelling was nog niet begonnen en ik wilde ze al een succes noemen!
Louis had een heuse verrassing voor me geregeld.
Terwijl ik in de zaal alles aan het voorbereiden was en mijn tekst nog eens doornam, had hij de modellen die de kleren zouden showen binnengelaten via de achterdeur.
Toen ik zonet de kleedruimte inkwam, schrok ik.
Phoebe, Sophia, Lottie en Gemma hadden de outfits aangetrokken van Emilia, Liam, Louis en Harry. Wat stonden ze er beeldig mee! Ik kon me geen betere modellen voorstellen, en was er dan ook bijzonder emotioneel door geworden. Dat Louis dit voor me geregeld had! En ik had de kleren nog wel op de mooiste kapstokken die ik vond gehangen, omdat ik dacht dat ik ze zo zou voorstellen. Gewoon de kleren, zonder modellen. Dat Louis een halve modeshow gepland had, had ik nooit durven dromen.
Ik kuste hem volop op de mond. Phoebe gniffelde en porde Lottie aan.
"Waarom heb je dit gedaan?", fluisterde ik in zijn oor, terwijl ik mijn hoofd in zijn nek begroef. Ik voelde een hele lading spanning wegebben.
"Omdat je ontwerpen goed tot hun recht moeten komen, en dat kan niet als ze levenloos op een kapstok hangen", zei hij. Ik keek hem aan. Hij glimlachtte.
"En omdat ik jou graag zie", zei hij. Ze waren alweer vrolijk aan het rondfladderen, de vlinders in mijn buik.
"Ik geloof in je", voegde hij er nog aan toe.
Dat waren de mooiste woorden die ik in lange tijd gehoord had.