Broken by you

Deel 34

Het was donderdagochtend. De wekker gaf 4u37 aan.
Louis was 24u geleden met slaande deuren vertrokken uit zijn eigen loft en niemand wist waar hij was.
Ik had niets meer van hem gehoord. Lottie ook niet.
En het rare was, bedacht ik zonet, dat ik gisteren een hele dag ook niets van Richard had gehoord.
Lottie noemde dat "positief". Dat betekende dat Louis hem nog niets had gezegd, en dat hij me dus misschien nog een kans wilde geven.
Ik begreep niet echt wat Lottie daarmee bedoelde. Mij opnieuw een kans geven? Ik was toch niet degene die een fout had gemaakt? Dat was Harry.
4u38. De tijd ging tergend traag voorbij. Ik was meteen na Lotties vertrek gisteravond in slaap gevallen, maar lag sinds een uurtje alweer klaarwakker in het grote, koude bed.
Ik miste Louis' warmte, zijn veilige armen rond mijn lichaam.
Hoe kon ik dit goedmaken?
Misschien moest ik maar eens met Harry gaan praten? Hem vragen wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd was? Misschien wist hij alles al van Louis? Zou Louis meteen naar hem toe gegaan zijn na onze felle ruzie?
Ik nam mijn smartphone vast en toetste Harry's nummer in. Ik koos voor de optie message. Hem bellen op dit ontieglijke uur, neen, dat kon ik niet.

Zie ik jou vanavond?
Ik heb cheesecake.
21u.

Op welke toon maak je een bericht naar iemand die je lang hebt vertrouwd en als beste vriend hebt beschouwd, maar die door z'n ongepast gedrag de liefde van je leven uit je leven liet verdwijnen?
M'n schermpje lichtte op.

Ik heb pizza.
20u.

Harry sliep dus ook niet nu. Waarom zou hij wakker liggen? Was Louis bij hem nu? Oh God.
Neen. Ik mocht dat niet denken.
Waar Louis ook was nu, hij was veilig. En gebroken.

Ik had de hele dag op de toppen van mijn tenen gelopen, maar net als gisteren had niemand iets aan me gemerkt.
Caroline had me net voor ik naar huis vertrok complimentjes gegeven over het vele werk dat ik vandaag gedaan had.
Ik had voor een fotoshoot die volgend weekend zou doorgaan 3 outfits moeten samenstellen voor de jongens. Hier en daar had ik aan de kledij die we voor handen hadden mijn persoonlijke touch gegeven, omdat ik dat net iets leuker vond. Zo had het vestje voor Liam plots een pak studs meer en was de jeansbroek voor Niall uitgerafeld onderaan.
Aan de kledij die ik voor Louis had gekozen had ik niets veranderd of toegevoegd. Dat hoefde niet. En ik wilde niet. Of ik durfde niet.
Na de middag had ik het thema bedacht voor de eerste lijn van Emilia's Wardrobe.
Het thema werd lullabies & butterflies.
Mijn moodboard had ik volgehangen met foto's van vlindertjes, bloemetjes, sterretjes, regenbogen en cupcakes. Allemaal kleurrijke dingen waar ik vrolijk van werd. Al was de ondertoon van Emilia's Wardrobe eerder negatief in het begin, ik wilde er positivisme uithalen.
Naast alle prentjes had ik een foto gehangen van Daisy en Phoebe. Op die foto stonden ze lachend en spelend, en het was zo'n positief beeld dat ik naar voren wilde halen.
Daarnaast hing een foto van de jongens in een basic outfit. Die foto gebruikte Caroline telkens ze een outfit moest samenstellen voor hen. Dan kon ze meteen zien of het totaalbeeld van haar keuze klopte.
Ik had een hele tijd naar de foto zitten staren, naar Louis, en was er uiteindelijk in geslaagd een outfit van hen te laten matchen met degene die ik voor mijn kledinglijn in gedachten had. Ik was zo fier geweest op mezelf dat ik een klein vreugdedansje gedaan had, midden in mijn atelier.
Het was pas toen ik opnieuw tot stilstand kwam dat ik me realiseerde dat ik weinig had om blij over te zijn.

Het was stipt 20u toen ik op Harry's deur klopte.
Hij opende ze vrijwel meteen.
Zijn haren waren in een knotje gedraaid en hij had zich in zijn donkerblauwe onesie gehesen.
Ik moest erom lachen.
Toen ik thuisgekomen was, had ik mijn kleren ook vervangen door een onesie, dezelfde als die waarmee ik gisteravond lekker onderuit gezakt was met Lottie.
Ik bleef me er telkens over verbazen hoe geweldig het was dat de jongens niet telkens in hun flashy podiumoutfis moesten verschijnen om er goed uit te zien. Harry was daar bovendien het best in: eenmaal thuis hees hij zich in een onesie en werd hij meteen onherkenbaar. Dan maakte hij rare moves terwijl hij aan een slushy slurpte, of hij liep in zijn boxershorts door het huis of lag naakt languit in de zetel videospelletjes te spelen.
Binnenin zijn ze nog steeds jongetjes van zes.
"Je mag binnenkomen, hoor", zei Harry, en hij bracht me meteen weer met m'n voetjes op de grond.
Ik lachte zenuwachtig.
Wist hij het? Wist hij het niet? Wat deed ik hier? Kon ik hem vertrouwen? Was Louis hier ook in de loft?
"Hij is heet", zei Harry terwijl hij me een stoel aanwees.
"Heet?", vroeg ik. Wacht, wat?
Harry beet op zijn tong. "De pizza."
Op tafel stonden 2 large pizza's. Recht uit de oven. Zelfgebakken. Ze roken heerlijk.
"De pizza", herhaalde ik, en ik schoof een stoel achteruit.
"Kan je proper eten?", vroeg Harry. Ik keek hem aan.
"Anders zetten we ons op het tapijt". Hij zwaaide met zijn hoofd naar de salontafel. Daarop had hij een fles rode wijn en 2 glazen gezet.
Ik twijfelde even. Ik had best wel zin in een luilekker avondje, maar niet nu. Niet hier. Niet met Harry. Niet met dit humeur. Niet in deze situatie.
"Mij goed", zei ik zo luchtig mogelijk. Ik vervloekte mezelf.
Terwijl Harry me een glas rode wijn uitschonk, nam ik een hapje van de pizza.
"Vertel", zei hij. Ik slikte mijn stukje door.
"Pepperoni. Lekker."
Hij lachtte zijn tanden bloot, en ik zag die schattige lachkuiltjes weer. Oh Harry, niet doen.
"Ik had je hier wel verwacht", zei hij. Hij draaide de kurk opnieuw in de fles.
Ik keek hem strak aan.
Hij wist het.
"Is Louis hier?"
Harry schudde zijn hoofd.
"Geweest. Vorige nacht."
Ik voelde een steek in mijn hart. Louis ging altijd naar Harry als hij met iets zat. Louis zou altijd naar Harry blijven gaan als hij met iets zit.
"Hij was over zijn toeren. Hij zei dat jullie ruzie hadden en dat hij kwaad was weggegaan."
"Zei hij waarover we ruzie hadden?"
Harry nam een grote hap van zijn stukje pizza. Mushrooms.
"Neen. Maar het moet iets ernstigs zijn. Ik heb Louis nog nooit zo kwaad gezien dat hij zomaar iemand zou achterlaten. Zeker jou niet."
"Jij bent niet boos op me."
Harry keek me vragend aan. Hij veegde een stukje tomatensaus van zijn lippen.
"Ik weet niet wat er tussen jullie gebeurd is. Misschien is hij wel degene die iets fout heeft gedaan."
Ik sloot mijn ogen.
"Neen, Harry, dat ben jij."

De hele wereld leek stil te staan.
Ik zag niets, ik hoorde niets, ik voelde niets.
Ik hoorde enkel mijn eigen woorden. Neen, Harry, dat ben jij. Jij bent degene die iets fout heeft gedaan.
Zijn hele lichaam verstarde. Waarom? Besefte hij dat ik hem betrapt had op leugens?
Ik keek hem recht in zijn grasgroene ogen.
"Stephanie, wat zeg je nu? Kan je het mij alsjeblief even uitleggen?" Harry's woorden klonken droevig, verward, teleurgesteld. Ze sneden door me heen.
"Harry... Jouw verloren tracklist... Je weet best waar je die bent kwijtgespeeld."
Harry's ogen werden groter.
"Heb je ruzie met Louis over mijn tracklist?"
"Dat is het punt nu even niet. Je weet waar je die bent kwijtgespeeld, niet?"
Ik legde mijn stukje pizza terug op het bord. Harry deed hetzelfde.
"Wist ik het maar. Dan kon ik 'm gewoon terugnemen en hoefde ik geen schrik te hebben om het aan Richard te zeggen."
"Ik heb 'm", zei ik, en ik haalde het blad uit de zak van mijn onesie. Het was in talloze kleinere stukjes geplooid.
Harry nam het aan en bekeek me van kop tot teen.
"Waar heb je die vandaan?"
Komaan Stephanie, laat je niet kennen!, zei een stemmetje diep in mij.
"Je bent het verloren in het atelier, toen je me zat te begluren".
Harry lachtte.
"Ik ben al even niet meer in het atelier geweest. Wanneer zou ik dat dan gedaan hebben?"
Ik dacht even na. Ik sloeg alle dagen door elkaar.
"Het concert in Liverpool. Je was de hele dag niet bij de jongens. Ze hebben toen de interviews en de boekpromo zonder jou moeten doen. Je was maar tijdig terug voor de soundcheck."
"Ja..."
Ik keek hem verwijtend aan. Hij bevestigde niets, maar ik voelde het wel zo aan.
"Ik was inderdaad in Londen die dag, maar ik ben niet in het atelier geweest."
"En de dag van de meeting voor de videoclip?"
"Wat is daarmee?"
"Waar was je toen?"
Ik hoorde hoe streng ik tekeerging tegen Harry. Hij merkte het ook.
"Stephanie, ik ben jou geen uitleg verschuldigd", zei hij op zachte doch strikte toon.
"Wel als je mij daarmee kan bevestigen dat jij niet degene bent die heeft ingebroken in onze loft!", riep ik uit.
Harry wist even niet goed hoe te reageren. Ik wist zelf ook niet goed hoe ik me nu moest gedragen.
Uit pure frustratie nam ik mijn stukje pizza weer vast en nam een grote hap.
Harry bleef me aanstaren zonder een woord te zeggen.
Ik nam een slokje van mijn rode wijn.
Verdomme Styles, bevestig het nu gewoon en kijk dan de andere kant op, schreeuwde het stemmetje diep in mij.
"Wil je nu echt dat ik iets beken dat ik niet heb gedaan?", vroeg hij tenslotte.
Ik keek hem recht in zijn ogen.
"Ik wil de waarheid, Styles".

Ik heb er geen idee van hoelang de stilte tussen ons duurde, maar ze leek eeuwig te duren.
Harry zei niets. Ik zei niets.
Ik voelde niets, alleen maar woede. Woede tegenover de man rechtover me.
Woede tegenover mezelf. Woede tegenover Louis. Louis. Mijn Lekker Ding. De man die ik nu bij mij wilde hebben. Die ik wilde aantrekken en vanzelf opnieuw zou afstoten. Liefde en haat liggen echt dicht bij elkaar.
Harry boog z'n hoofd en stak een losgekomen lok haar achter zijn oor.
"Kan je alsjeblief kalmeren en mij dan uitleggen wat er allemaal gebeurd is? Dan doe ik jou mijn verhaal".
Zijn verhaal. Zijn leugens. Zijn verzinsels.
Ik wilde de hele uitleg niet opnieuw doen. Ik had alles aan Louis uitgelegd en hij was kwaad geworden op mij. Ik had alles aan Lottie uitgelegd en zij had begrijpend, doch afstandelijk gereageerd.
Hoe zou Harry zelf reageren? Hoeveel tijd zou hij nodig hebben om excuses te verzinnen?
Ik keek hem strak aan en zag een droevige blik in zijn ogen.
Het deed me pijn om hem zo te zien, maar hij was ook degene die mij had gekwetst. En och, het kon er nog wel bij vanavond.
Ik dronk nog een keer van mijn glas, en Harry deed hetzelfde. Moed indrinken, noemen ze dat.
Ik ademde diep in en deed Harry mijn verhaal.
Over die namiddag in de loft, toen ik heftig aan het dansen en zingen was en er iemand uit de loft geslopen was. Over hoe hij diezelfde avond datzelfde liedje voor me zong. Over de schim in het atelier. De verloren tracklist. Zijn afstandelijkheid tegenover mij de daaropvolgende dagen. Zijn mysterieuze verdwijningen tijdens meetings met de groep. Zijn soms ongepaste aandacht voor mij.
Harry luisterde zonder mij te onderbreken. Hij nam alle woorden goed in zich op. Ik zag hoe hij alles in zijn hoofd aan het ordenen was. Af en toe verscheen er een koude gloed op zijn gelaat. Hij had pijn, zag ik.
En toen ik aan dat deel kwam van Louis die me had achtergelaten, brak ik.
Ik liet mijn tranen de vrije loop.
"Ik ben Louis kwijt", snikte ik tussen mijn tranen door.
Harry kroop dichterbij me op het tapijt en hief mijn kin op. Hij veegde de tranen van mijn wangen.
"Dat ben je niet", fluisterde hij. Het volgende moment raakten onze lippen elkaar.