Broken by you

Deel 3

Carol hield me stevig in het oog. Zij had de avondshift, Sue was een half uur eerder naar huis gegaan.
Ik liep van het salon naar de trappen en terug. Ik had er een stevige wandeling van een half uurtje opzitten, maar voelde er niets van. Ik keek op de klok. Nu mocht hij echt wel gaan komen! Als hij me nu nog lang liet wachten, zou ik alleen maar kwader worden, en als ik kwader werd... Mijn gedachten werden onderbroken toen ik John het hotel zag binnenkomen, met in z'n kielzog Harry, Zayn en Liam. Net na hen kwamen ook Louis en Niall, samen met nog twee bodyguards. Louis keek me recht in de ogen. Ik stond aan de grond genageld. "Louis, maak het niet te laat", schreeuwde één van de bodyguards hem toe. Harry stak ongegeneerd z'n duimen op naar Louis en knipoogde naar hem. "En keep it safe", zei hij, waarop hij samen met de andere mannen in de lift verdween, op weg naar hun kamer.
"Steph, ik..." Ik stak m'n hand uit om hem het zwijgen op te leggen, en haalde z'n t-shirt uit m'n tas. Het was helemaal gekreukt.
"Dat was wat je wilde? Goed, hier heb je het. Ik vond het leuk je te leren kennen. Nog veel succes en.... daag", zei ik, en ik vergat de hele preek die ik in gedachten had voorbereid.
Ik draaide me om en liep naar de uitgang. Ik probeerde het te laten bekoelen.
"Nou nee, dat was niet wat ik wilde", hoorde ik Louis fluisteren. De vlindertjes in mijn buik maakten overuren. Ik had op zo'n antwoord gehoopt, draaide me om en liep terug naar Louis. Hij stak het t-shirt vooruit. "Ik wilde het gestreken hebben", zei hij zachtjes. Ik wilde hem verrot slaan, en hij merkte op dat ik kwaad werd.
Hij glimlachtte flauwtjes. "Eigenlijk wilde ik dat je het bij jou hield. Als herinnering aan mij".
"Herinnering?", vroeg ik, en ik voelde dat dit niet de kant op ging die ik gehoopt had. Zou ik durven zelf het initiatief te nemen?
"Louis... wat was dat allemaal vandaag?", vroeg ik. Hij haalde z'n schouders op.
"Zullen we boven verder praten?", vroeg hij, en hij nam m'n hand vast. Ik trok ze snel weer los. "Is dat je plan? In bed duiken met een fan? Wel mijn excuses, maar ik ben niet echt een fan van jou. Integendeel, ik vind jou een arrogant ventje. Een omhooggevallen kwal. Iemand die denkt dat de nulmeridiaan door z'n gat loopt. En dan nog iemand die onbeschaamd z'n koffie over meisjes hun witte blouse morst, in de hoop dat ze transparant wordt."
Ik schrok van mijn eigen uithaal. Louis moest er hartelijk om lachen. "Frappucino, lieve schat. Wow, jij bent er echt wel in getraind om elke keer tegen mij te staan schelden, hè!" Toen werd hij serieus en nam opnieuw m'n hand vast. "Kom nu gewoon mee, er staat buiten een journalist met Barney te praten en ik wil hier niet gezien worden."
Hij trok me de lift in.

De lift hield halt op de tweede verdieping. Ik vroeg me af of hij wel wist dat hij de hele tijd mijn hand had vastgehouden.
We stapten uit en Louis ging me voor naar kamer 252.
Hij opende de deur en stak z'n hoofd om de hoek. "Zayn is er niet", zei hij. Ik volgde hem naar binnen. "Had je hem nodig dan?", vroeg ik ongeinteresseerd. Louis schudde zijn hoofd. "We delen de kamer. Hij zal bij Haz zitten". Dat was Harry, meende ik vandaag gehoord te hebben. "Zet je". Ik wist niet wat ik nu moest doen. Kon ik dat dan zomaar, bij Louis van One Direction op de kamer zitten? Om te praten? Waarover?
Hij zag dat ik me ongemakkelijk voelde en glimlachte naar me. Ik smolt zowaar ter plekke door die glimlach. "Lust je J&B?", vroeg hij, terwijl hij met zijn hand naar de zetel gebaarde. Ik knikte en vleide me neer in de grote, bordeaux zetel. Louis stond meteen naast me en gaf me het glas whisky aan. "Mind if I do?", vroeg hij, en hij wees de plaats naast me aan. "Oh", zei ik geschrokken, "het is hier jouw terrein, doe maar". Hij zette zich tergend langzaam neer. Ik nam rustig de tijd om hem te bestuderen. Mijn hemel, wat was hij knap! Arrogant, dat vond ik nog steeds, maar hemels knap. Hoeveel geld zouden meisjes ervoor over hebben om nu in mijn plaats te kunnen zijn? Fuck seg! En vanmorgen wist ik niet eens wie hij was! Zou ik ook zo tegen hem gedaan hebben als ik had geweten wie hij was?
"Dat was niet het plan, nee", onderbrak Louis mijn gedachten. Ik nipte van mijn glas en keek hem vragend aan. "Hoezo?"
"Je vroeg wat mijn bedoelingen waren. Het was echt een ongeluk toen mijn koffie over je blouse ging", zei hij.
"Frappucino", verbeterden we tegelijk en we proestten het uit.
"Het is ook niet mijn plan om je in mijn bed te krijgen". "Al zou dat mooi meegenomen zijn", voegde ik er aan toe.
"Oh Stephanie, hou ermee op. Als je morgen uit je scheld-en beledigmodus bent, mag je terugkomen". Ik keek hem strak aan.
"Zullen we opnieuw beginnen?"
"Hoe bedoel je?"
Ik glimlachte. "Ik wist echt niet wie je was vanmorgen. En als ik het had geweten, tja, dan zou ik waarschijnlijk anders gereageerd hebben. Denk ik." Louis nipte nog een keer van zijn glas. "Ik vind je best intrigerend".
"En ik vind jou nogal arrogant". Louis schaterde het uit. "Ja, dat heb je wel genoeg laten merken vanavond." Hij draaide zijn bovenlichaam, zodat we dichter bij elkaar zaten. Daar waren die vlindertjes weer.
"Maar ik begrijp iets niet zo goed", zei Louis plots, en er verscheen een frons in zijn voorhoofd.
"Oh?"
"Waarom gaf je dan het t-shirt niet gewoon aan Lou? Dan hoefde je mijn arrogante kop niet meer te zien."
Ik schuifelde ongemakkelijk heen en weer. "Omdat... nu ja... misschien wilde ik die arrogante kop van je nog wel terugzien", fluisterde ik. De frons in zijn voorhoofd verdween en maakte plaats voor lachrimpeltjes.
"Stephanie, je bent een rare. Ik heb nog nooit in mijn leven iemand ontmoet die me zo hard op mijn donder geeft als jij. Maar je doet dat omdat je mij leuk vindt?"
"Heb ik dan gezegd dat ik je leuk vind?"
"Nee, maar ik weet dat het zo is. Mijn arrogante kantje, weet je wel".
Ik moest erom lachen.
Er liep een berichtje binnen op z'n gsm. Hij las het, zette zich recht en liep naar de tafel waar de fles whisky nog stond. "Nog wat?", vroeg hij, en ik hoorde een ongeduldige toon in zijn stem.
"Nee, dank je. Misschien moet ik maar eens gaan. We hebben het uitgeklaard, denk ik, dus let's move on with our lives".
Louis zette zijn glas op tafel en liep naar me toe.
"Misschien moet je gewoon hier blijven", zei hij, en ik zag nog steeds dat hij ongeduldig was. Ik schrok.
"Louis, dat was niet de afspraak. Kijk, ik ben meegekomen naar je kamer, ik heb je deels bekend dat ik je wel leuk vind, maar daar stopt het. Ik ben niet zo'n megafan van je die er alles aan zou doen om in je bed te belanden", zei ik, vrij kalm naar mijn aard.
Louis herpakte zich meteen. "Neenee, Steph, zo bedoel ik het niet. De journalist waarmee Barney aan het praten was daarnet, is te weten gekomen dat we toch niet in het Grand Hotel logeren maar in het Madison. Het is een stormloop van journalisten en fotografen beneden, je kan hier nu niet weg."
"Vandaar die sms?"
"Ja. Het was Niall. Bel ik naar de receptie om te vragen of ze nog een kamer hebben? Ze kennen je hier, heb ik gemerkt, dus dat moet geen probleem voor ze zijn". Ik aarzelde even.
"Of ik blijf hier. Bij jou op de kamer." Louis kreeg opnieuw die frons op zijn voorhoofd.
"Als Zayn dan toch bij Harry op de kamer blijft, kan ik misschien in zijn bed...?"
"Oh ja, zo." Ik moest lachen met zijn reactie.
"Mag ik je wat vragen? Mag ik in jouw t-shirt slapen?", plaagde ik hem.
Hij nam de t-shirt van tafel en smeet hem mij toe. "Het is de jouwe", zei hij, en alweer volgde zo'n allesvertederende glimlach.

Ik opende m'n ogen, nam mijn gsm van het nachtkastje en keek hoe laat het was. 8h04. Fuck. Veel te vroeg op een zondagmorgen.
Ik draaide me nog een keer om. De lakens voelden zachter aan dan anders. De geur in de kamer was ook anders. Dit leek wel een andere kamer dan de mijne. Fuck! Ik schrok omhoog en keek om me heen. Dit was ook een andere kamer!
Ik herkende ze. Ik was hier gisteravond ook al. Met Louis. Louis? Lekker Ding? Waar was hij?
De kamer was leeg. Aan de andere kant van de kamer lag Zayns bed er onbeslapen bij. Nee! Ik lag in het bed van Louis? Hoe...? De J&B! Ik kon me wel voor het hoofd slaan! Louis had me dronken gevoerd en we hadden de nacht samen doorgebracht. In hetzelfde bed. Ik droeg het rode t-shirt van Louis en een nachtshort die duidelijk ook van hem moet zijn. Wat was er gebeurd?
Zonder nadenken stormde ik de kamer uit en bonkte op de deur van de aanpalende kamer, 251. Louis moest wel bij Harry en Zayn op de kamer zitten. Toen er niemand reageerde en ik merkte dat ik in de gang van het hotel in mijn slaapkledij stond, liep ik terug Louis' kamer in.
Ik zag een briefje in de zetel liggen, naast een lege fles J&B. Het was een briefje van Louis.
Het spijt me als je je ongemakkelijk voelde, wakker wordend in mijn bed. Geen paniek, er is niets gebeurd, behalve dan dat we deze hele fles netjes verdeeld hebben en urenlang gepraat hebben.
Je zei geweldig lieve dingen. Het was leuk om met jou te praten. Mocht ik je niet terugzien: you've got a special place in my heart. Mocht je me wel nog willen zien: onder je hoofdkussen ligt een kaartje voor vanavond. Front Row, meer kon ik niet doen.
Hope to you see there. Louis.
Ik kuste het briefje en sprong in het rond. Een briefje van Louis voor mij.
Mijn vreugdedansje was van korte duur. Ik leek opnieuw met beide voeten op de grond te komen.
Terwijl ik mijn kleren opnieuw aantrok, herhaalde ik alles in mijn hoofd.
Ik maakte op vreemde wijze kennis met een uiterst charmante, doch arrogante kerel. Hij flirt erop los met me. Geeft me zijn t-shirt in bruikleen. Blijkt Louis van One Direction te zijn. Zucht. Een moordkerel. Nodigt me uit op zijn kamer. Giet me vol J&B. Dat laatste bedenk ik met een grote glimlach op mijn gezicht.
En nu? Wat wil hij nu? Moet ik gaan vanavond? En dan? Kan hij nog eens publiekelijk met me flirten. Zou iemand dat vorige keer gemerkt hebben? Fuck! Katie!

Aan de balie staat Sue. Ze bekijkt me met een grote glimlach. "Goeiemorgen, Stephanie", zegt ze, en ze kan haar gezicht niet in de plooi laten. Ik ga dichterbij staan, zodat niemand ons kan horen. "Morgen, Sue. Is Katie er al? Zeg alsjeblief dat ze er al is!"
"Derde verdieping. Hou haar niet te lang van haar werk, wil je?", knipoogt Sue. Kan ze soms van mijn gezicht aflezen dat ik in Louis' bed geslapen heb?
Ik loop de 36 trappen op naar de eerste verdieping, groet José die mijn weg kruist, en besluit nogmaals 72 trappen te doen tot ik op de derde verdieping ben. Katie komt net uit kamer 304 wanneer ik de laatste trede bereikt heb. Ik vlieg haar in de armen, moe van al die trappen.
Katie lacht. "En dan te bedenken dat hier ook liften zijn". Ik kom op adem en kijk haar aan.
Ze schudt het hoofd. "Niet zeggen. Ik weet het. Ze vertrokken toen mijn shift begon."
"Jij hebt Louis nog gezien?"
"Ja, ik hem wel. Hij zag me niet. Nu ja, hij zag me wel, maar draaide zijn hoofd. Ik begreep er niets van. Misschien had het wel te maken met de papparazzi die hier stond. Die zijn ook allemaal weg, je kan gewoon vertrekken."
"Hij draaide zijn hoofd? En gisteren regelde hij nog wat hij kon met je om mij terug te zien! God!"
"En nu?"
"Ik weet het niet. Ik wil hem terugzien. Hoe vaak in je leven krijg je zo'n kans? Nu ja, niet omdat hij beroemd is, maar ik bedoel.... Goh ja, hij doet me wel iets. Hij heeft een kaartje voor vanavond voor me achtergelaten. Misschien moet ik maar gewoon gaan en zien wat de avond verder brengt".
"Front row?"
Ik moest erom lachen. "Front row ja, Katie". Ik liep naar de lift.
"Hé Steph," riep Katie me nog achterna,"hoe kust hij?"
Ik wuifde haar opmerking weg. "Hij kust niet!"
Ik zwaaide haar na en ging de lift in.