Broken by you

Deel 56

Vanmorgen scheen de zon nog heerlijk en voelde de lucht lekker warm aan, maar samen met mijn humeur leken ook de weergoden zich gekeerd te hebben. De regen stroomde heerlijk naar beneden. Mensen liepen me voorbij, hun gezicht verscholen in hun jassen en hun paraplu's dicht genoeg boven hun hoofden geklemd. En ik liep hier, in mijn beige rokje en jeansblouse en op stiletto's.


Het kindje laten weghalen. Waar haalde Nathalie het ook vandaan? Mocht blijken dat er een kindje in mijn buik groeit, dan zal dat meer dan welkom zijn en goed opgevangen worden door Louis en mij. Denk ik. Hoop ik. Wil Louis het dan wel houden? Misschien vindt hij het, net als ik, te vroeg om aan kindjes te beginnen.
Goh, Nathalie! Nu zat ik de hele tijd met dingen in mijn hoofd die er toch niet waren. Dat wist ik wel zeker. Wat het ook mocht zijn... Neen, er groeide géén kindje in mijn buik!
Ik was op weg naar huis. Louis zou nog een hele dag bij Connor zijn - ik had er nog steeds geen idee van wat ze samen aan het uitspoken waren.
En ik, ik wilde lekker niets doen vandaag. Ik lag goed voor op schema met mijn ontwerpen, dus daar hoefde ik me niet druk om te maken.
Ik zou misschien langs de winkel kunnen gaan en iets leuks kopen voor Jay of de tweeling? Ik keek er enorm naar uit om hen terug te zien!
Of... kuisen! Ik had zin om te kuisen! Hoewel we de afgelopen dagen meer ergens anders geweest waren dan thuis, zowel Louis als ik, voelde ik plots de drang om het hele huis een goede beurt te geven. Ik heb het altijd al geweldig gevonden om met mijn handen in een emmer sop te zitten. Katie had er tijdens onze studententijd vaak genoeg misbruik van gemaakt om feestjes te geven en zich eens goed te laten gaan, want ze wist toch dat alles de volgende dag al zou opgeruimd zijn nog voor zij van haar kater verlost was. Waar was de tijd!
Ik liep voorbij Starbucks. Mmh. Zou ik...?


Ik keek naar het uur op mijn iPhone. 3.16 pm. Tijd om mezelf te trakteren op een dubbele frappuccino met extra veel slagroom. Gewoon. Omdat ik er zin in had en omdat ik het verdiend had.
Ik duwde de deur van de Starbucks open, maar stond even snel terug buiten. De geur van de verse koffiebonen was vandaag niet aan mij besteed.
Verdorie. Misschien had Nathalie gelijk en moest ik maar eens een testje doen?
Ik die niet tegen de geur van Starbucks kan, dat bestaat niet!
Of misschien zou ik er beter eerst met Louis over spreken? Hoewel... wat als het dan loos alarm blijkt? Hij heeft ook nog niets gemerkt van mijn misselijkheden.
Pff, waarom moest hij ook naar Connor gaan nu? Ik heb hem nodig.

Ik moet het record "loftkuisen" gevestigd hebben!
Zodra ik thuis was gekomen, was ik meteen aan de kuis begonnen. Na amper 2 uurtjes was ik al klaar. De loft rook heerlijk naar bloemen en vanille, mijn favoriete geuren.
Het was bijna 6.30 pm en Louis zou er zo meteen zijn. Net op tijd om naar Jay te vertrekken. Ik keek naar de tafel, waarop ik het cadeautje voor Doris en Ernie had gelegd. Na mijn poging om een frappuccino te gaan halen, was ik gauw binnengelopen bij Hamleys Toy Shop in Regent Street, hét speelgoedparadijs voor groot en klein. Ik was rechtstreeks naar de afdeling voor peutertjes gelopen,want ik weet van mezelf dat, wanneer ik het héle assortiment zou willen bekijken, ik nu nog steeds niet zou thuis zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ze veel plezier zullen beleven aan hun flatable castle.
Ik was er nog steeds niet aan uit wat ik nu zou doen met het idee van Nathalie. Zou ik Louis erover vertellen of gewoon een testje doen? Nathalie heeft gelijk. Ik ban bang voor het resultaat. Maar ze heeft geen gelijk over het weghalen.God, vanwaar haalt ze dàt?
Vanavond. Vanavond, na het etentje bij Jay, zou ik Louis erover vertellen. Ja, dat zou ik doen.

Doris gierde het uit toen Felicity haar onder de kleurige regenboog van het kasteeltje liet glijden.
Ik zat naast hen op de speelmat, met -uiteraard- Ernie op mijn schoot. Hij zoog op zijn vuistje en keek me ondeugend aan. Ik smolt van de blik in zijn oogjes. Hij kon me net zo verliefd aankijken als zijn grote broer.
Louis kwam net binnengewandeld. Hij had me een half uurtje geleden een berichtje gestuurd dat ik alvast mocht vertrekken naar zijn familie, hij zou zelf wat later arriveren.
Hij gaf Jay een kus op haar wang toen ze hem binnenliet, en kwam dan meteen naar de speelmat. Hij zette zich op z'n knieën achter me en duwde tegen mijn schouders, zodat ik tegen zijn borstkas leunde. Hij hief m'n kin omhoog en kuste mijn lippen. De zijne voelden lekker warm aan. Ernie spartelde op mijn schoot. Hij wilde ook aandacht van his big brother.
Louis nam Ernie van mijn schoot, zette zich in kleermakerszit naast me en hield Ernie stevig tegen zich gedrukt. Felicity nam Doris in haar armen en ging de keuken in, Jay helpen met het eten.
Ik legde mijn hoofd op Louis' schouder.
"Ik ben blij dat je er bent", fluisterde ik. Hij leunde met zijn hoofd tegen het mijne.
"Weer zo'n emotionele bui, baby? Alles oké met je?"
Ik knikte.
"Ernie is blij om je te zien"
Louis hield Ernie omhoog, alsof hij hem in de lucht wilde gooien. Ernie kirde het uit van plezier.
Zijn lach werkte aanstekelijk, want Louis lachte mee. Hij zag er zo ontspannen uit, zo gelukkig ook.
Wat ben ik zot van die man!

"Jij zal een goeie mama zijn, later."
Jay's woorden bleven maar ronddwalen in mijn hoofd. Ik was na het eten onmiddellijk weer samen met de tweeling de speelmat gaan onveilig maken. Louis had ons vanuit de zetel in het oog gehouden terwijl hij met zijn mama aan het praten was, maar was na een tijdje naast me komen zitten en had meegespeeld toen ik een blokkentoren maakte voor Doris. Ernie lag links van me op de mat te slapen. Hij had net iets teveel gespeeld.
Toen Louis en ik besloten om huiswaarts te keren, had ook Doris het moeilijk gehad om Louis en mij te moeten laten gaan. Ik had haar kunnen troosten door zachtjes het liedje voor haar te zingen dat mijn mama voor mij zong toen ik een baby was. Ik kende de tekst nog helemaal vanbuiten. Louis had ondertussen een hele tijd mijn hand vastgehouden.
Toen we van Jay afscheid namen, had ze mij die fucking woorden toevertrouwd. "Jij zal een goeie mama zijn, later". Later, ja. Of nu.
Ik had Louis vluchtig aangekeken, maar hij had mijn bedoeling niet begrepen.

Op de terugweg had ik geen woord gesproken. Louis dacht vast dat ik moe was, en vroeg me dan ook niet wat er scheelde. Hij zei zelf ook niet veel, en datgene wat hij verteld had was het ene oor in en het andere oor uit gegaan. Ik luister graag naar hem, maar vanavond niet. Vanavond zou hij naar mij moeten luisteren.

Ik wist niet goed hoe ik aan ons gesprek moest beginnen.
"Baby, ik ben twee weken over tijd en heb last van ochtendmisselijkheid, misschien ben ik wel zwanger" leek me nu niet meteen een goeie keuze.
Misschien moest ik hem eerst maar vragen hoe zijn dagje bij Connor geweest was?
Ik zette me in de zetel. Ik had net een oud t-shirt van Louis aangetrokken om straks mee te gaan slapen. Mijn haren had ik losjes in een sjaal gedraaid. Louis kwam uit de keuken met twee tassen thee en zette zich naast me in de zetel.
Ik legde mijn hoofd tegen zijn borstkas. Het geluid van zijn kloppend hart zou me wel rustig houden.
"Wat heb jij allemaal gedaan vandaag? Je ziet er zo moe uit, honey", zei hij zachtjes.
Moe. Ja, zo voelde ik me wel.
"Ik heb de nieuwe 1D make-up getest met Calum en Leah", zei ik zo neutraal mogelijk.
"Klinkt spannend, niet?"
Louis lachte. "Best wel. Waarom heb je het niet op je gezicht gelaten? Dan kon ik het ook bewonderen".
Ik haalde mijn schouders op.
"En jij?", probeerde ik het onderwerp te veranderen. Ik wilde hem niet zeggen dat ik de make-up van mijn gezicht had gehaald toen ik kwaad wegliep van Nathalie.
"Hoe was het bij Connor?"
"Positief", was zijn korte antwoord. Wàt was positief?
Ik richtte mijn hoofd wat op en keek Louis aan.
"Wat dan? Je hebt me nooit gezegd wat je telkens gaat doen bij Connor."
Louis keek me schuldig aan. Wist hij dan niet dat hij me er nooit iets over had gezegd? Was hij het dan gewoon vergeten? Wilde hij er mij niets over zeggen?
"Ik heb plannen om de club op te kopen".
Ik schoot recht. Zei hij nu net...?
"Jij hebt plannen om wàt?", vroeg ik. Oké, ik klonk kwaad. Maar dat was ik niet. Ik was alleen maar...geschrokken. Louis kon zich plots zo'n gekke dingen in het hoofd halen.
Hij beet op z'n lip.
"Ik wil de club wat boosten. You know... ze zijn goed bezig, de Rovers, maar het kan altijd nog beter. En ik denk dat ik hen daarbij kan helpen."
Ik zette me recht en dronk van mijn glas thee.
"Door de club op te kopen? Zomaar? Zonder me daar iets van te zeggen? Ik bedoel, je bent er al langer dan vandaag mee bezig. Waarom zei je mij daar niets van?"
Louis zette zich ook recht. Zijn tenen raakten net de grond.
"This has nothing to do with us. Dit is een zakelijke beslissing, wat maakt dat voor jou wat uit?"
Hij bedoelde het niet slecht. Hij had gelijk. Wat maakte het voor mij ook uit? Behalve het feit dat hij nóg meer van huis zou weg zijn? Dat hij nóg minder tijd voor mij zou hebben? Hij bedoelde het niet slecht. Maar bij mij kwam het wel verkeerd aan.
"Vertrouw je me niet?", vroeg ik. Tranen stonden in mijn ogen. Wie weet waarover zweeg hij nog allemaal!
"Wat heeft dat met vertrouwen te maken? Ik vertel het je nu toch?"

Hij zal wel gewoon gelijk hebben. Waarom maakte ik me er ook zo druk in? Waarom moest ik nu per se zo gemeen reageren? Vanwaar kwamen die emoties plots?
Het is zijn leven.
Ik zette me recht en liep in de richting van de slaapkamer. Ik zweeg beter. Als ik niets meer zei, kon ik ook niets verkeerds zeggen. Ik was moe.
Morgenvroeg zou ik er waarschijnlijk heel anders tegenover staan. Ik zou hem feliciteren met zijn beslissing en hem steunen. Zo hoort het ook. Ik ben niet kwaad nu. Ik ben gewoon lastig.

"Liefje, loop nu niet van me weg. Je mag niet met ruzie gaan slapen", zei Louis, en ik hoorde hoe moedeloos hij klonk. Neen, je mag niet met ruzie gaan slapen. Maar we hadden dan ook geen ruzie, enkel een kleine discussie.
Ik draaide me naar hem om. Ruziemaken met de meest perfecte man ter wereld? Ik zou wel goed zot moeten zijn.

En toen kwam het.

"Ik draag misschien jouw kindje in mij".