Broken by you

Deel 47

Wat vloog de tijd!

Katies vakantiedagen waren allemaal om en ze was gisteravond dan ook teruggekeerd naar New York. De jongens hadden er gisteren hun laatste concert opzitten en zouden nu twee dagen vrij zijn. Louis was in Manchester blijven overnachten. Dat had ik hem gevraagd, omdat ik liever niet wilde dat hij achter het stuur in slaap zou vallen. Hij had me vanmorgen om 6u52 al een berichtje gestuurd om te laten weten dat hij klaarwakker was en meteen naar me zou toekomen. Dat betekende dat hij er nu bijna zou zijn. Niall, Liam en Sophia waren vannacht wel al teruggekeerd, had Sophia me laten weten.

Ik liep naar de keuken op mijn blote voeten en enkel Louis' voetbalshirt aan. Ik was gisteravond, meteen nadat ik afscheid had genomen van Katie, in Louis' kleerkast gedoken en had het kledingstuk uitgekozen waarmee ik me het dichtste met hem verbonden voelde. Ik had hem zo hard gemist. Maar ik was zo moe dat ik vrijwel meteen in slaap gevallen was. En al betekende dat dat ik meer dan tien uurtjes geslapen had, ik was nog steeds doodop. En ik voelde me misselijk. Ik was vanmorgen, na het lezen van Louis' berichtje, al twee keren naar het toilet moeten spurten om over te geven. Ik had vast iets verkeerds gegeten.

Net toen ik alle appelsienen geperst had en m'n verse fruitsapje wilde opdrinken, hoorde ik hoe Louis de sleutel in het slot stak. Ik zette m'n glas weg en liep meteen naar hem toe. Hij zag er behoorlijk uitgewaaid uit. Z'n haren leken ongekamd, zijn t-shirt was ongestreken en z'n jeans mocht ook dringend in de was. Landloper, schoot door m'n hoofd. Ik was wel een grote fan van die nonchalante look van hem, maar hij moest er nu niet meteen een patent op nemen.

Ik sprong in zijn armen en kuste hem voor dood. Marlboro smaak. Bah. Hij zette me opnieuw op de grond en wroette met z'n handen door z'n haren. Kon hij, net als Harry, mijn gedachten lezen over zijn kapsel?

"Zouden we niet beter uit elkaar gaan, jij en ik?", vroeg hij met een uitgestreken gezicht.

Mijn mond viel open van verbazing. Hij stuurde me vanmorgen een berichtje dat eindigde met xxxxx, kuste me zonet hartstochtelijk, en nu zei hij me dat hij onze relatie wilde beeindigen? Boem, zomaar?

"Louis... what are you talking about? Waarom zouden we uit elkaar moeten gaan? Hou je dan niet meer van me? Zo plots?" Mijn hart kon dit niet aan. En mijn hoofd dan. Mijn hoofd tolde. Waarom? Hoe? Waarom? Hoe kwam hij plots bij die gedachte?

Hij kwam naar me toe, sloeg z'n armen om me heen, plantte een heerlijk lange kus op mijn lippen en aaide zachtjes over mijn wangen. Wat...?

"Liefje...", zei hij zacht, en hij wreef de eerste traantjes van mijn wangen, "hé, niet droevig zijn. Ik wil je toch helemaal niet kwijt?"

Waarom zei hij dan zoiets? Waarom zou hij me zo hard willen kwetsen als hij het niet meende? Vond hij dat nu echt grappig?

"Heb je het dan nog niet gelezen op twitter? Het is trending."

Ik keek hem vragend aan. Twitter? Wat stond er dan op twitter? Ik had me, sinds de affaire met Kelly, wat afzijdig gehouden op twitter. Katie had me verteld wat er allemaal stond over mijn collectie, maar verder wist ik van niets. En dat wilde ik zo houden. Ik had gemerkt dat ik alleen maar gekwetst werd door dingen die de ronde deden op twitter. Mensen kunnen virtueel echt grof zijn en anderen de dieperik insleuren, en ik kon zo'n dingen niet aan. Ik was niet zo sterk als ik altijd dacht dat ik was.

"Wat dan? Dat we uit elkaar moeten gaan? Waarom? Ik dacht dat je fans me wel leuk vonden?" En dan nog, bedacht ik meteen. Zelfs al zouden ze me niet leuk vinden, wie zijn zij om me bij Louis weg te houden?

Louis duwde mijn hoofd op z'n schouder. Hij wilde me troosten, en ik wist niet eens waarom. Was ik droevig om zijn uitspraak? Of om wat er op twitter te lezen viel, al wist ik nog niet wat dat was?