Broken by you

Deel 23

"Do you want kids?", vroeg Louis. Ik was net onze cocktailglazen aan het uitspoelen. Ik schrok van zijn vraag en keek hem aan.
"Ernest was dol op je", vervolgde hij. Hij leunde tegen het aanrecht.
Ik zette de glazen neer en ging voor hem staan. "Ik ben ook dol op hem", zei ik, en ik gaf Louis een speels kusje op zijn neus. Hij sloeg z'n armen om me heen.
"Wel?" Ik zuchte. "Ik wil wel kinderen, ja. Maar niet meteen!", zei ik, en ik knipoogde naar Louis.
"Oh", was het enige dat hij zei.
Ik nam zijn handen vast en trok hem richting onze slaapkamer.
"En binnen 9 maanden?", vroeg hij enthousiast. Ik lachte. "Binnen 9 maanden en een kwartiertje ofzo?", vroeg ik, en ik beet op mijn onderlip.
"Oh, Stephanie", zei Louis, en hij wist waar ik naartoe wilde met mijn opmerking.

Ik kon de slaap maar moeilijk vatten.
Louis was vrijwel meteen na onze vrijpartij - die langer had geduurd dan een kwartiertje- in slaap gevallen. Zijn armen lagen over mijn schouders heen. Ik keek op de klok. 4u07. Ik was nog te opgewonden door alle gebeurtenissen van de afgelopen dag. Louis had me leren surfen, ik had zijn familie ontmoet, zijn zus droeg één van mijn creaties, zijn babybroertje was zot van mij, zijn mama vertelde me hoe gelukkig ik hem maakte.
En Louis vroeg of ik kinderen wilde. Ik had er geen benul van dat hij hiermee in zijn hoofd zat.
Wilde hij op deze leeftijd kinderen? En wilde hij ze met mij? Zolang waren we nog niet samen.
Oh fuck, Zayns twitcam! Door het etentje waren we helemaal vergeten even in te loggen om Zayn hallo te zeggen.
Och ja, veel kwaad kon dat niet, al had ik wel graag de reacties van hun fans op één van hun nieuwe songs geweten. Zayn had vanmiddag een smsje gestuurd naar Louis, om te vertellen dat hij vanavond tijdens zijn twitcam een zinnetje uit één van hun nieuwe songs mocht zingen, zogezegd zonder erover na te denken. Modest liet de jongens vaak zo'n "spontane" acties uitvoeren, om de fans te teasen. Ik was wel benieuwd naar de reacties op hun nieuwe album. Louis had me al verklapt dat hun nieuwe album "Four" zou heten, omdat ze vier jaar bestaan en het hun vierde studioalbum is. Ik was niet zo enthousiast over de titel, maar des te meer over de liedjes die erop staan. Eén van de liedjes had Louis geschreven de dag dat hij mij voor het eerst zag, bekende hij me achteraf. Hij had dit aan Liam laten horen en ze hadden het samen herwerkt tot een volwaardige song. Louis zei dat ik die song pas mocht horen zodra hun album officieel uitkwam. Hij kon soms zo'n pestkop zijn.
Alsof hij wist dat ik aan hem aan het denken was, bewoog hij zijn voeten plots tegen de mijne. Ik slaakte een gilletje. Zijn voeten voelden ijskoud aan. Louis schrok wakker van mijn gegil.
"Babe, what's up? Slaap jij nog niet?", vroeg hij zacht. Hij sloeg z'n armen steviger om me heen.
"Neen, ik was aan het nadenken", antwoorde ik.
"Over?"
"Jou."
Louis glimlachtte zacht en ik voelde hoe hij zijn haren tegen mijn oor liet schuiven.
"Doe dat nu maar niet. Slaap wat". Ik zuchte. "Oh, ik wou dat ik dat kon".
Louis richtte zijn hoofd wat op, zodat hij mijn gezicht kon zien.
"Waarom denk je aan mij?"
Ik draaide mijn hoofd, zodat ik hem ook kon aankijken.
"Gewoon. Ik was aan "Four" aan het denken, aan de twitcams, aan alles van de voorbije dagen".
"Jouw leven is serieus veranderd op korte tijd", onderbrak Louis me.
"Aan kinderen", ging ik ongestoord voort.
Het werd stil.
Plots schoten we beiden in de lach.
"Ik heb aan Harry beloofd dat ik geen mini-Louis zou meebrengen van onze vakantie, dus zullen we dat maar niet doen, zeker?", zei ik. Louis streelde mijn wang.
"Oefenen kan toch geen kwaad?", vroeg hij, en nog voor ik wat kon antwoorden had hij het deken over onze hoofden getrokken.

Onze 10 dagen vakantie waren om voor ik er erg in had.
Wat hadden we ervan genoten!
Het was al heel lang geleden dat ik eens gewoon niets moest doen. Louis en ik, wij genoten van het mooie weer en van elkaar.
We deden alles samen: surfen, koken, luieren. Ik vroeg me af of hij me nog niet beu was.
Ik streelde zijn haren.
We zaten in het vliegtuig op weg naar Heathrow. Hoewel we enorm veel hadden kunnen rusten en ervan hadden geprofiteerd om elke dag lang uit te slapen, leek Louis nog steeds moe te zijn. Hij was net ingedommeld.
De airhostess kwam onze richting uit en vroeg me of ik geen drankje wilde. Ik bedankte haar vriendelijk.
Ze keek naar Louis. "Had uw vriend graag iets gewenst?", vroeg ze me.
Ik keek naar Louis en lachtte naar het meisje. Ik kreeg een déjà-vu van de laatste keer dat ik richting Heathrow vloog, met Harry.
"Die is nog wel even buiten bewustzijn", fluisterde ik. Ik herhaalde de zin die ik toen tegen de hostess had gezegd. Ik kon er gewoon geen betere bedenken. Ze glimlachtte, en leek Louis plots te herkennen. "Is dat niet...?" Ik knikte. "Ja, zelfs in zijn vrije tijd". Het meisje lachtte en zette haar weg voort. Ik zuchte zacht.
Dana, zoals ik op het meisje haar naambadge had gezien, was niet zo 1D-gezind als Gemma toen.
Onze aankomst in Heathrow verliep iets minder gemoedelijk dan onze uittocht naar Frankrijk. Zodra we over de tarmac liepen, konden we de horde fans al zien staan aan de gates. Het waren er zeker een honderdtal.
De luchthavensecurity had moeite om alle fans op afstand te houden. Louis zette zijn zonnebril op en boog z'n hoofd. Hij nam m'n hand stevig vast en trok me verder richting de uitgang. Hij was vandaag duidelijk niet in zo'n goede bui. Ik zag tientallen flitsen, mensen die elkaar haast vertrappelden, huilende meisjes, gillende meisjes, meisjes met spandoeken en foto's.
Ik vond het zo jammer dat Louis niet even tijd vrijmaakte voor hen. Maar ik probeerde me aan de regels van Modest te houden: keep a little distance between you and your fans.
De liftdeuren naar de ondergrondse parking werden voor ons opengehouden. Louis duwde me naar binnen, kwam erbij en gebaarde naar één van de luchthavenlui dat ze de lift moesten sluiten. Ik keek Louis misnoegd aan. Hij mocht best wat meer respect hebben, vond ik. Hij moest er niet telkens van uitgaan dat iedereen zomaar alles voor hem deed.
Hij draaide z'n hoofd en keek me aan over die grote zonnebrilglazen van hem.
"What now?"
Ik rolde met mijn ogen.
"Snob".
Louis zette zijn zonnebril af.
"Wat deed ik verkeerd dan?"
Ik trok mijn wenkbrauwen op. Kleine Peter Pan had er geen besef van wanneer hij zich wat beter moest gaan gedragen.
"Don't take people for granted", zei ik, en ik trok mijn neus op. Louis glimlachtte. "Doe ik dat dan?"
Ik zuchte. Ik had geen zin om in discussie te gaan met hem. Hij was vanmorgen al opgestaan met een rothumeur en ik wilde geen ruzie. Ik ging ervan uit dat hij baalde dat onze vakantie erop zat.
Maar er was ook iets positief, want hij zou straks the lads terugzien. Tien dagen lang hadden de jongens elkaar niet gehoord, op de twitcams en enkele smsjes na. Ik was alvast superblij dat ik hen terug zou zien.
Louis had deze namiddag een fotoshoot met de jongens af te werken voor hun nieuwe boek dat binnen enkele maanden zou uitkomen, en ik had de jongens allen uitgenodigd om 's avonds bij ons te komen eten. Perrie kon er helaas niet bij zijn, maar Liam zou Sophia zeker meebrengen. Ik had Caroline en Lou ook uitgenodigd. Iedereen was benieuwd of Harry iemand zou meebrengen of niet. Niall had me al verteld dat Harry elke vakantie wel een nieuw vriendinnetje meebracht.
De hele rit naar onze loft zei Louis geen woord. Hij staarde de hele tijd naar buiten. Ik wist niet of ik er goed aan zou doen om het gesprek op gang te brengen. Louis leek echt een rotdag te hebben, al kon ik niet bedenken hoe dat kwam.
We hadden gisteravond onze vakantie afgesloten met een tête-à-tête in een gezellig restaurantje.
Er waren 2 meisjes even Louis' aandacht komen opeisen, en hoewel hij er chagrijnig van wordt als hij gestoord wordt tijdens het eten, had hij hen met plezier een foto en handtekening gegeven.
Ik begreep dan ook niet vanwaar z'n rothumeur nu kwam.
M'n telefoon ging over. Het was Richard. Met zo'n humeurige doch still sexy kerel naast me op de achterbank van de taxi had ik niet meteen veel zin om m'n telefoon te beantwoorden, maar ik besloot het toch maar te doen.
"Hey Rich... Oh ja, goed, dank je", zei ik meteen toen Richard me niet eens zijn volledige naam liet uitspreken. Louis keek me aan. Hij wreef de hele tijd over zijn lippen. Het maakte hem extra sexy, al had ik zo'n vermoeden dat hij helemaal niet besefte dat hij nu zo'n sexy move maakte. Ik beet op m'n lip en luisterde naar Richard. Hij sprak zo snel en liet me weinig kans om te antwoorden.
"Euh... goed, ik rij met Sophia mee", was het enige dat ik nog kon uitbrengen. Daarna haakte Richard in.
Ik bekeek m'n telefoon en keek dan verdwaasd naar Louis. Ik meende een klein glimlachje om z'n lippen te ontwaren.
"Je begint er goed in te worden", zei hij zacht. Was hij eindelijk ontdooid?
Ik draaide m'n lichaam naar hem toe en schoof m'n ene been onder mijn lichaam.
"Waarin, Mr. Tomlinson?", zei ik, en ik keek hem speels aan.
Louis draaide z'n lichaam eveneens naar me toe en schoof ook z'n ene been onder z'n lichaam.
"In het aannemen van bevelen", zei hij met een uitgestreken gezicht. Ik moest erom lachen.
"Viel het zo hard op dat het om een bevel ging?".
Louis trok z'n lip deels omhoog. "Nogal". Hij wreef zachtjes over m'n ene hand. "En ik ken hen al langer dan jij. Ik weet dat ze je enkel opbellen met bevelen, nooit met vragen. Het interview?".
Ik keek hem vragend aan. Hoe wist hij nou dat Richard me net iets had verteld van een interview?
"Hoe weet jij dat?". Louis snuifde.
"Berichtje van Sophia vanmorgen. Ze vroeg of je mee wilde rijden met haar. Ze was jouw nummer even kwijt".
"Oh".
"Maar ik ken de details niet".
Wist Louis echt niet wat de plannen waren van het interview waarover Richard me had opgebeld? Of probeerde hij mogelijke antwoorden van me los te peuteren?
"Ik ook niet", zei ik, en ik knipoogde.
We kwamen aan bij de lofts. Louis nam onze spullen uit de koffer en betaalde de taxichauffeur. Als je snel rijk wil worden, moet je taxichauffeur worden in Londen, bedacht ik toen ik de fooi zag die Louis aan de man gaf. De man profiteerde ervan om gauw een selfie aan Louis te vragen. Hoewel Louis' humeur nog altijd niet denderend was, ging hij in op de vraag van de man, op voorwaarde dat de omgeving niet te zien was op de foto. Louis kon het niet hebben dat de straat binnen enkele dagen zou volstaan met fans.
Ik nam m'n rugzak aan van Louis en we gingen naar binnen. In de hall hing de vertrouwde warme sfeer die ik de afgelopen 10 dagen gemist had. Ik keek naar de tegels in de hall. Ik begreep niet waarom, maar telkens ik in de hall kwam, wilde ik de tegels bekijken en tellen. Het moet een soort gewoonte geweest zijn van vroeger. Toen ik klein was, zocht ik overal naar een herkenningspunt. Als ik dan later op dezelfde plaats terug kwam, kon ik me de sfeer van mijn vorige passage nog levendig herinneren. Het was mijn manier om me veilig te voelen.
"Gemeleerd grijs, 312", onderbrak Louis mijn gedachten. Ik keek hem aan. Hij wist wat ik aan het doen was.
"Kom je mee?", zei hij, toen hij zag dat ik geschrokken was van zijn gave om mijn gedachten te kunnen lezen.
We gingen de lift in. "Heb jij ze ooit geteld dan?", vroeg ik. Ik begreep niet wat er zo romantisch kon zijn aan praten over de tegels in de hall van het loftcomplex, maar ik was geintrigeerd door Louis' antwoord op mijn gedachten.
Hij lachtte zachtjes. "Ik wilde gewoon je aandacht trekken", zei hij. Ik legde m'n hoofd op zijn schouder. "Jij hebt m'n aandacht altijd", zei ik.

Toen de lift ter hoogte van verdieping 7 was, kwam de geur van versgebakken koekjes ons tegemoet. Louis en ik keken elkaar hongerig aan. Op verdieping 7 woonde Mrs. Brown, een ietwat oudere dame, CEO van een telecombedrijf. Wekelijks bleef ze 1 dagje thuis van het werk, en dan bakte ze koekjes die ze de volgende dag aan haar werknemers uitdeelde. Wanneer ze er teveel had, stak ze vaak enkele koekjes, voorzichtig in een wit papiertje gewikkeld, in de brievenbussen van haar buren. Ik was benieuwd of we er vandaag ook zouden krijgen.
"312 dus?", vroeg ik plots. Louis kneep in mijn hand. "Vanwaar komt jouw fascinatie voor tegeltjes eigenlijk?", vroeg hij. Ik haalde m'n schouders op. "Dat weet ik niet".
Louis kneep nogmaals in mijn hand. "Ik wil nog zoveel van je weten", zei hij.
Ik glimlachte.
We kwamen aan op de 16de verdieping. Onze verdieping.
Onze loft lag er kraaknet bij. Heel anders dan hoe we hem hadden achtergelaten. Mary had haar werk goed gedaan.
Mary, dat was Harry als hij weer eens een kuiswoedeaanval kreeg. Dan liep hij de lofts van de jongens af om ze een grondige poetsbeurt te geven. Niall was blij dat hij dan even van Harry verlost was, Zayn liet hem meestal niet binnen en Liam vond ook altijd een excuus om niet gestoord te worden. Enkel Louis vond het leuk als Harry zo'n aanval kreeg, want dan hoefde hij zelf z'n spullen niet op te ruimen.
Hmm, dat zou ik eens moeten kunnen veranderen.
"Wat is dat nu met dat interview?", vroeg Louis, toen we samen in de zetel ploften. We hadden net onze zakken uitgeladen en verse thee gezet, en wilden nog even uitblazen voor Louis naar de fotoshoot moest en ik aan het koken zou slaan.
Ik grinnikte. "Weet je het écht niet?", vroeg ik. Ik kon me niet voorstellen dat Louis het zou toestaan dat Modest mij een opdracht zou geven zonder dat hij ervan wist. Hij schudde zijn hoofd. "Vaag".
Ik nipte van mijn citroenthee. Ik had Louis ook een kop uitgeschonken. Citroenthee was goed voor de stem, al hoefde Louis vandaag niet te zingen. Hun volgende concert was pas gepland voor overmorgen. Morgen zat er een interview aan te komen.
Zowel voor Louis als voor mij dus.
"Het is voor Vogue. Ze willen een fotoshoot met de vrouwen achter One Direction, en dus ook een bijhorend interview".
Louis keek bedenkelijk. "Jij, Sophia, Perrie en..."? Ik lachte. "Gemma, Maura en Lou."
"Dat zijn er 6", merkte Louis op. Ik wroete met m'n handen door zijn haren. "Goed opgemerkt". We moesten er beiden om lachen.
"Wat ga je zeggen in het interview?", vroeg Louis. Ik keek hem diep in zijn ogen.
"Hangt ervan af wat ze vragen. Ben je bang dat ik iets verkeerd ga zeggen? Is het daarom dat je vanmorgen zo'n rothumeur had?"
Louis trok zijn schouders op. "Als ze je vragen of ik goed ben in bed, dan zeg je maar dat ik een wild beest ben!", zei hij spottend.
Ik liet me languit tegen zijn strakke lichaam vallen. "Ik ga heus niet liegen", zei ik speels.
Voor ik er erg in had, zat Louis bovenop me.