Broken by you

Deel 26

Het daglicht deed pijn aan mijn ogen.
Aargh. Ik was zo blij dat Louis en Harry mij basically gedwongen hadden om te gaan slapen. Ik was nog blijer toen Louis meteen meekwam en me de hele nacht stevig in zijn armen hield. Ik was niet zo blij dat we Harry daarom moesten buitenwerken, maar het positieve eraan was dat ik hem vanavond terug zou zien en dat we samen naar een afterparty zouden gaan.
Ik keek er al naar uit.
Maar meer nog keek ik uit naar mijn eerste werkdagje.
Ik had er veel zin in om samen te werken met Caroline en Marlon. Caroline zei me dat ze meteen een grote opdracht voor me had. Ik was benieuwd wat het zou zijn.
Ik hoorde hoe het water in de badkamer niet meer liep. Louis was klaar met douchen.
Dan kon ik hem meteen bedanken voor het ontbijt op bed dat hij voor me had klaargezet. hij was vroeg genoeg opgestaan, zodat hij een ontbijtje voor me kon maken en zich dan uitgebreid kon gaan douchen.
Nadat ik de heerlijk warme croissants had opgegeten, had ik even getwijfeld om bij Louis onder de douche te kruipen, maar ik had dan wijselijk besloten om dat niet te doen. Ik kon me al voorstellen dat ik de eerste werkdag niet meteen te laat moest komen. Vriendin van Louis of niet, don't mess with Caroline.
Louis kwam de woonkamer in. Hij had zich nog niet volledig aangekleed. Het zwarte marcelleke dat hij had aangetrokken, liet zijn tattoos extra mooi uitkomen.
"Morning, babe", zei hij, terwijl hij me een kus gaf.
Ik glimlachte naar hem. "Waar had ik dat ontbijtje aan verdiend?"
Louis nam zijn jeansbroek van over de rugleuning van de zetel en trok ze over zijn donkerblauwe Levi's boxershort.
"Heeft het gesmaakt?"
Ik knikte. "Dat was superlief van je".
Louis lachtte en woedde even door zijn haren. "Je hebt niet elke dag een eerste werkdagje. En ik ben dol op je", zei hij.
Ik voelde hoe ik rood werd.
"Ik ga me gauw klaarmaken. Zie ik jou nog voor het concert?", vroeg ik, en ik hoopte dat het antwoord positief zou zijn.
"Wat mij betreft wel. Als je tijdig klaar bent met je werk, mag je altijd nog even dag komen zeggen in de kleedkamer", zei Louis, en hij knipoogde. Wat hadden we al veel leuke herinneringen aan kleedkamers.

Ik voelde me belabberd, en toch had ik zin in mijn eerste werkdagje!
Marlon had me zonet verwelkomd met een superlange knuffel en een ooh-welkom-in-onze-familie-gilletje, en ik had net mijn eigen plaatsje in het atelier toegewezen gekregen. Ik was dol op mijn eigen plaatsje!
Ik zat op de tweede verdieping, net voor het grote raam, zodat ik een enorme lichtinval had. Caroline zag het grote raam eerder als een bron van inspiratie, en toen ik naar buiten keek begreep ik meteen waarom.
Vanop mijn stoeltje kon ik makkelijk zien wie er de parking opkwam. Oh, wat hoopte ik dat ik Louis vaak de parking zou zien opkomen.
De grote opdracht die Caroline voor me voorzien had, was netjes uitgeschreven en lag in een rood mapje op mijn desk.
Ik sloeg het met een bang hartje open.
Fuck! Dit was een geweldig leuke opdracht! Ik mocht de kledij ontwerpen die de jongens zouden gaan dragen voor de MTV-awards, de show waarvoor ze liefst 10x genomineerd waren. Mijn hart maakte een sprongetje.
Wow, die show werd door miljoenen mensen bekeken, en de jongens zouden mijn ontwerpen gaan dragen? Qua start van een carriere kan dat best tellen.
Ik bekeek de omschrijving die erbij stond. Ik vroeg me af wie die lijst opstelde. Was het Lou? Zij wist als geen ander waarmee de jongens het beste staan. Ze wist ook welke stijl het beste paste voor zo'n uitreiking. Moesten de jongens helemaal uitgedost zijn of mochten ze hun eigen stijl behouden?
Hmm. Ik had niet zoveel zin om me aan die richtlijnen te houden. Er stond dat de jongens stylish moesten zijn, strak in het pak.
Ik kreeg daar niet meteen inspiratie bij.
Ik las de richtlijnen nog een keertje, sprong dan van m'n stoel en liep de gang door naar Caroline's desk, met het mapje in mijn handen.
Zonder aan te kloppen, stormde ik haar bureel binnen.
"Caroline, ik....". Ik realiseerde me plots dat ik niet geklopt had. Fuck. Dat maakte meteen zo'n slechte indruk. ikzette meteen een stapje achteruit en klopte op de openstaande deur.
Caroline had me de hele tijd aangekeken. Ze lachtte.
"Je hoefde niet te kloppen, hoor." Oef.
"Sorry, normaal ben ik niet zo onbeleefd. Het is alleen... tja, ik wil aan de opdracht voor de MTV-awards beginnen, maar ik kan niet werken met dit mapje". Caroline legde een grote rol stof die ze net vast had op een rek aan de muur.
"Hoezo, werken met dit mapje?"
Ik toonde haar het mapje. "De richtlijnen voor de kledij van de jongens tijdens de awardshow."
Caroline keek me vragend aan.
Ging ik nu te ver? Kon ik het wel maken om op m'n eerste werkdag al meteen in te gaan tegen de regels? Mocht ik zomaar mijn eigen mening verkondigen of werd ik verondersteld van alleen maar ja te knikken?
"Wie stelt die richtlijnen op?"
Caroline begreep nog steeds niet waar ik naartoe wilde.
"Modest, in overleg met Lou en mij".
Oh. Ik wilde ingaan tegen de regels van Modest. Tegen de regels van Lou. En erger, tegen de regels van Caroline, mijn werkgever.
Ik zuchte en haalde meteen mijn stralendste glimlach boven.
"Ik begin er meteen aan", zei ik, en ik draaide me om.
"Stephanie?" Fuck. Caroline wist dus wél dat ik niet echt blij was met het mapje. Ik keek haar aan.
"Ik wil niet dat je ontwerpt wat er op papier staat. Ik wil dat je datgene ontwerpt wat er in je opkomt. Datgene wat je hart je ingeeft."
Ik keek haar aan, maar wist mezelf geen houding te geven. Caroline merkte het en lachtte.
"Als je alleen maar doet wat mensen van je verwachten, dan kan je niemand meer verrassen. Neem je potlood en papier en ga gerust op stap. Je hoeft niet aan je desk te blijven. Als je denkt dat je meer inspiratie haalt uit de wereld buiten de muren van dit gebouw, ga dan maar. Maar om 16u stipt sta je hier terug. En ik wil minstens 1 volledige outfit."
Ik was meteen enthousiast over haar manier van werken.
"Stylish", mompelde ik.
"Verrassend", antwoordde Caroline, en ze knipoogde.