Broken by you

Deel 36

We stonden lijnrecht tegenover elkaar.
De vrouw met de vragen en de man met de antwoorden.
Beiden met klamme handen, rode ogen, knikkende knieën en gesloten lippen.
Wie zou er het eerst spreken?
Ik wilde niets vragen. Hij kende de antwoorden op de vragen die niet eens hoefden gesteld te worden.
Ik wilde mijn ogen heel hard sluiten, meteen terug openen en merken dat het allemaal een hele slechte droom geweest was.
Ik wilde deze nachtmerrie niet langer. Ik kon het niet langer aan. Ik wilde Louis heel hard vastnemen nu en samen met hem de nacht tegemoet gaan.
Ik beet op mijn lip. Ik moest doorzetten. Ik mocht me niet laten afleiden door hem. Hij. Lekker Ding.
Ik voelde hoe de tranen in mijn ogen kwamen.
Neen, Stephanie, toon hem niet hoe zwak je bent. Hou je sterk nu.
Wat wilde ik het eerst horen? Zijn uitleg over Kelly? Of het verhaal van de tracklist?
Kelly. Ja, Kelly.
"Hoe ken je Kelly?", vroeg ik, en ik probeerde zo normaal mogelijk te lijken. Ik kon niet direct een andere openingszin voor dit gesprek bedenken. Ik wist nu al dat dit één van de moeilijkste gesprekken ooit zou worden.
"Zullen we misschien gaan zitten?", vroeg Louis, en hij wachtte mijn antwoord niet af.
Hij liep naar de woonkamer, trapte zijn schoenen uit en zette zich nonchalant in de zetel.
Deed hij dat nu express?
Ik keek hem aan. Zou hij het me moeilijk maken? Wilde hij me echt op zo'n arrogante manier dumpen?
Ik trok mijn veel te hoge hakken uit. Als ik dan toch ineen zou moeten stuiken vanavond, dan het liefst niet vanop zo'n hoogte. Ik gooide de hakken achteloos naast Louis' schoenen, nam de theepot die ik net had klaargezet voor Harry kwam en zette me ook in de zetel. Ik vulde onze tassen met water en legde er voor beiden een zakje English Breakfast naast.
Ik zag hoe er een klein glimlachje verscheen rond Louis' mond.
Geef die jongen English Breakfast en hij voelt zich meteen thuis, herinnerde ik me de woorden die Jay me in een recent verleden toevertrouwd had. Thuis. Zijn huis. Zijn thuis.
Daar zaten we dan, elke aan onze kant van de zetel. De afstand tussen ons was pijnlijk groot. Ik wilde niet praten. Elke seconde die wegtikte was er eentje dichter bij dat punt waarop er helemaal geen afstand meer zou zijn. Als we beiden lang genoeg zwegen zou dat punt er snel komen. Dan konden we alles achter ons laten en gewoon verder gaan met ons leven.
Ik sloot mijn ogen. Gewoon verder gaan met ons leven.
Hij had me zonet gekust. Het was één van de meest bijzondere kussen geweest die ik ooit met hem had gedeeld. Warm en koel. Zo dichtbij en zo veraf. Bevestiging en ontkenning. Ja en nee.
"Aantrekken en afstoten", fluisterde Louis, en hij vulde perfect mijn gedachten aan. Oh, Louis.
Ik opende mijn ogen en keek strak in de zijne.
In de weerspiegeling van zijn ogen zag ik hoe er in de mijne kleine mannetjes leken rond te dansen. Ze zagen er gelukkig uit. Voorbij hen zag ik het allermooiste blauw dat ik ooit gezien had. Zijn blauw.
Ik sloeg mijn ogen neer. We grepen tegelijk naar een zakje thee dat tussen onze tassen in lag. Onze handen raakten elkaar. Mijn hele lichaam trilde. Wat voelde dit goed. Dit moment mocht eeuwig blijven duren.
"Aantrekken en afstoten", herhaalde ik Louis' woorden.

Minutenlang zaten we met onze vingers in elkaar verstrengeld, zoals even daarvoor onze tongen met elkaar versmolten waren.
"Kelly, dus", zei ik plots, en ik bracht mezelf terug op de grond. Ik liet zijn hand los en leunde zo smooth mogelijk achterover.
Er gingen zoveel emoties door mijn lichaam nu. Ik wilde schreeuwen, huilen, lachen, liefhebben, haten. Haat en liefde liggen echt dicht bij elkaar.
Louis boog zijn hoofd.
"Ja, Kelly", zei hij. Hij wreef over zijn lippen. Niet doen, Louis.
"Dat is al even aan de gang", fluisterde hij.
Wacht, wat?

Mijn adem stokte. Mijn ogen voelden zwaar aan. Mijn hele lichaam blokkeerde.
"Lou...". Het ging niet. Ik kon mijn zin niet afmaken. Wat wilde ik hem dan ook vragen of zeggen?
Louis merkte mijn reactie op. Hij nam mijn wang vast en wreef er zachtjes over.
"Oh neen, Stephanie!"
Wat kwetste mij nu het meest? Ons gesprek? Of het feit dat hij mijn volledige naam zei, op een erg afstandelijke toon?
"Niet doen", fluisterde hij.
Wàt niet doen? Je verwijten maken? Je eens goed de waarheid zeggen? Moet ik je soms bedanken omdat je al die tijd met mijn gevoelens hebt gespeeld? Omdat je mij een leven hebt laten leiden dat gebaseerd was op leugens? Omdat ik me al die tijd een prinses had gevoeld en sprookjes echt niet lijken te bestaan, hoe hard je er ook in wil geloven?
In mijn hoofd liep ik nu naar de kamer, nam mijn koffer en ging terug naar New York. In werkelijkheid zat ik nog steeds als versteend in de zetel, met voor me op de tafel English Breakfast die snel koud zou aanvoelen - zo koud als Louis' hart - en naast me de man die ik haatte en liefhad tegelijk.
"Aantrekken en afstoten", fluisterde ik. Haal je hand van mijn wang.