Broken by you

Deel 54

Foto's op twitter. Foto's van Louis in Japan. Aan het flirten. Terwijl ik hier in London zit, mijlenver van hem vandaan.

Wie zei me dat het waar was, wat Daniel zei?

Ik had het gesprek met Daniel in een andere richting laten verlopen. Ik wilde er niet verder op ingaan. Niet vanavond. En niet met hem. Ik kende hem amper, waarom zou ik het met hem willen hebben over mijn relatie met Louis? En over zijn flirtgedrag daar in het verre Japan? Als daar al waarheid inzat.

En nu ik de hal van ons wooncomplex inliep, bedacht ik me dat ik eigenlijk ook niet eens zin had om boven meteen mijn laptop op te starten en op zoek te gaan naar de foto's waar Daniel het over had. Ik vertrouw Louis. Ik weet dat photoshop bestaat, en dat de fans van Louis daar graag gebruik van maken. Ik had er geen zin in om me opnieuw druk te maken over foto's die niet echt waren.
Binnen 3 dagen zou Louis thuis zijn. Dan kan ik hem over de foto's aanspreken. Misschien. En misschien ook niet.

Ik zou er Louis niet zelf mee lastigvallen. Als hij iemand anders heeft of me beu is, zou ik het wel horen. Er liep een koude rilling over mijn rug. Stel je voor dat het waar is wat Daniel zei. Dat Louis in Japan aan het flirten geslagen is. Dat hij me bedrogen heeft. Dat hij me beu is en onze relatie wil verbreken. Ik mag er niet aan denken.

De dagen met Louis vlogen steeds voorbij, maar de laatste twee dagen zònder hem waren deze keer ook snel om. Mrs. Brown had alweer een deel cupcakejes in alle brievenbussen gedumpt vanmorgen, had ik gezien. Het viel me op hoe de brievenbus van Harry gevulder was dan die van de andere jongens. Mrs. Brown had duidelijk een favorietje.

Louis had me vanmorgen een berichtje gestuurd. "On my way home. Missed you loads babe! x" Ik las z'n berichtje opnieuw. En nog een keer. Ik had hem dan wel een lief antwoordje gestuurd, ik had er niet bijgeschreven dat hij in een lege loft zou aankomen. Ik had vanmiddag afgesproken met Nathalie voor de doorpas van mijn outfits. Een kwartiertje geleden was die afgelopen. Ik had zo snel mogelijk mijn spullen bij elkaar verzameld, maar wist dat Louis ondertussen al thuis zou zijn. Vreemd, hij had me niet gebeld of een berichtje gestuurd met de vraag waar ik was, waarom ik hem niet opgewacht had.
Ik keek naar het uur op mijn iPhone. 6pm. Net op tijd om samen te kunnen dineren. En misschien nog wel een stapje in de wereld te zetten. Ik had er best zin in.

In de hal merkte ik dat alle brievenbussen leeggehaald waren. Allemaal, behalve die van Harry. Hij was dus niet thuis, maar de anderen wel. Of ze waren tenminste al over huis gekomen. Ik duwde op het knopje van de lift, maar die leek er wel uren over te doen om naar beneden te komen. Dat kon betekenen dat hij helemaal van het zestiende moest komen, en dat Louis dus nog maar net thuis was.

Ik wachtte niet tot de lift er was, en liep de trappenhal in.
Terwijl ik de trap opliep, bedacht ik dat ik me best wel kon inschrijven voor het kampioenschap traplopen op hakken, mocht dat bestaan. Ik was er best goed in, al kon ik me zo inbeelden dat het niet erg elegant overkwam hoe ik de trappen per twee treden bestormde op hakken en met een kleedje aan.
Misschien was het wel mijn grote geluk dat niemand van mijn onderburen net door de trappenhal liep.

Ter hoogte van de negende verdieping gaf ik het op. Mijn uithoudingsvermogen had een serieuze knauw gekregen de afgelopen tijd. Ik zou dringend opnieuw wat meer moeten gaan joggen en fitnessen. Ik duwde op het knopje van de lift. Ik zou wel gewoon wachten tot hij hier was en me naar Louis kon brengen.

De deuren van de lift waren nog niet volledig open, en ik hoorde al hemelse klanken vanachter de deur van onze loft komen. Louis was thuis. Dat hoorde ik, en dat... rook ik? Louis had gekookt! Ik kreeg een flashback naar een avond nog niet zo lang geleden, toen Louis me wilde verrassen met een etentje maar Harry met een koksschort aan uit de keuken kwam. Oh Louis. Wat zou hij deze keer uit zijn hoed getoverd hebben?

Ik draaide de sleutel in het slot en ging binnen. De hele loft was versierd met rozenblaadjes en brandende kaarsjes. Uit de keuken kwam de heerlijke geur van warme tomaten en verse kruiden me tegemoet. Louis zat aan de piano en speelde een zacht deuntje. Hij zong zachtjes mee. Ik herkende het liedje. Mijn hemel! Wilde hij me iets duidelijk maken met dit liedje? Had Daniel gelijk?

Louis hoorde me niet binnenkomen. Hij speelde rustig verder. Hij was erg geconcentreerd en hoorde niet hoe ik de deur vastdraaide, m'n tasje en sleutel op de kast legde en mijn jasje uitdeed. Ik gooide het op de grond en vroeg me af waarom we dat steeds deden, terwijl er een kapstok aan de muur hing. Ik had geen zin om erover na te denken nu. Ik trok zachtjes mijn pumps uit. Ik wilde niet dat Louis me al hoorde, dan kon ik hem verrassen, zoals hij mij verrast had met de kaarsjes en de rozenblaadjes. Ik kon deze keer mijn pumps niet achteloos over mijn schouder gooien, aangezien de grond bezaaid was met kaarsjes.
Ik zette enkele stappen vooruit en zette m'n pumps op de rand van het tapijt.
Op de toppen van m'n tenen liep ik verder naar Louis.
Ik hield halt net achter hem. Ik hoorde zijn ademhaling door zijn woorden heen. Hij klonk niet droevig, maar de woorden die hij zong lieten mij het tegendeel vermoeden.

Back up the day now
What did I do to get us to this point?
Me losing you
In this moment, I feel it
deep in my chest
I can't... breathe...

Hoewel de woorden door me heen sneden, smolt ik voor de manier waarop Louis naar z'n nieuwe adem zocht bij het laatste woord. Ik legde m'n handen op z'n schouders. Hij schrok ervan en stopte met zijn pianospel. Hij draaide zich naar me om.
"Oh Steph!", zei hij, en voor ik er erg in had, had hij me al op z'n schoot getrokken. Hij kuste me lang en zacht en teder. Wat had ik dit gemist!

"Waaraan heb ik dit verdiend?", vroeg ik toen ik eindelijk uit zijn greep loskwam.
Hij haalde zijn schouders op, zijn armen nog steeds rond mijn middel geslagen. "Ik heb je gemist".
Ik glimlachte naar hem.
"En daarom kaarsjes en diner en muziek?"
Louis knikte bevestigend. "Diner en kaarsjes. De muziek was maar... gewoon".
Ik trok mijn wenkbrauw op.
"Gewoon? Het klonk eerder als een... bekentenis ofzo".
Fuck. Daar ging ik dan. Ik zou dit mooie moment verpesten door over zijn flirtgedrag, zijn eventuéle flirtgedrag, in Japan te beginnen. Verdorie. Had Daniel er dan toch voor gezorgd dat het al drie dagen in mijn hoofd rondzwierf?
Louis leek zich niet aan mijn opmerking te storen. Integendeel. Hij duwde zijn neus in mijn hals en snoof de geur van mijn parfum, vermengd met het zweet dat ik in de trappenhal had opgedaan, op.
"Ik heb geen zin om te praten." Hij keek vluchtig naar het uur dat zijn iPhone aangaf.
"We hebben nog 10 minuutjes voor onze schotels uit de oven mogen."

Hij duwde me van z'n schoot, zette zich recht en trok me naar de zetel.