Broken by you

Deel 2

Het stadion was gelukkig niet zo ver van mijn appartement, dus hoefde ik geen overvolle metro te nemen.
Na een twintigtal minuutjes stappen, kwamen we aan. Het was behoorlijk rustig aan het stadion. Ik hoorde dat het concert dan ook al begonnen was. Nu ja, de groep die het voorprogramma verzorgde, had er bijna zijn tijd opzitten. We haasten ons naar onze plaatsen. Katie bleek als het ware gratis vipplaatsen versierd te hebben, aan de zijkant van het podium. Misschien moest ik haar straks maar eens vragen vanwaar ze die kaarten had. Katie slaagde er steeds in om gratis dingen te bekomen, gewoon door eens heel lief met haar wimpers te knipperen. Mannen, ze zijn zo voorspelbaar.
We stonden op de derde rij. Dicht genoeg om de warme adem van One Direction in ons gezicht te voelen zodadelijk. Maar wilde ik dat wel? Wat deed ik hier ook? Ik was omringd door allemaal veertien- à vijftienjarigen en ik voelde me niet goed. Waarom had ik, toen Katie even niet keek, het rode t-shirt ook in mijn tas gestoken?
Mijn gedachten werden verstoord door de meisjes rondom me, die steeds luider en luider begonnen te gillen. Katie sprong zo hoog ze kon en gilde luidkeels mee. Ik vond het best amusant. Ze wilde er écht een foute avond van maken!
Het gegil in het hele stadion ging zo mogelijk nog meer de hoogte in toen de eerste noten van het openingslied van One Direction speelden. Ik keek zo ver ik kon op het podium. Het was best een lang podium, ik kon de begeleidingsband nog zien maar niet het stuk podium waar ze zouden opkomen. En aan het gegil te horen, stonden de jongens er al.
Ik herkende de muziek, maar ik wist nooit wie dat liedje zong. Onbewust wiegden mijn heupen mee.
De krullenbol kwam het podium afgelopen. De eerste strofe was voor zijn rekening, dus mocht enkel hij vooraan staan. Daarna kwamen nog één van de Jommekes en de zwartharige jongeman. Mijn buik kriebelde.
Toen merkte ik op dat de blonde jongen zich in één ruk bij de begeleidingsband had gevoegd. Hij speelde gitaar en mocht dus bij op het platform waar de muzikanten staan. Ik slaakte een zucht. Als ik hem niet naar beneden had zien komen, dan had ik het andere Jommeke waarschijnlijk ook gemist. Ik keek verder naar de linkerkant van het podium, maar zag het laatste groepslid niet.
Het refrein kwam eraan en het gegil werd luider. Katie porde mij en ik begreep meteen waarom.
Daar was hij dan: het vijfde groepslid. Het andere Jommeke. Louis.
Fuck.
Lekker Ding.

Ik kon het niet tegenhouden, maar begon luidkeels mee te gillen toen hij vooraan het podium kwam te staan. De meisjes voor me probeerden zijn aandacht te trekken met grote spandoeken, maar helaas voor hen ging hij steeds de andere kant op. Bij het volgende liedje, gingen alle jongens in een halve cirkel staan, waarbij ze elk een andere kant van het stadion uitkeken. Lekker Ding stond aan de linkerkant, en keek recht voor zich de menigte in.
Bij de volgende strofe wisselden ze allen van plaats, zodat uiteindelijk iedereen wel elke kant van het stadion zou zien.
Het was pas bij het begin van het refrein dat Lekker Ding aan onze kant van het podium kwam te staan. Hij keek de hele groep meisjes voor me aan en gooide één van hen een handkusje. Ik voelde opnieuw die kriebels in mijn buik.
Opnieuw porde Katie mij, en ze gebaarde dat ik naar de tekst moest luisteren.
"I need that one thing", zongen de jongens, en bij de volgende zin wees Lekker Ding naar mij en nam dan z'n t-shirt vast. Oh tuurlijk: "and you've got that one thing". Z'n t-shirt. Ik voelde hoe ik even rood werd als het t-shirt in mijn tas.
Zou iemand het gemerkt hebben? Wilde hij nù z'n t-shirt terug? Moest ik het gewoon op het podium gooien? Nee, dat ging niet, want de meisjes voor me zouden het t-shirt herkennen en me vragen vanwaar ik het haalde. Wat zou ik dan zeggen?

Geheel tegen mijn verwachtingen in, genoot ik ten volle van het concert. En niet in het minst omdat Lekker Ding, die ik dus officieel gewoon Louis kon noemen, enkele keren mijn richting uitkeek. Wat zag hij er verdomd goed uit. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn mond liet openvallen toen hij met de onderkant van zijn t-shirt zijn voorhoofd depte en er een stukje van zijn blote buik te zien was. Erger werd het toen hij opmerkte dat mijn mond ervan openviel. Deed hij dat nu om me uit te dagen? Was Louis van One Direction nu voor de tweede keer op enkele uren tijd met mij aan het flirten?
Ruim twee uren nadat de eerste noot door de boxen schalde, zat het optreden erop. Het andere Jommeke, die er lang niet meer als Jommeke uitzag (nota aan mezelf: volgende keer een recentere afbeelding googlen!) en waarvan ik ondertussen geleerd had dat hij Liam heette, bedankte iedereen voor hun komst, terwijl de andere jongens de gillende meisjes nog wat plaagden door kushandjes te gooien en stoer te poseren voor de talloze smartphones. Liam sloot af met iedereen nog een goede nacht te wensen, waarop Louis onmiddellijk zijn microfoon opraapte en er "een héél goede nacht" aan toevoegde. Hij keek me strak aan.
Fuck, wat gebeurde er allemaal?

Het duurde een tijdje voor we door de massa heen de uitgang bereikt hadden. Buiten stonden heel wat meisjes elkaars foto's te bekijken en luidkeels liedjes te zingen. Katie en ik gingen naar een vrijstaand bankje.
"Je hebt ervan genoten, geef maar toe!", brulde Katie in mijn oren.
Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken. "Valt mee".
Katie proestte het uit. "Steph, understatement van het jaar! Wat was dat tussen jou en Louis?"
Ik keek haar vragend aan. "Hoe kom jij aan die kaarten? Vipplaatsen? En hoe wist je dat Louis me een teken zou geven over zijn t-shirt? En hoe wist jij dat mijn Lekker Ding van vanmorgen dé Louis van One Direction was? En wat deed hij in Madison? Ik zag hem vanmorgen bij het Grand Hotel uitstappen!"
"Wow, kalmeer even, niet zoveel vragen tegelijk", probeerde Katie me te bedaren.
"Om te beginnen, je hebt hem niet zien uitstappen bij het Grand Hotel. Dat waren de beste dubbelgangers die je je maar kan indenken! Geen enkele fan die het verschil zag."
"Waarom dan? Ik bedoel: oké, voor hun privacy. Maar ze logeren dus in Madison? Is dat niet.... nou ja, nogal...".
Katie onderbrak me. "Even goed als het Grand Hotel, maar dan zonder de stank van dikkenekkerij!".
Ik moest erom lachen. "Oké, tot daar ben ik mee. Maar hoelang wist je dat al?"
"Pas van vanmorgen. Daarom deden Barney en Sue zo geheimzinnig. Sue kreeg pas gisteravond laat een telefoontje dat One Direction in Madison zou logeren. Het mocht absoluut niet uitlekken, anders was het spel met de dubbelgangers opgezet voor niets".
"Tja", lachte ik, "en nu waren de fans zo gefixeerd op het Grand Hotel dat Louis vanuit het Madison zelfs ongestoord naar buiten kon voor een frappucino". Katie legde haar arm om me heen. "Zo is dat. En zo heb jij jouw Lekker Ding ontmoet!".
Ik glimlachte. Ik stond vanmorgen Louis van One Direction uit te schelden! Hoeveel meisjes zouden niet graag zijn koffie over hun blouse gehad hebben?
"Maar ik begrijp nog steeds niet hoe je aan die kaarten komt", vervolgde ik. Katie rolde met haar ogen. "Louis, jij, t-shirt,... Nou ja, ik kon het maar vragen!"
"Katie!"
We moesten er beiden hartelijk om lachen.

"En nu?", vroeg ik na een lange pauze.
Katie keek me vragend aan. "Hoezo?"
Ik bekeek haar alsof ze mij zonet een moeilijk vraagstuk liet oplossen. "Wat is je volgende stap? Ik bedoel: je hebt ervoor gezorgd dat ik mijn Lekker Ding terug zag en dat hij mij opmerkte. Fijn. Maar gaan we nu door? Ik moet er morgen vroeg uit."
"Je hebt nog een vrije dag". Ik rolde met m'n ogen. "Tja, dat wel. Maar ik moet nog wel het t-shirt van Louis terugbrengen". Ik zette me recht en trok Katie omhoog. "Al weet ik niet of ik daarvoor naar het Grand Hotel of naar het Madison moet", voegde ik er fijntjes aan toe. Voor de twee maal kregen we beiden de slappe lach.
"Blijven we niet nog even?", vroeg ze, toen ze eindelijk terug bij zichzelf kwam. Ik keek om me heen.
"Hier? Waarom zouden we? Het is hier nog steeds druk, met al die meisjes die denken dat ze de jongens kunnen zien buitenkomen en hen kunnen volgen naar hun hotel."
Katie kon haar lach niet onderdrukken. "Ste-eph!", zei ze zacht. "Dat gaat ook gebeuren. Let op!"
Net toen ze haar zin beeindigd had, ging één van de achteruitgangen open. Er kwamen drie bodyguards buitengestormd, gevolgd door... "De dubbelgangers", zei Katie zacht, alsof ze kon volgen wat er in mijn hoofd omging. En wat ik eerder had gesuggereerd, gebeurde ook: de dubbelgangers doken in hun auto's, en meteen gingen heel wat fans er achteraan.
"En nu even wachten", zei Katie, terwijl we de auto's zagen wegrijden.

Na een kwartiertje dropen de laatste meisjes af, teleurgesteld omdat ze niet snel genoeg achter de auto's waren aangegaan. Enkel Katie en ik zaten nog op het grasveld. Ik keek Katie onbegrijpend aan. Hoe had ze dit allemaal kunnen regelen? Wat was de bedoeling? Had ze dan écht nog een volgende stap?
Opnieuw ging de achteruitgang open. De blonde vrouw die ik al enkele keren vanavond had opgemerkt, kwam op ons afgestapt. "Stephanie?", vroeg ze me. Ik knikte. "Ik ben Lou, de styliste. Louis vroeg me om zijn t-shirt te komen halen, jij zou dat hebben?"
Katie keek me vragend aan. Ik stamelde. "Euh... nou, nee. Ik dacht dat ik het in mijn tas had gestoken, maar het moet nog thuis liggen". Ik voelde Katie's ogen door me heen branden. Zou ze dan toch gezien hebben dat ik het t-shirt in mijn tas had gestoken?
Ik hoopte dat Lou me zou geloven. "Ook goed. Ik zeg het Louis wel. Je bezorgt het hem later?", vroeg ze een beetje kortaf. Ze ging opnieuw naar binnen. Ik slaakte een luide zucht. Katie zette zich recht en ik deed hetzelfde. "Wat nu?", vroeg ze boos. "Ik weet toch ook wel dat het t-shirt gewoon in je tas steekt! Waarom geef je het niet gewoon aan die styliste? Dan ben je meteen van dat arrogant ventje van je vanaf!"
"Begrijp je het dan niet, Katie? Hij is zo arrogant om zijn koffie, zijn frappucino, over mij te morsen, zit me een hele tijd te verleiden, lokt me naar zijn concert, flirt en plein public met me en komt dan niet eens zélf zijn t-shirt terughalen? Ik dacht het niet! Kom je mee?"
"Huh? Waarheen?", vroeg Katie, duidelijk geschrokken door mijn reactie.
"Naar het Madison! Ik ga hem opwachten en geef hem zelf z'n t-shirt.  En dan ben ik inderdaad van dat arrogant ventje vanaf."
"Goh Steph, neen. Dat is iets dat je zelf moet doen. Als jij daar een scene begint te maken... ik bedoel maar, ik werk daar wel!"
"Goed", mompelde ik, terwijl ik Katie een zoen op haar wang gaf, "ik zie je morgen. En of ik een scene zal maken!"