Broken by you

Deel 13

We waren op weg naar de arena in Wembley. De doorgang naar de arena verliep nogal moeilijk, omdat velen op tijd wilden zijn om een goed plaatsje te bemachtigen. Het verkeer liep zo stroef dat we een hele tijd op dezelfde plaats bleven staan.

Het was stil in de auto. Niemand leek veel zin te hebben om te praten. Behalve Harry -uiteraard. Hij was aan het multitasken. Terwijl hij mysterieuze bijbelverzen op zijn twitter postte, zat hij ons een verhaal te vertellen. Ik luisterde niet echt.

Hij leek iedereen wakker te schudden met zijn knock knock-grapjes.

"Knock knock". Liam rolde met zijn ogen. De anderen zwegen.

"Who's there?, vroeg ik. Louis kneep in mijn knie.

"Hula".

"Hula who?"

"P".

Ik proestte het uit, en Harry lachtte mee met mij. De anderen leken de grap niet leuk te vinden, of ze hadden ze niet begrepen.

"Hé guys", verbrak Liam de stilte,"Sophia komt vanavond samen met mijn ouders kijken".

Iedereen leek blij voor hem. "Super", zei ik. "Kan ik bij hen aansluiten?"

Liam snuifde. "Tuurlijk, waarom niet? Dan leer je mijn ouders ook direct kennen".

Ik keek naar Louis. Ik wilde zo graag zijn ouders leren kennen. Ik kende de vriendinnen van de andere jongens, de vrienden van Harry, straks ook de ouders van Liam, maar van Louis' familie kende ik nog niemand. Ik vroeg me af of hij zich misschien schaamde voor me.

Hij streelde mijn haren. "Dat komt nog wel", zei hij, mijn gedachten alweer lezend.

Ik zuchte en keek door het raam. Liam wreef over zijn lippen, knipoogde naar me en wenkte me met zijn hoofd.

De auto stond nog steeds vast in het verkeer en Liam leek er genoeg van te hebben. Zonder er verder over na te denken, trok hij de deur open. Hij stapte uit de auto, onmiddellijk gevolgd door Niall en Harry, die zijn plannetje begrepen. Ik nam Louis' hand vast en trok hem ook uit de auto.

Zayn bleef als enige in de auto zitten, samen met Richard. Richard wilde de jongens nog tegenhouden, maar Louis smeet de deur van de auto voor zijn neus dicht. We schaterden het allen uit.

Oké, nu waren we wel uit de muffe auto, maar we werden onmiddellijk omringd door een twintigtal meisjes. De jongens vonden het helemaal geen probleem om met hen op de foto te gaan, al probeerden we ons wel een weg te banen door de massa heen.

Als we goed konden doorstappen, zouden we nog voor de auto bij de arena aankomen.

Het was een drukte van jewelste, hoewel het aantal fans eerder beperkt was. Uit de stilstaande auto's voor de onze, zagen we verschillende flitsen komen. Meisjes die niet het lef hadden om uit te stappen. Ik zwaaide naar hen, en vond het geweldig om zien dat ze hier blij mee waren en gretig terugzwaaiden.

Ik hoorde hoe alle fans door elkaar riepen. Niall, foto! Harry, Harry, kom eens hier! Louis, deze kant! Liam, mag ik je handtekening?

Ik vond het schitterend hoe de jongens telkens de juiste kant op keken. Plots hoorde ik iemand mijn naam roepen.

"Dag Stephanie! Ik ben hier terug!"

Ik herkende de stem, maar zag niet vanwaar ze kwam. Er werd langs alle kanten geduwd en getrokken. Ik probeerde Louis' hand vast te houden, wat moeilijk was in deze drukte.

"Hier beneden", zei de stem. Ik keek omlaag. Tussen de duwende massa door, kwamen blonde krulletjes piepen. Chelsey!

Ik stak mijn hand uit naar het meisje. Ze kneep er hard in.