Broken by you

Deel 65

"Maddie? Je bedoelt toch...Madeline Bailey?"
Tuurlijk bedoelde hij Madeline Bailey. Of kende hij nog andere Maddies?
Ik probeerde niet jaloers te klinken, maar dat was ik wel. En waarom eigenlijk? Ze werken samen. Zo zei Lottie. Maar waarom zit ze dan bij hém, en niet bij de andere jongens? Waarom hoor ik hén niet? Wat doet ze dan op zíjn kamer? En waarom heb ik weer die twijfels?
"Ja, die Maddie, ja. Liefje, je gaat toch niet opnieuw jaloers worden, hoop ik?"
Ik slikte allerlei verwijten door die alweer naar boven kwamen, en probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken.
"Neen hoor, heb ik daar dan reden toe?"
Please, zeg van niet.
Louis lachte.
"Als het je gerust kan stellen..." Ik hoorde hoe hij z'n mobieltje van zijn oor wegduwde.
"Lads, say hi to the prettiest girl in the world!"
"Hi Soph! Hi mum! Hi Steph", riepen Liam, Niall en Harry in koor. De hi Steph kwam overduidelijk uit Harry's mond. Ik moest erom lachen.
"Doe hen de groeten terug, baby! Riep Niall nu net hi mum?"
"Ja, je kent hem", lachte Louis terug.
"Maar liefje, ik moet je laten nu. Wij gaan nog even verder doen en dan kruip ik mijn bed in."
Slapen? Louis? Nu al?
Ik wilde hem net vragen of hij zo vroeg in zijn bedje ging omdat hij me miste, maar bedacht dan dat het in Amsterdam nu al bijna middernacht is, en morgen hebben de jongens hun concert dus kan hij maar beter uitgerust zijn.
"Doe maar lekker! Ik mis je!"
Hij zuchtte. "Ik jou ook. Doe het goed ginder! I'll call you tomorrow."
En voor ik nog wat kon zeggen, had hij al ingehaakt.



Biep biep.
8u47. Ik had gerust nog wat langer kunnen blijven liggen, maar de plicht roept.
Ik keek naar mijn iPhone die naast me in het veel te grote, lege bed lag. Het schermpje lichtte op. Nieuwe snap van Lou.
Ik rekte me uit, wreef de slaap uit mijn ogen en unlockte mijn gsm.
Ik zag dat ik een gemiste oproep had van Gemma. Een uurtje geleden. Ik moet vast geslapen hebben, ik had haar oproep niet gehoord.
De snap van Lou was er eentje zoals ze me vaak stuurde wanneer mijn ventje op de baan is: Louis die door de gangen van de studio loopt, met Lux speelt of samen met Liam aan het dollen is backstage. Wat was het lief van Lou om me zo toch een klein beetje dichter bij Louis te brengen. Ik had haar gisteravond een berichtje gestuurd met de belofte dat ik wat make-up zou meebrengen van de Fashion Days, en een klein cadeautje voor Lux. Lux, die na Ernie en Doris mijn favoriete kleintje is.
Ik ging terug naar Gemma's nummer. Gemma? Waarom zou zij mij gebeld hebben?
Ik toetste de reply button in. De telefoon ging tweemaal over, alvorens een enthousiaste Gemma antwoordde.
"Hé Stephanie! Alles oké?"
"Sure, I'm fine. Vertel eens."
"Ah, jij bent in je hometown, juist?
Ik wilde haar zeggen dat dat niet zo was. Voor mij was Londen mijn hometown. Ik had er mijn hart verloren sinds ik er de eerste keer kwam- al kan dat ook door Louis komen- en ik beschouwde Londen dan ook als mijn thuis.
"Ik ben in New York nu, ja. De Fashion Days, remember?"
"Right! Heb jij dan nog tijd over om aan sightseeing te doen?"
"Ik doe niet aan sightseeing in de stad waar ik het merendeel van mijn leven gewoond heb", lachte ik. Gemma lachte mee.
"Neen, ik bedoel... voor mij! Ik vertrek binnen een half uurtje samen met enkele vriendinnen op citytrip naar New York, en wie kan er ons beter rondleiden dan jij?"
"Ooh, euh..." Ik dacht even na.
"Als je dat wil, natuurlijk. En als je kan", vervolgde ze.
"Weet je..." Ik had natuurlijk nog heel wat voor te bereiden voor de eerste avond van de Fashion Days, morgen.
"Het is oké! Jullie landen op JFK, juist? Ik kom om 14u naar de Starbucks aan terminal 7, goed?"
"Perfect!", zei Gemma, en ik hoorde haar vriendinnen juichen in de achtergrond.
Er werd op mijn kamerdeur geklopt.
"Ik moet je laten, Gem. Ik zie je straks. Mocht er wat zijn, whatsapp me dan."
"Doe ik! Da-ag Steph! Love you!"
Love you. Gemma's spontane einde van een gesprek. Helemaal haar broer.



Ik gooide mijn iPhone op mijn bed en strompelde naar de deur. Er werd opnieuw geklopt. Ik had er geen idee van wie het kon zijn, zeker niet op dit -voor mij-  onmenselijke uur, maar bedacht dat ik maar beter niet in mijn pyjama de deur kon openen.
"Just a sec", riep ik. Ik liep naar de badkamer en sprong in 1-2-3 in mijn jeans en losse rode trui van Adidas. Meegenomen uit Louis' kleerkast, zodat ik zijn geur steeds bij me zou hebben.
Ik bond m'n haren samen, en opende ondertussen gauw m'n kamerdeur.
Voor me stond een jong meisje, van boven tot onder gekleed in Gucci en met een stralende tandpastaglimlach.
"Dag Stephanie, ik ben Kim", zei ze, en ze liep me voorbij, recht m'n kamer in.
"Euh, mag ik even?", vroeg ik, en ik keek haar aan.
Ze draaide zich om en keek me vragend aan.
Ze toverde opnieuw die hagelwitte tanden tevoorschijn.
"Oh sorry, ben ik te vroeg? Neen toch? We beginnen er beter vroeg genoeg aan, je hebt nog wel werk genoeg, neem ik aan?"
"Ja, dat is zo, maar... wààr beginnen we aan? Sorry, wie bent u?"
Het meisje merkte op dat ik er écht geen idee van had wie ze is.
"Heb je dan het e-mailtje van Marlon niet gekregen?"
Een e-mailtje van Marlon? Door alle belevenissen van de voorbije dagen, had ik al even mijn e-mails niet gecheckt. Sinds wanneer stuurt Marlon mij een e-mail? Als hij, of Caroline, mij iets te zeggen hebben, dan bellen ze toch gewoon?
"Euh, neen, ik vrees van niet. Anders had ik mij wel even deftig omgekleed. En was ik in de eerste plaats al vroeger opgestaan."
Het meisje lachte.
"Och Stephanie, ik kom je al zo vroeg storen, je had echt niet vroeger je bed uit gemoeten, hoor."
Ik knikte.
"Maar jij komt dus...?", probeerde ik.
"Ik kom je de lijst bezorgen met de namen van de mensen die je écht zou moeten ontmoeten morgen, de plaatsen waar je naartoe moet, en de modellen die jouw kleren willen. Dat zijn er in totaal drie..."
"Wacht even, begrijp ik dat goed?"
Het meisje aarzelde even.
"Ja, je moet toch contacten leggen morgen, dat komt altijd goed uit in het modewereldje. En de mensen die op deze lijst staan..." Ze haalde een blad papier uit haar aktetas. "... die zouden wel eens heel belangrijk kunnen zijn voor jouw carrière."
Ze gaf me het blad aan. Ik wist even niet goed wat zeggen.
Waarom klonk dit allemaal zo ernstig? Toen ik vier jaar geleden aan mijn opleiding begon, wilde ik maar één ding: kleren ontwerpen. Dat was ook het enige wat ik voor ogen hield toen ik voor Caroline begon te werken. Ik wilde kleren ontwerpen. En nu stond ik hier in New York City, op de vooravond van de Fashion Days, hét mode event van het jaar, en ik hield een lijst vast met namen van mensen waarmee ik gezellig moet socializen om mijn carrière een boost te kunnen geven. Mijn carrière.
Ik wil helemaal niet socializen. Ik wil helemaal niet van afterparty naar afterparty gaan en met élke grote naam uit de modewereld een glas champagne drinken. Ik wil gewoon aan een tekentafel zitten en mijn kleren tonen aan de buitenwereld.


"Ik wil dit niet", zei ik aan Kim, zonder er verder bij na te denken.
"Neen, ik wil dit niet!"