Broken by you

Deel 39

Muisstil was het.
Het enige dat te horen was in de ruimte, was het zachte gesnik van Linda. Ik keek Louis hulpeloos aan. Ik had zonet een moederhart gebroken. En waarom? Om er zelf beter van te worden? Waarom voelde ik me dan zo slecht?
Ik zag dat de ogen van alle aanwezigen gefocust waren op het projectiedoek. Het filmpje was nog niet gedaan. Ik had er beelden aan gekleefd van het einde van hun concert van die dag, het moment waarop ze voor de laatste maal naar hun fans zwaaien.
De karaokeversie van "Moments" kwam er opnieuw wat luider door.
De beelden stopten. Op het doek was nu het stilstaande beeld te zien van vijf zwaaiende tieneridolen.
Op datzelfde moment, en ook voor mij geheel onverwacht, kwamen Phoebe, Lottie, Gemma en Sophia vanachter het gordijn, met de vrouwelijke versie van de kleren die op het doek stonden rond hun lichamen.Ze leken net uit het doek gesprongen. Naast me voelde ik Harry's arm bewegen. Hij wrong zich tussen Louis en Liam uit en ging naast Sophia staan.
Op het moment dat het refein van "Moments" er zat aan te komen, begon Harry zachtjes mee te zingen. "If we could only have this life for one more day, if we could only turn back time".
Het refrein liet hij voor wat het was.
De muziek deinde langzaam uit en de beelden verdwenen met de tekst Always in my heart, love onder een foto van een lachende Emilia.
Ik was sprakeloos. Was dit nu net echt gebeurd? Ik keek de ruimte in.
Linda, Edward, Richard, en alle andere aanwezigen: allemaal staarden ze wezenloos voor zich uit.
Ik liet Louis' handen los en ging naast Harry staan. Ik sloot langzaam mijn ogen.
Ik voelde Harry's hand op mijn schouder, en op datzelfde moment weerklonk een ingetogen applaus. Ik opende mijn ogen.
Iedereen was aan het applaudisseren, op enkele fotografen na die hun flitsen hun werk lieten doen. Linda stond recht en kwam naar me toe. Ze nam me stevig in haar armen en begroef haar gezicht in mijn hals.
"Stephanie", fluisterde ze zachtjes, en meer hoefde ze niet te zeggen.
Ik liet mijn tranen de vrije loop.

Mijn haren vielen zacht langs mijn wangen.
Ik draaide het haarelastiekje rond mijn pols. Gemma deed de voordeur van het gebouw dicht en ging opnieuw bij de anderen staan.
Ik keek om me heen. In deze ruimte hadden zich de voorbije vier uren heel wat zaken voorgedaan, en ik kon me er nog amper wat van herinneren.
Ik leunde tegen de tafel waarop eerder vandaag de hapjes voor de journalisten stonden. Aan de andere kant van de zaal stonden Louis, Liam, Gemma en Harry te praten met Richard.
Ik had vooral oog voor Louis. Hij zag er zo verdomd knap uit, al oogde hij ook best vermoeid.
Ik was zelf ook moe. Ik wierp een blik op het gordijn waartegen eerder het projectiedoek gehangen had. Alle beelden speelden zich opnieuw af in mijn hoofd.
Emilia. Linda. Edward. De meisjes in mijn outfits. Harry die zong. Louis' glimlach en duim die de lucht inging. Richards goedkeurende blik. Journalisten die me bijna vertrappelden. Flitsen langs alle kanten. Schouderklopjes. Glimlachjes. Positieve woorden. Dankbaarheid.

Het leken wel scènes uit een film.
Ik zette me neer op de stoel waar tot voor even Linda gezeten had. En nu?
Hoe moest het nu verder? Ik was zelf enorm geschrokken van het verloop van de namiddag.
De meisjes die opkwamen in de vrouwelijke versie van de kleren die de jongens op de foto boven hen aanhadden, Harry die net op het juiste moment met amper één zin de hele essentie van het verhaal bracht en iedereen wist te ontroeren,... Ik kon het nog steeds niet vatten.
Ik voelde een hand op mijn schouder en draaide me om. Voor me stond Harry. Hij zette zich neer op de stoel naast me en zuchtte zacht.
"Dat was nog eens een mooie afsluiter van onze vrije dagen", zei hij zacht. Ik keek hem aan. Mijn ogen waren nog steeds nat.
"Bedankt, Harry", was het enige dat ik hem kon zeggen. Hij veegde een traan van mijn wang.
"Dit heb je allemaal aan jezelf te danken, Steph. Je ontwerpen zijn...fantastisch! En je hebt het eeuwige respect van Linda en Edward. Dat was het mooiste eerbetoon dat ik ooit heb gezien!"
Ik keek Harry strak aan.
"Kwam het niet over alsof ik hun dochter misbruikte om extra promo te krijgen voor de kledinglijn?"
Harry rolde met zijn ogen. "Wees eens wat minder onzeker, jij! Je wilde het verhaal van Emilia vertellen, en dat heb je in minder dan twee minuten gedaan met slechts enkele beelden en de juiste muziek. En toen de meisjes opkwamen... het was zo obvious wat de link is tussen je ontwerpen en onze outfits. I'm proud of you!"
Trots. Harry was trots op me.