Broken by you

Deel 75

Ik slikte en herpakte me snel.
""Natuurlijk weet ik dat u morgen naar Peking vertrekt", loog ik veel te zelfzeker.
Fuck, hoe kón ik dat weten?
"Maar ik wilde even checken of u vanavond tijd heeft voor mij?"
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Was dat... een goed teken? Wilde hij er even over nadenken?
Zonder er verder bij stil te staan, voegde ik er aan toe: "Om 21h in The Passenger, wat denkt u? Ik vraag maar een uurtje van uw tijd."
Ik hoorde hoe Sebastian zachtjes grijnsde.
"Een uurtje? Op een uurtje wil je mij overtuigen van je idee? Dan moet het wel een verdomd goed idee zijn. Maak er 21h30 van."
"Ik zie u daar!", zei ik, en ik haakte in. Ik liep meteen terug naar Kim.
"Kim, zie ik je morgen? Ik moet er meteen vandoor!", zei ik, terwijl ik m'n jas van m'n stoel graaide. Kim keek me vragend aan.
"Wat...? Hoe...? Steph, en Sebastian?"
Ik knikte enthousiast. "Daarom moet ik weg. Ik zie hem vanavond en ik heb nog niets uitgewerkt. Dus huphuphup, weg ermee!"
Kim zette zich recht. "Héb je eigenlijk wel een idee, Stephanie? Of was Sebastian Kim aanspreken één van je spontane ideetjes en heb je nog helemaal geen idee welke kant je met hem uit wil?"
Ik haalde m'n schouders op. "Ik weet precies welke kant ik met hem uit wil. Recht naar de top!", knipoogde ik.

Ik bekeek m'n spiegelbeeld. M'n eyeliner zat niet waar hij hoorde te zitten en ook m'n lipstick zat overal, behalve op m'n lippen. Ik was fier op m'n werk.
Ik ging nog even met m'n handen door m'n haren, zodat ze er helemaal straight outta bed uitzagen. Perfect.
Ik zette me op de rand van m'n bed, net zoals ik drie uurtjes geleden ook zat toen ik de eerste versie van m'n selfie maakte.
De foto die ik nu maakte, stuurde ik door naar Louis. Enkel naar Louis.
Hij lag op dit moment nog heerlijk te slapen - of dat hoopte ik toch- maar ik wist dat hij bij het ontwaken meteen z'n gsm zou checken om te zien of ik hem wat had gestuurd.
Dat had hij me ook gevraagd, toen ik hem net voor m'n afspraak met Sebastian had verteld wat m'n plan was. Hij was er meteen enthousiast over, wat me verbaasde.

Die afspraak met Sebastian, die was beter verlopen dan ik aanvankelijk dacht.
Sebastian kwam een kwartier te laat aan en zei me dat dat betekende dat ik een kwartier kwijt was, en niet dat onze afspraak met een kwartier werd verlengd. M'n hart sloeg over, want ik merkte meteen dat hij erg strikt was.
Maar toen ik hem de foto toonde die ik even ervoor had gemaakt, de proefdruk van de foto die ik net naar Louis had gestuurd, leek hij meteen te ontdooien.
Ik had zelfs complimenten gekregen over mijn kennis van fotografie!
"This is me", zette ik als onderschrift van de foto, gevolgd door een knipoog.

Die nacht was ik erg onrustig.
Ik zat vol adrenaline van m'n gesprek met Sebastian. Ik zat boordevol ideeën, en ook boordevol vragen. Was het wel oké wat ik had gedaan? Ik had Sebastian iets voorgesteld waarvan ik niet wist of het wel zou kunnen doorgaan. Misschien had ik m'n idee beter eerst besproken met Lou, Caroline en Lottie, voor ik hen zomaar betrok in m'n project?
Toen ik uiteindelijk de slaap had kunnen vatten, had m'n wekker me opnieuw in de realiteit gebracht.
6u59. Net geen 7u. Zo'n minuutje extra slaap zou me deugd gedaan hebben, maar ik ben nu eenmaal zo'n freak die haar wekker liever niet op een normaal uur zet.
En bovendien had ik werk genoeg voor de boeg alvorens ik samen met Kim zou gaan lunchen - het moest er toch nog eens van komen nadat ik haar gisteren zomaar in de steek liet.
Ik zou haar vandaag alles vertellen over mijn plannen, en over het enthousiasme van Sebastian over mijn project, en over mijn twijfels over de medewerking van Lou, Lottie en Caroline, en oh, misschien zou Richard er ook niet zo blij mee zijn?
Waarom had ik ook zo'n initiatief genomen? Ik kon me wel voor het hoofd slaan.
Eerst douchen, stretchen en een lekker ontbijtje nemen, en dan was er werk te doen!

Het was stipt 11u toen ik de deur van het HRC opende en naar binnen ging.
Ondanks het vroege uur, zaten er al behoorlijk wat mensen in het HRC. Achter de toog stond Layla de glazen af te wassen. Ze hief haar hoofd op en keek me geschrokken aan.
"Steph! Oh my God!"
Meteen liet ze de handdoek op het natte oppervlak glijden en kwam ze naar me toegelopen. Ze sloeg haar armen om me heen en begroef haar hoofd in m'n haren.
Ik liet m'n tasje net niet vallen.
"Ik had niet gedacht je snel terug te zien. In levende lijve dan. Ik volg je wel op instagram en facebook en twitter enzo, maar dat is niet hetzelfde. Klopt het wat ik over je gelezen heb? Zit jouw carrière als modeontwerpster in de lift? En Louis, ben je nog altijd met hem samen? Zijn jullie al verloofd? Of misschien stiekem getrouwd!"
Ze spuwde het er allemaal in één adem uit.
Ik trok me uit haar wurggreep.
"Ja en nee en ja en nee", beantwoorde ik haar vragen. Ik wist zelfs niet meer wat ze het eerst had gevraagd.
Ze zuchtte diep. "Je ziet er goed uit, Steph! Ik ben echt blij dat je hier nog eens langskomt."
"Waarom zou ik dat niet? Ik heb hier zovele jaren doorgebracht samen met jou. Jij achter de toog, en ik ervoor." Dat laatste zei ik met lichte weemoed.
Wat zou ik het geweldig vinden om nog eens een dagje een gewone, onbekende dienster te zijn, die 's morgens door het park holt met haar hond en zich daarna te goed doet aan een heerlijk kopje koffie. De laatste keer dat ik dat kon, was ondertussen al drie maanden geleden. Drie maanden waarin ik iemand helemaal anders was geworden.

Iemand die ik misschien helemaal niet was of wilde zijn...