Broken by you

Deel 29

"Sliep je al?", vroeg Louis, en ik hoorde de vermoeidheid in zijn stem.
Ik had net m'n laptop opgestart toen hij me skypete.
"Ik ben nog maar net thuis", antwoorde ik, en ik moest een geeuw onderdrukken.
"Oh lieve schat, heb je tot nu doorgewerkt?", vroeg Louis bezorgd. Ik knikte.
"Neem je wel genoeg rust? Je kan het precies best gebruiken."
Ik haalde m'n schouders op. Ik wilde geen rust. Ik wilde Louis bij mij hebben.
"M'n ontwerpen zijn klaar", zei ik, en alweer volgde een geeuw.
Louis lachtte zijn tanden bloot. "Meen je dat nu? Heb je vijf outfits klaargestoomd op twee dagen tijd?"
"Behalve de afwerking, ja. Kleren én schoenen. En ik heb er zelfs het gewenste kapsel bijgezet", zei ik fier.
Louis bracht zijn hand door zijn haren. "Don't touch the hair, baby". Ik moest erom lachen.
"Hoe was het vandaag?", vroeg ik.
Louis rolde met zijn ogen. "Best hectisch. Nadat jij vertrokken was hadden we eerst twee interviews, daarna was er de eerste promo voor het boek en toen een vergadering over het nieuwe album. Zonder Harry."
"Hoe komt het?"
Louis trok zijn schouders op. "Geen idee. Hij moest even wat anders doen, zei hij. Hij was net op tijd terug voor de soundcheck. En net na het concert is hij ook weggegaan. Hij is nog steeds niet terug en niemand weet waar hij naartoe is. Richard is kwaad."
Richard, beuh. Na onze discussie over de telefoon had ik Richard niet meer gehoord of gezien en dat vond ik zo erg niet.
"En het concert zelf? Ik vond het een supermooie foto", zei ik, en ik voelde hoe mijn hart warm werd.
"Super. Leuk publiek. Morgenavond alweer in een ander stadion."
"Heb je morgenochtend vrij? Kom je niet even over huis dan?", vroeg ik. Ik wist dat dat onmogelijk was, maar ik wilde Louis zo graag opnieuw bij me hebben.
Louis hield zijn hoofd schuin. "I'd love to, baby, maar dat zal niet lukken".
Ik zuchte.
Oh, de schim!
"Lou?"
Louis keek me vragend aan. "Ja?"
Er was me iets in het hoofd geschoten van de schim, maar ik bedacht dat ik er Louis beter nog niets over zei.
"Ik zie je graag". Louis glimlachtte. "Ja nu maar slapen, zombie! Love you too", zei hij, en ik merkte dat hij plots erg veel haast leek te hebben. Nog voor ik wat kon zeggen, werd de verbinding verbroken.
Zucht. Zo zou onze relatie er dus altijd uitzien.

Ik hield het blad stevig in mijn handen. TL ALBFOURH.
TL stond voor tracklist, dat had ik nu al begrepen, maar waarvoor stonden de andere letters? En hoe kwam dat blad in het ontwerpbureau terecht? Was de schim het verloren in zijn vlucht naar buiten? Wie was die schim?
Ik stond voor de deur van Caroline's bureau, met het blad in mijn ene en mijn ontwerpen in mijn andere hand.
Ik opende de deur en ging binnen. Caroline en Marlon zaten alweer in een geanimeerd gesprek. Marlon zette zijn onmisbare tas koffie op tafel en kwam naar me toe. Ik bekeek zijn stap. Het was een compleet andere gang dan die van de schim.
"Ste-eph", zei hij, terwijl hij me een kus gaf en mijn tekenmap uit mijn handen nam. "Ben jij nu al klaar? Hoe lang heb je eraan doorgewerkt dan?"
Hij liep naar Caroline met de map. Ze lachtte naar me "Goeiemorgen, Stephanie. Je ziet er niet erg uitgeslapen uit."
Oh, zo'n leuke openingszin had ik nooit eerder gehoord.
"Ik weet het. Ik was pas klaar na 23u. Ik sliep pas lang na middernacht."
"Maar meisje toch", zei Caroline, terwijl ze de map van Marlon aannam en ze op haar bureau legde, "je moet zien dat je er niet onderdoor gaat. Dat zijn die ontwerpen niet waard".
Ik voelde me gespannen. Wat als Caroline de ontwerpen nu maar niets vond? Zelf was ik meer dan tevreden, maar wie ben ik?
"Hoe komt het eigenlijk dat die ontwerpen nog niet eerder klaar zijn? Ik bedoel maar... wat als ik ze niet ontworpen had?"
Hoewel ik het antwoord heel graag wilde weten, bedacht ik dat het misschien niet zo gepast was om die vraag te stellen.
Caroline bekeek het eerste ontwerp in mijn map. Dat was de outfit van Zayn.
"Wil je het weten, Stephanie?", vroeg Caroline, zonder haar blik van mijn ontwerp af te wenden.
"We zochten iemand die de ontwerpen kon maken waarin de jongens zich het best voelen, waarin ze zichzelf kunnen zijn, waarmee ze geboren lijken te zijn. En zo iemand hadden we niet in dienst. Tot nu", zei ze, en ze keek me lief aan.
"Dit is voor Zayn, juist?", vroeg Caroline. Ik knikte.
Ze sloeg de map dicht zonder de andere ontwerpen te bekijken, en gaf ze aan Marlon.
"Naar de productie hiermee", beval ze hem. Marlon maakte een klein sprongetje en liep het bureau uit met mijn map onder zijn arm.
Ik keek verbaasd naar Caroline. "Je hebt de andere ontwerpen niet gezien...", stamelde ik. Caroline wuifde mijn opmerking weg.
"Ik vertrouw je, Stephanie. Ik had vrijwel meteen in de gaten hoe getalenteerd jij wel bent. Jij bent echt een aanwinst voor ons. De jongens gaan stralen zondag", zei ze.
Ik werd er verlegen van.
"Dan is het tijd voor je volgende taakje", zei ze plots. "Het album".
Ik keek haar geschrokken aan.
"Het album? De fotoshoot voor hun nieuwe album?"
Caroline lachtte. "Geen paniek, Stephanie, daarvoor hoef je niet zelf de outfits te ontwerpen, maar je mag ze wel samenstellen."
Ik begreep het niet zo goed.
"Aan de hand van de setting waar de fotoshoot plaatsvindt, moet jij voor elke jongen de juiste kleren kiezen. Zo ook voor hun nieuwe videoclip. Ze blikken die zondag in, net voor de awardshow, en daarvoor moet hun outfit ook nog samengesteld worden. Dat mag jij doen."
"Hoe weet ik wat de regels zijn?", vroeg ik. Caroline lachtte. "Je hebt je voor de outfits van de MTV Awardshow ook niet bepaald aan de opgelegde regels gehouden. Maar goed. Je krijgt later op de dag via e-mail de details van de videoclip. Zo kan je zien wat de bedoeling is. Met dat lijstje trek je hier beneden maar naar het pasatelier en stel je de outfits samen. En dan gaat Nathalie samen met jou naar het naaiatelier voor de finishinh touch."
"Oh, oké. En wat doe ik zolang ik de e-mail nog niet gekregen heb?"
Caroline trok haar schouders op. "Wat dacht je van naar huis gaan en even wat bijslapen? Je kan het best gebruiken."
Caroline toch, altijd zo'n goede ideeën.
"Dat is misschien nog geen slecht idee", zei ik, en ik wist dat ze overschot van gelijk had. "Ik ben na de middag terug".
"Stephanie?", vroeg Caroline, net toen ik haar bureau wilde buitengaan, "wat is dat blad dat je al de hele tijd in je handen houdt?"
De tracklist, die was ik even vergeten.
"Dit? Oh... mijn ontslagbrief, voor mocht je mijn ontwerpen niet leuk gevonden hebben. Maar kijk, ik heb hem niet nodig", zei ik op een toon die iets te enthousiast was.
Caroline lachtte. Ik kon haar toch niet vertellen over de tracklist?