Broken by you

Deel 66

"Stephanie...", probeerde Kim, maar ik liep naar de badkamer. Ik duwde de deur open, ging binnen, bekeek mezelf in de spiegel en ging meteen terug naar Kim. Ze stond onbeweeglijk op de plaats waar ze zonet ook al stond.
"Sorry Kim. Jij doet gewoon je job. Het is gewoon... teveel, begrijp je? Ik weet niet eens wat ik hier doe."
Ik zette me op de rand van het bed. Kim kwam naast me zitten.
"Dit is toch wat je wilde? Kleren ontwerpen? De modewereld?"
Ik knikte.
"Ja. Dit is wat ik wilde. Maar alles is ondertussen anders. Ik voel me hier niet goed bij. Ik ontwerp kleren voor tienermeisjes en kinderen. Wat zou ik naast Armani en Versace op de Fashion Days doen?"
"Ik denk..." Kim keek me strak aan. "Ik denk dat je gelijk hebt. Niet dat je niet weet wat je hier doet. Marlon heeft me jouw ontwerpen gemaild, ik heb je kledij voor Emilia's Wardrobe gezien. Jij hebt écht wel potentieel. Maar misschien moet je het inderdaad op jouw manier doen."
Ze zette zich recht.
"Ik zal de lijst hier laten. Je gaat sowieso naar de Fashion Days, want daarom ben je hier. Als je niemand vanop de lijst wil spreken of zien, so be it."
Ik zuchtte.
"Sorry Kim. Ik wilde je niet aanvallen ofzo. En ik vind het superlief van Marlon dat hij dit voor mij wil regelen via jou, maar ik kan best wel voor mijn eigen zaken zorgen."
"En dat siert je! Ik ga je laten, Stephanie. Mijn nummer staat onderaan de lijst. Als je eens wil afspreken..."
Ik keek Kim aan. Ze leek mij oprecht eerlijk.
"Tuurlijk! Ik bel je!"
Ze zwaaide, ging m'n kamer uit en deed de deur dicht.

"Neen?! Meen je dat nu? Dé Cara Delevigne? Die wil een kleedje van joú dragen morgenavond?"
Gemma's mond viel open van verbazing. Haar vriendinnen keken me ongelovig aan.
"Crazy, isn't it? Haar nummer stond op Kims lijst, maar ik geloofde niet dat het de échte kon zijn, dus ik belde haar..."
"En ze vroeg je om een jurk te ontwerpen voor haar? Tegen morgenavond? Wat doe je hier dan nu?"
Ik was een half uurtje eerder aangekomen aan Starbucks om Gemma, Lydia, Cam en Geri op te halen en aan de sightseeing te beginnen.
"Neen Gem, ik had je beloofd dat ik jullie zou rondleiden. Ik zal vannacht wel gauw iets maken. Of morgenochtend."
Gemma rolde met haar ogen naar haar vriendinnen en keek me dan aan.
"Dat geloof je toch zelf niet?  Cara is een topmodel! Die verwachtte je waarschijnlijk vanmorgen vroeg al aan haar deur met de perfecte outfit. Wij vinden onze weg zonder jou ook wel. Ga jij nu maar ontwerpen!"
"Gem..."
"Ik meen het, Steph! Ga!"
Ik sprong van mijn stoel, saluteerde Gemma en draaide me om om weg te gaan."
"Steph?" Gemma sprong ook van haar stoel en kwam naast me staan.
"Succes! Maak er iets geweldigs van! Zo'n eer krijgt niet iedereen, jouw ontwerp gaat de hele wereld rond! En..."
Ze rolde met haar ogen naar me.
"Harry heeft kort wat gehad met haar. Het is een bitch, dus laat je niet doen."
Ze gaf me een zoen op m'n wang en ging opnieuw bij haar vriendinnen zitten. Ik zwaaide naar hen en liep de gang door.
Harry heeft kort wat gehad met haar en het is een bitch.
Hmm, ik wilde Kims lijstje precies tóch maar eens beter bestuderen. Wie weet welke lijken er nog meer uit de kast kunnen vallen...


5am. Het schermpje van mijn iPhone lichtte op.
Een smsje van Louis.

Your light is as loud as as many ambulances as it takes to save a saviour, oh!

Fucking Tomlinson. Moest hij mij nu echt uit mijn slaap houden met zinnetjes die niets te betekenen hadden? Gisteravond, net toen ik aan het ontwerp voor Cara begonnen was, stuurde hij ook al een resem lyrics door. Hij wist dat hij me nieuwsgierig maakte zo.
Ik lag op dit moment exact 7 minuten in mijn bed. De outfit voor Cara was klaar en ik zou hem haar binnen een viertal uurtjes brengen, zodat ze hem kon passen en ik eventueel nog enkele aanpassingen kon doen voor ze vanavond op de roder loper van de Fashion Days werd verwacht. Gelijklopend met de outfit van Cara, had ik er meteen ook eentje voor Kylie Jenner gemaakt. Ook haar naam stond op de lijst van Kim. Het derde model dat volgens Kim had gevraagd of ik een outfit voor haar wou maken, was Suki Waterhouse. Ik had haar gisteravond een berichtje gestuurd dat ik er niet meer in zou slagen om voor haar nog wat te ontwerpen. Ik was nu al kapot.
Bovendien, en dat bedacht ik zonet, had ik nog geen outfit voor mezelf voor vanavond. Ik kon toch moeilijk in Louis' Adidas trui naar de Fashion Days gaan?
Hoewel, qua fashion statement zou dat wel kunnen tellen!

Biep.
Er liep een berichtje binnen op mijn iPhone. Het was Kims nummer. Ze stuurde me het adres door van de studio waar zowel Cara als Kylie op mijn ontwerpen zaten te wachten. Ze beloofde meteen ook dat ze ook op weg was naar de studio, zodat ze me kon helpen in - wat ze noemde- het kluwen van modellen met hoge eisen en dito verwachtingen.
Ik keek naar de koffer die naast me op de achterbank van de taxi lag. In de veel te grote, bruinlederen koffer zaten de kleedjes voor Cara en Kylie.
Het is een bitch. De woorden van Gemma bleven door mijn hoofd spoken. Wat als ze mijn ontwerpen maar niets vonden? Ze betaalden grof geld ervoor en wilden dan ook topkwaliteit. Ik had bovendien geen tijd meer om nog nieuwe dingen te ontwerpen tegen vanavond. Lagerfeld had zijn ontwerpen voor vanavond zo'n drie maanden geleden al klaar! Misschien zat daar wel het grote verschil tussen hem en mij. Lagerfeld, lang op tijd klaar met alles, tegenover Burns, die alles last minute voorbereidt.
Ik moest lachen met de gedachte dat ik het toch maar had klaargespeeld. Marlon wist van de lijst met namen, waarom had hij me niet eerder verteld dat ik kleren zou moeten ontwerpen voor topmodellen? Was het een test? Wilden hij en Caroline zien wat mijn limieten zijn? Nou, dan hadden ze hier alvast het bewijs dat ik de lat altijd erg hoog leg voor mezelf. Al was ik dan wel stikkapot nu.

De taxi hield halt voor een statig gebouw in Queens, in het Westen van New York, waar ik Kim zou ontmoeten en waar de studio is waar Cara en Kylie op mijn outfits wachten.
De taxi was zonet door drukke straten gereden, maar hier, in deze wijk, was geen kat te zien. Toen de taxi wegreed, viel me op hoe creepy het hier wel niet was. Je kon een speld horen vallen, en het gebouw waar ik voor stond leek helemaal vervallen. De witte verf bladderde af van de met klimop begroeide hoge muren van het kasteeltje. De ramen leken in geen jaren geopend geweest en de rolluiken aan de balkons hadden ook hun beste tijd al gehad.
Ik nam m'n koffer vast en opende de poort naar de voordeur, die, zoals ik verwacht had, kraakte en piepte. Terwijl ik door het kleine voortuintje naar het kasteeltje liep, en me afvroeg waarom ik hier niemand zag of hoorde, bedacht ik dat dit eigenlijk helemaal zo'n kasteeltje is waarvan ik vroeger droomde dat ik er ooit zou wonen. Het romantische aspect haalde het boven het creepy deel.

Net toen ik wilde aankloppen- want een bel had dit middeleeuws gebouw niet- werd de deur voor me geopend. Een jonge, blonde vrouw, met sprekende ogen en volle lippen, lachte vriendelijk naar me.
"Stephanie? Kom erin. Geef me je koffer maar", zei ze, terwijl ze haar hand naar me uitstak.
Ik had er maar een vreemd gevoel bij. Zo'n knap meisje hoorde niet thuis in het romantische beeld dat ik me net had voorgesteld van het kasteeltje.
"Hallo. Als het voor jou hetzelfde is, wil ik graag zélf mijn koffer naar de studio dragen. Ik wil niet dat er iets gebeurt met mijn outfits, zie je."
Het meisje lachte.
"Geen probleem. Maar je gaat nog niet meteen naar boven, naar de studio. Je moet even wachten tot Kim er is."
Ik knikte. Ik zou me ook veel veiliger voelen als ik Kim zou zien. Ik hoorde geen stemmen van boven komen. Het leek alsof het blonde meisje en ik hier alleen waren. Waar waren Cara, Kylie en de andere modellen? Kwamen ze later?
"Wat een mooi gebouw is dit", zei ik om de ongemakkelijke stilte te doorbreken.
"Dat is zo", antwoordde het meisje. Ze ging enkele stappen achteruit.
"Wil je niet weten hoe ik heet?"
Ik keek haar aan. Waarom zou ik haar naam willen weten? Of waarom zou ik hem niét willen weten?
"Euh...ja."

Het meisje zette nog enkele stappen achteruit.
"Ik ben Maddie."