Broken by you

Deel 70

Ik kneep zachtjes in Kims hand. Ze keek me geniepig aan, terwijl ze bleef glimlachen naar de horde fotografen voor onze neus.
"Cara is er", zei ik tussen mijn lippen door. Kim gooide haar haren elegant over haar schouder, stak haar hand uit naar de fotografen om duidelijk te maken dat het welletjes geweest was, en keek dan ook Cara's richting uit. De hele meute fotografen maakte zich klaar om elke stap die Cara zette in beeld te brengen.
Cara wuifde onze richting uit. Ik keek naar Kim. Wuifde ze naar óns?
Ik wilde de rode loper verlaten en het Lincoln Center binnenstappen, maar hoorde plots hoe Cara mijn naam riep. Ik draaide me om. Zij en Kylie, die aan de andere kant van de taxi was uitgestapt, glimlachten beiden naar me. Kylie gaf me meteen een welgemeende zoen op m'n wang. Cara deed hetzelfde, al voelde ik aan dat zij het enkel deed voor de schijn.
"Cara! Kylie! Hier!", riepen de fotografen door elkaar. Ik zette een stap achteruit, zodat ze hun pose konden aannemen voor de fotografen. De flitsen gingen ditmaal sneller en heviger dan bij Kim en mij.
Kylie keek over haar schouder naar me en stak haar hand uit, alsof ze me vroeg om nog even te blijven staan. Ik knikte naar haar.
Kim porde me aan.
"Gaan we naar binnen? Dan kunnen we het buffet alvast gaan inspecteren", lachte ze.
Ik beet op m'n lip. "Buffet? Hoezo?"
Ze rolde met haar ogen.
"Na de show is er het buffet. Je weet wel... hét moment waarop je contacten legt met mensen die belangrijk kunnen zijn voor je toekomst in de modewereld."
Oh fuck. Tuurlijk. Ik was al vergeten dat ik sociaal moest gaan doen.
"Kunnen we nog even wachten? Kylie en Cara zijn zo klaar met hun moment de gloire."
Ik sprak m'n laatste woorden met een verschrikkelijk Frans accent uit. Kim moest erom lachen.
"Nou, goed dan."

Meteen nadat Cara de fotografen duidelijk had gemaakt dat ze even genoeg had van het poseren, kwamen zij en Kylie naar Kim en mij. Wilde ze excuses horen van me voor m'n uitval van deze middag?
"Cara, ik...", probeerde ik, maar ze viel me meteen bij.
"Wat een geweldig mooi kleed, Stephanie!" Haar mond viel bijna letterlijk open van verbazing.
"Zelf ontworpen?"
Ik knikte.
"Niet helemaal. Het is een oud kleed van me, van bij Hermès Madison."
Kim onderdrukte een lachje. Ik probeerde het te negeren.
"Ik ben... onder de indruk van je talent. Absoluut! Ik heb er geen idee van hoe de jurk er oorspronkelijk uitzag, maar... wauw!"
Haar woorden klonken gemeend, en ik voelde me dan ook al een pak minder onzeker dan even ervoor, toen ik net uit de taxi was gestapt.
"Dank je."
"Stephanie, Kim, wij willen jullie eigenlijk vragen..", mengde Kylie zich ertussen, en ze keek Cara hoopvol aan. Cara knikte naar haar.
"Wel, zien jullie het zitten om vooraan aan de catwalk plaats te nemen? Dan regelen we dat voor jullie."
Ditmaal was het míjn mond die openviel van verbazing.
Vooraan. Op de eerste rij. Enkel de gevestigde waarden mogen daar plaats nemen. Anna Wintour zit vooraan. Mijn grote voorbeeld.
Ik keek naar Cara. Was dit haar manier om zich te verontschuldigen?
Ze rolde met haar ogen, alsof ze wist waaraan ik dacht.
"Ik ben niet altijd de meest subtiele persoon, maar ik geloof écht in jouw kunnen. En misschien is het vanavond wel jouw kans om te komen waar je wil geraken."
Kylie knikte enthousiast.
"We zien jullie straks, aan het buffet. Geniet van de show", zei Cara, en zij en Kylie liepen het Lincoln Center in, gevolgd door een groep fotografen en camera's.
Ik keek naar Kim en schudde mijn hoofd.
"Daar heb ik altijd van gedroomd."
Kim glimlachte.
"En niet alleen daarvan, denk ik."

Ik nam m'n iPhone uit m'n tasje en hield het subtiel in mijn handen geklemd.
"Mag ik hier zomaar mijn gsm vastnemen?", vroeg ik aan Kim.
Ze lachte luidop.
"Oh God, Steph, dit is maar een modeshow. Oké, de grootste in zijn soort, maar dan nog. Iedereen gaat straks zijn iPhone nemen en volop foto's maken. Doe maar gerust. De show begint trouwens pas over een tiental minuten."
Ik keek om me heen. Voor een simpele ex-werkneemster van het HRC was dit méér dan een meisjesdroom die uitkwam. Rechtover me, aan de andere kant van de catwalk, zag ik de naam Anna Wintour op een stoel kleven. Fashionably late. Mijn hart ging sneller slaan.
Anna Wintour was ervoor gekend dat ze altijd overal nét op tijd arriveerde, en dat zou deze keer niet anders zijn.
Kim legde haar hand op m'n knie.
"Ben je zenuwachtig, Steph?"
Ik knikte.
"Nogal. Het zijn dan wel niet mijn ontwerpen die hier dadelijk gaan voorbij komen, maar toch. Ik heb nu al keiveel inspiratie opgedaan om morgen meteen nieuwe ontwerpen te maken."
Kim keek me vragend aan.
"Stephanie, mag ik je wat vragen?"
Ik knikte. Ze mocht me gerust nog even afleiden.
"Ik ken je natuurlijk helemaal niet, maar ik heb al wel veel van je gehoord. Maar... wat ik van je hoorde, klopt helemaal niet met hoe ik jou nu zie."
Ik haalde mijn wenkbrauwen op.
"Hoe bedoel je dat? Positief of negatief?"
Ze lachte. "Gewoon. Anders. Ik hoorde dat Caroline je had voorgesteld om een eigen lijn te beginnen, onafhankelijk van Modest. Kleren naar je eigen zin, die niet aansluiten bij de marketing achter de jongens."
Ik knikte. "Dat klopt. En ik heb dat voorstel afgewimpeld."
"Ja, dat hoorde ik ook. Maar... waarom dan? Want de Stephanie die ik de afgelopen twee dagen aan het werk heb gezien, daar zit méér in dan enkel maar outfits van de jongens van One Direction gaan vervrouwelijken."
Ik was blij met haar complimentje.
"Dat zeiden ze back in London ook. Maar... goh Kim, ik weet niet of ik daar wel klaar voor ben."
Er liep een berichtje binnen op Kims iPhone. Ze bekeek het, glimlachte, en zuchte luidop naar me.
"Hoezo, niet klaar? Als mensen als Caroline, Lou, Marlon én zelfs Richard achter je staan..."
Ik knikte.
"Dat weet ik. En dat apprecieer ik ook heel erg. Alleen... ik ben blij met de kansen die ik gekregen heb van Caroline. Ik heb zelfs een eigen atelier. En ik ben maar een ontwerpster, zodra mijn werkuren gedaan zijn, trek ik de deur achter me dicht en zit m'n werk erop. Ik hoef m'n werk niet mee te nemen naar huis."
"Maar dat doe je toch", lachte Kim. Ik glimlachte naar haar.
"Omdat ik het graag doe. Niet omdat het een verplichting is. Als ik m'n eigen kledinglijn zou hebben, in eigen beheer, zou dat sneller als routine aanvoelen, en dat wil ik niet."
"Is dat het enige dat je tegenhoudt?"
Ze had me door.
Ik schudde ontkennend mijn hoofd.
"Neen. Ik wil ook gewoon niet dat er teveel mensen druk op me leggen. Nu vinden mensen mijn ontwerpen leuk, maar wie koopt mijn dingen? De fans van de jongens. Omdat dat bij hen hoort. Mocht ik niet samen zijn met Louis, niemand zou geïnteresseerd zijn in een jurkje van mij. Misschien wil ik ooit wel een eigen kledinglijn uitbrengen, maar voorlopig is het oké zoals het is."
Kim hield haar hoofd schuin.
"Je twijfelt aan je relatie met Louis, is het dat? Dat het op een dag over and out is, en dat je geloofwaardigheid als ontwerpster in twijfel wordt getrokken?"

Ik kon haar geen antwoord geven. De lichten dimden en de show begon.