Broken by you

Deel 61

Er werd veel te vroeg in de ochtend op de kamerdeur geklopt.
Ik liet me met veel gevoel voor drama uit bed vallen, op het hagelwitte, zachte tapijt. Mijn lichaam zat verstrengeld in de lakens, die ik zorgvuldig van me af trok en op het bed liet vallen. Lottie kreunde zachtjes. Ze was ook gewekt door het gebons op de deur.
Haar haren lagen overal, ik kon haar gezicht niet meteen terugvinden.
Met evenveel drama als daarnet, slenterde ik de hoek van het slaapgedeelte om, recht naar de kamerdeur die ik met heel veel zwier opende.
Voor me stond Joris, strak in het pak en met een groot, gevuld dienblad in zijn handen.
"Goeiemorgen. Room service."
Ik wreef de slaap uit mijn ogen en keek hem aan.
"Van barman naar dienstmeid, is dat een promotie of een degradatie?"
Joris lachte en gaf me het dienblad aan.
"Dat is een supercollega die graag inspringt voor een zieke dienstmeid. Smakelijk!"
Hij liep de gang door richting lift.
Ik duwde de deur opnieuw dicht met mijn voet en liep naar het tafeltje recht tegenover het bed. Lottie was helemaal wakker geworden en zat rechtop in bed. Ze was alweer helemaal bezig met socializen op instagram, zag ik.
"Heb je room service besteld?", vroeg ze, haar ogen nog steeds op haar schermpje gericht.
Ik haalde mijn schouders op. "Jij dus ook niet?"
Ze lockte haar iPhone, smeet hem op het bed, en kwam naar de tafel geslenterd.
"Hoe al dit lekkers hier ook dan gekomen is, het is alvast welkom want ik heb een reuze honger", zei ze. Ze nam een boterkoek van het dienblad, stak hem tussen haar lippen en bond ondertussen haar haren samen in het rekkertje dat ze gisteren op de tafel had neergelegd.

"Er ligt een kaartje bij", zei ze net nadat ze de boterkoek van tussen haar lippen had gehaald en een eerste hap had genomen.
Een kaartje? Wie had er room service laten bezorgen? En vooral, was het voor Lottie of voor mij bedoeld?
Net als twee kleine kinderen staken we zo snel we konden onze hand uit naar het kaartje. Lottie won. Ze stak haar tong naar me uit en las in stilte wat er op het kaartje stond.
"Ik weet niet voor wie van ons beiden dit bedoeld is...", zei ze erg geheimzinnig. Ze zette haar ogen wagenwijd open.
Ik trok het kaartje uit haar handen en las wat erop stond.
Thank you for what you did last night. Acht woorden en geen naam. Wie deed wàt? Was het een geheime aanbidder van Lottie, iemand die ze leren kennen had tijdens haar avondje uit met Gordon? Dat moest haast. Ik had gisteravond helemaal niemand.... Nee wacht. Joost?
Ik keek Lottie geschrokken aan.
"Zou het een move van Joost zijn?"
Ik had haar gisteravond, toen ze bij me in bed komen liggen was, verteld over mijn avond. Hoe ik rustig de livestream van het concert wilde bekijken in de bar, hoe ik benaderd werd door Joost, mijn gesprekje met hem, wat hij me uiteindelijk geflikt had met die foto op mijn instagram account, de foto's met Joris en zijn collega die Lottie zelf ook al gevonden had op mijn pagina,...
En na een lange, en helaas ook broodnodige, preek van Lottie over hoe dom het wel niet van me geweest was om m'n spulletjes zomaar achter te laten, en hoe fier ze wel was dat ik het zelf op een grappige manier probeerde op te lossen, waren we al giechelend in slaap gevallen.
Hoe moeizaam mijn relatie met Louis soms ook verliep, tussen zijn oudste zus en mij zat het alvast goed.

Lottie haalde haar schouders op.
"What you did last night... Je hebt toch niets voor hem gedaan?"
Ze had gelijk. Ik heb niets voor Joost gedaan. Behalve hem datgene bevestigd wat hij zo graag aan zijn zus wilde zeggen: dat ik de vriendin ben van Louis Tomlinson, en dat haar grote idolen dus daadwerkelijk in hetzelfde hotel als zij logeren.
"Och ja, who cares van wie ons ontbijtje komt", zei ik, en ik trok ook m'n schouders op.
"Ik eet later wel. Nu we toch zo vroeg wakker zijn, ga ik ervan profiteren om eerst naar de hotelgym te gaan. Geen zin om mee te gaan?".
Lottie rolde met haar ogen. "Wat denk je zélf? I mean hello, hier staat een volle tafel voor me! Vers fruitsap, warme broodjes en Starbucks-koffie! Amuseer je!"

Ik had, sinds ik veel te vroeg werd wakker gemaakt door Joris met zijn room service, nog geen blik geworpen op mijn iPhone en wist dus niet hoe laat het exact was.
Pas toen ik op de loopband stond, keek ik naar de klok aan de muur rechts van me.
8.04 am.
Hoewel ik vanmorgen moeilijk wakker geraakte, kreeg ik nu een energiestoot. Het moet vast de adrenaline zijn van mijn nakende hereniging met Louis.
Ik duwde nog driemaal op het knopje van de loopband, zodat de weerstand groter werd en ik meer kracht moest gebruiken. Ik zou al mijn woede en stress van de voorbije dagen wel kwijt geraken hier op deze loopband.
Het voelde zalig aan om zo vroeg op de dag al actief te zijn en me in het zweet te werken, terwijl op de zes verdiepingen boven me alle gasten nog heerlijk lagen te slapen. Behalve Lottie, die nu ontbijt voor twee naar binnen aan het werken was.
Het was ook heerlijk om hier helemaal alleen te zijn, met enkel het geluid van de loopband dat mijn gedachten zou kunnen verstoren.
Ik zou Lottie straks vragen om even samen met me de stad in te trekken. Dat hadden we gisteren dan al wel gedaan, maar ik wilde toch nog even het nuttige aan het aangename paren. Ik zou Louis pas vanmiddag zien en kon dus beter ondertussen mijn tijd nuttig besteden door nog wat research te doen. En dan was de kans ook klein dat ik Joost of Esmée hier in het hotel tegen het lijf liep.

Lottie had net haar spullen van mijn kamer naar de aanpalende kamer verhuisd. Hoewel ze morgenmiddag alweer zou moeten uitchecken, was ze er toch in geslaagd op enkele minuten tijd haar territorium volledig af te bakenen. Arme Lou, die straks de kamer zou delen met Lottie.
Ik herkende heel wat van Louis in Lottie. Het chaotische. Maar ook het charmante. Lottie had me vannacht, tijdens mijn biecht over Joost, stevig op mijn plaats gezet, terwijl we even later als twee schoolmeisjes aan het giechelen waren over vanalles en nog wat.
Ze bezit net dezelfde eigenschap als haar broer. Die kan me ook flink met m'n beide voetjes op de grond houden op een strenge manier, en me even later doodknuffelen en overladen met liefde.
Ik ging terug mijn eigen kamer binnen. Het chaotische nam momenteel de bovenhand bij Lottie.
Ze had ingestemd met een shoppingtochtje, maar ik wilde me eerst even opfrissen en wat eten. Ik was anderhalf uur in de gym gebleven, waarvan het laatste half uurtje niet meer alleen.
Van de room service die Joris vanmorgen bracht, bleef niet zoveel meer over. Lottie leek alle calorieën te hebben ingenomen die ik verloren was tijdens mijn work-out.
Ik nam al genoegen met een appel, maar besloot eerst even de douche in te duiken, tot er plots op de deur werd geklopt. Zou Lottie dan wat vergeten zijn?
Met een ruk opende ik de deur.
Ik schrok. Voor me stond de knapste man die ik ooit gezien had en nog ooit zou zien. Hij droeg een zwart shirt boven zijn zwarte jeans met open knieën, en hield een zware tas over zijn schouder.
Zijn haren lagen heerlijk sexy in de war en hij stonk naar een mix van zweet, alcohol en sigaretten, wat me niet eens stoorde op dit moment.
"Louis...", stamelde ik. Hij keek me strak in de ogen met die blauwe kijkers van hem.
"We gotta talk, babe", fluisterde hij bijna onhoorbaar.
Ja, we moesten inderdaad eens praten. Maar hij voegde er babe aan toe en moest nu al wel heel ver gaan om mijn dag nog te verpesten.

Hij had me niet gekust.
Ik had hem naar binnen gewenkt, hij zette zijn zak naast de zetel en ging in de witte zetel-voor-één-persoon zitten. Ver genoeg bij me vandaan. Hij was dus kwaad. Of teleurgesteld. Of God weet wat.
Hij was kwaad omdat hij nog steeds dacht dat er een kleintje van ons beiden in mijn buik groeide. Hij was kwaad om het incident van gisteravond met Joost. Hij wilde tóch iets met die Maddie beginnen, wat Lottie me dan ook tevergeefs had proberen wijsmaken over hun louter professionele band.
Wat het ook was, we zouden het uitpraten. Hier en nu.
Ik zette me in de zetel naast de zijne, mijn benen opgetrokken onder mijn lichaam.
"Het spijt me, Louis, ik had..."
"Wat ik wilde zeggen, baby, is..."
We spraken door elkaar. Ik kreeg er ongewild een glimlach door op m'n gezicht. Chaotische Louis en soms toch wel even chaotische Stephanie.
Louis boog zijn hoofd.
"Mag ik eerst?" Hij keek me niet aan en zag dus niet dat ik knikte. Toch begon hij te praten.
"Ik was verkeerd. Ik had niet zomaar mogen weggaan."
Hij keek me aan, boog voorover en legde zijn hand op de mijne.
"Ik ben ook helemaal niet boos op je. Toch niet voor een kindje in je buik? Ik zou juist blij moeten zijn."
Ik slaagde er niet in om hem te onderbreken en te zeggen dat er helemaal geen kindje is.
"Ik zie je graag, liefje. En er is niets dat ik liever zou willen dan een kindje met jou. Oké, misschien had ik dat liever niet zo vroeg gehad, dat ga ik niet ontkennen. Maar als het zo moet zijn, dan is het maar zo. Het was gewoon... ik schoot in paniek. Je weet zelf ook dat mijn biologische vader er zélf nooit voor me geweest is. En... ik wil zijn voorbeeld niet volgen. Ik wil het wél goed doen. Alleen is dat nu een ongelofelijk slechte timing..."
Hij kneep zachtjes in mijn hand.
"Ik wil ook helemaal niet dat jij jouw leven opgeeft voor mij. Je bent zo getalenteerd, en ik weet dat er nog veel meer inzit bij jou, en ik vind het vreselijk dat je kansen laat schieten omwille van mij. Je zou nu in Milaan of New York moeten zijn, niet hier! Je krijgt de kans om zelfstandig een kledinglijn te beginnen, en je weigert dat om meer bij mij te kunnen zijn. Ik.." Hij zuchtte. "Ik kan zoiets niet van je eisen".
Ik zocht de perfecte woorden om op zijn eerlijke uitleg te antwoorden, maar de juiste woorden leken niet te komen.
"Hoe wist je dat ik hier in Nederland was?"
Serieus, Stephanie, kon je nu echt niets beters bedenken?
Louis moest erom lachen.
"Ik weet altijd waar je bent, zelfs als jij dat niet van mij weet."
"Zoals ik heel wat niet van je weet", fluisterde ik. Ik zou het alweer verpesten.
Louis sloeg zijn ogen neer.
"Ik ben je inderdaad heel veel uitleg verschuldigd. Maar is het oké voor je als ik me eerst even ga douchen? Ik ben de hele nacht wakker geweest."
Ik beet op m'n lip.
"Ik ben je ook een uitleg verschuldigd. Is het oké als ik mee ga douchen?"
Louis gaf geen antwoord, maar trok me omhoog en leidde me naar de douche.

Soms zegt de stilte zoveel meer dan duizend woorden...