The Legacy

Κεφάλαιο 61: Τα συνηθισμένα.

«Ξέρεις καλύτερα από τον καθένα πως αν δεν αισθάνεσαι κάτι δεν μπορείς να το κάνεις. Μην μου ζητάς να κάνω μια κολεξιόν με άσπρα φορέματα. Δεν μπορώ» λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ μη θέλοντας να έρθουμε σε αντιπαράθεση. Ευτυχώς τελευταία στιγμή θυμάμαι τι μου είχε προτείνει. Δεν θα ήθελα να φανεί πως τα τελευταία πέντε λεπτά τον γράφω κανονικά. Ας μου πρότεινε οποιοδήποτε άλλο χρώμα για να δημιουργήσω ακόμα μια σειρά ρούχων αλλά όχι το άσπρο. Συνειδητοποίησα πως με το επίθετο "άγγελε" μου είχε κολλήσει και η τάση να φοράω άσπρα ρούχα. Τώρα ούτε να τα βλέπω δεν θέλω. Μπορεί να κάνουν όμορφη αντίθεση με το μαύρο αλλά δεν θέλω να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Με μεγάλη μου χαρά να κάνω κάτι σε γκρι.

«Κάτι βαθύτερο αισθάνομαι ότι υπάρχει πίσω από αυτή σου την δήλωση..» σχεδόν μονολογεί κοιτάζοντας τα σχέδια μου ξανά. Το διαπεραστικό καστανό του βλέμμα φαίνεται τώρα να εστιάζει με περισσότερη προσοχή πάνω στις μικρές λεπτομέρειες προσπαθώντας να απαντήσει στα πιθανά ερωτήματα που του έχουν δημιουργηθεί. «Ήσουν πάντα κορίτσι των χρωμάτων και εμφανίζεσαι σήμερα μπροστά μου ντυμένη με το εξαιρετικό κατά τα άλλα γκρίζο γυναικείο κουστούμι που δημιούργησα, παρουσιάζοντας μου επίσης μια σκοτεινή συλλογή. Είναι υπέροχη αλλά δεν είσαι εσύ. Όχι τουλάχιστον στο εκατό τις εκατό σου» συνεχίζει χωρίς να με κοιτάζει. Γιατί κάτι μου λέει πως θα περάσω από μια μικρή ψυχανάλυση; Έπρεπε να το περιμένω.

«Επιμένω στα προηγούμενα μου λόγια. Εκπέμπεις ό,τι αισθάνεσαι και από όλη την γκάμα χρωμάτων, αυτά είναι που με χαρακτηρίζουν τώρα. Θα ήταν κοροϊδία να κάνω οτιδήποτε άλλο» απαντάω ξεφυσώντας και προσπαθώ διακριτικά να κάνω μασάζ στους κροτάφους μου. Το μαύρο ποτέ δεν ήταν το δικό μου χρώμα αλλά να που ο Ορέστης κατάφερε να με μυήσει και σε αυτό. Εκνευρίζομαι που κατάφερε να με επηρεάσει τόσο. Εγώ από την άλλη τον άφησα τελείως αλώβητο. Τα λόγια μου φαίνεται να του κινούν περισσότερο το ενδιαφέρον από τα σχέδια που τα έχει δει πάνω από εκατό φορές και εστιάζει την προσοχή του ξανά πάνω μου.

«Χωρίσατε» ανακαλύπτει με μεγάλη επιτυχία κάτι που δεν με εκπλήσσει. Την τελευτά φορά που είχαμε βρεθεί από κοντά φορούσα εκείνο το υπέροχο άσπρο φόρεμα, δημιουργία από μια φοιτήτρια του πανεπιστημίου, και έλαμπα από ευτυχία. Αν με κοιτάξει κάποιος τώρα καταλαβαίνει πολύ εύκολα την διαφορά. Μπορεί το δέρμα γύρω από τα μάτια μου να επιδιορθώνεται σιγά σιγά και να εξαφανίζεται εκείνο το αηδιαστικό μωβ χρώμα, αλλά στα μάτια μου δεν έχει αφαιρεθεί εκείνη η θαμπάδα που δείχνει στον έξω κόσμο μια πινελιά θλίψης. Θα πρέπει να είχα χάσει την όραση μου για να μην το παρατηρήσω.