The Legacy

Κεφάλαιο 40: Στοιχηματίζεις;

Θέλω τόσα πολλά να πω του Ορέστη αλλά από το τεράστιο χαμόγελο που έχει στο πρόσωπο του όλες οι λέξεις που απειλούν να βγουν από το στόμα μου απλά εξαφανίζονται μόλις πάω να μιλήσω. Μετά από μια τόσο επεισοδιακή μέρα το να τον βλέπω τόσο χαρούμενο με κάνει να ηρεμώ αισθητά. Δεν θα μπορούσα να αντέξω κάποια άλλη συμπεριφορά από μέρους του. Η συμπεριφορά του χωρίς να το θέλω με επηρεάζει αρκετά. Χωρίς πολλά πολλά βρισκόμαστε μέσα στο αυτοκίνητο με οδηγό τον Πωλ. Δεν μου περνάει απαρατήρητο ότι χαμογελάει και αυτός. Σε πιο ήπια μορφή φυσικά αλλά είναι εμφανές το χαμόγελο του. Πριν ώρες αναγκάστηκε να βγάλει την μητέρα μου έξω από το κτίριο και τώρα τον βλέπω και αυτόν σε μια πολύ καλή διάθεση. Πεθαίνω να μάθω λεπτομέρειες για το πως αντέδρασε στη συνέχεια η Αναστασία και αν του είπε κάτι αλλά για ένα περίεργο λόγο κάθομαι ήρεμη στη θέση μου. Ο Ορέστης από δίπλα μου χαϊδεύει αφηρημένα το χέρι μου που το έχει ακουμπήσει πάνω στο πόδι του και κοιτάζει χαμογελαστός έξω από το παράθυρο. Φαίνεται να σκέφτεται κάτι αρκετά ευχάριστο. Έχοντας συνηθίσει και τους δυο τους να έχουν μόνιμα εκείνο το σοβαρό ύφος, το να τους βλέπω τώρα έτσι ευδιάθετους με τρομάζει λίγο. Είχαμε δύσκολη μέρα αλλά δεν φαίνεται να τους πτοεί. Στην ηρεμία που επικρατεί στο αυτοκίνητο βρίσκω τον χρόνο που χρειάζομαι για να σκεφτώ και να συνειδητοποιήσω τα γεγονότα που συνέβησαν σήμερα. Έχουμε κλείσει περίπου δώδεκα ώρες εδώ στην Ρώμη και νιώθω ό,τι έχουν περάσει μέρες ολόκληρες. Πρέπει να πληροφορηθώ για την ζημιά που έγινε στο διαμέρισμα μου. Κανονικά η αστυνομία δεν θα έπρεπε να με ενημερώσει; Για κάποιο λόγο πιστεύω πως για όλη αυτή την ελλιπή πληροφόρηση σχετικά με την ληστεία ευθύνεται ο Ορέστης. Έχω αρχίσει να μαθαίνω το τρόπο σκέψης του και σίγουρα προτεραιότητα του είναι η ασφάλεια και η ψυχική μου ηρεμία. Αρκετή αναταραχή προκαλεί από μόνος του στη ζωή μου. Αν και ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου δεν έχει πρόβλημα με αυτό το άλλο μισό μου επισημαίνει πως πρέπει να κάνω μια συζήτηση μαζί του. Όσον αφορά την Αναστασία πιστεύω έχει χάσει κάθε ευκαιρία για να διορθώσει τα πράγματα. Η παράλογη συμπεριφορά της όλα αυτά τα χρόνια μας έχει φέρει στο αμήν. Χωρίς να θέλω να ασχοληθώ περισσότερο μαζί της μιας και γνωρίζω καλά τον εαυτό μου και ξέρω πως θα πέσω πολύ ψυχολογικά αν σκεφτώ περισσότερο την στάση της, γυρίζω και εγώ την προσοχή μου έξω στους περαστικούς. Μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να αντιληφθώ πως ξέρω την περιοχή στην οποία βρισκόμαστε. Το αυτοκίνητο του Πωλ προς μεγάλη μου έκπληξη σταματάει έξω από την μεγάλη είσοδο του Rose και προσπαθώ να καταλάβω τι γυρεύουμε τέτοια ώρα εδώ. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ πολλά σενάρια αφού ο Ορέστης έχει βγει από το αυτοκίνητο και τώρα βρίσκεται περιχαρής μπροστά μου τείνοντας το χέρι του για να με βοηθήσει να βγω. Ρε συ μήπως ήρθαμε να δούμε τον Πέτρο; Αυτό πρέπει να είναι!! Τον γλυκό μου, μάλλον θα ήθελε να δω ακόμα ένα φίλο μου που θα με κάνει να ανεβώ ψυχολογικά. Ένα δειλό χαμόγελο απλώνεται και στο δικό μου πρόσωπο. Πόσο μου έλειψε ο τρελός ο Πέτρος! Πλέον διασκεδάζω και με τον Πωλ αλλά η σχέση μου με τον Πέτρο είναι διαφορετική. Ελπίζω να έχει αναρρώσει πλήρως. Κοιτώντας την εξωτερική όψη του Rose σκέφτομαι πως ακόμα δεν παύει να μου κόβει την ανάσα. Περισσότερο όμως ο χώρος της υποδοχής. Με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω πως το είδος και η ποσότητα των λουλουδιών που επέλεξα δεν έχει αλλάξει. «Καλησπέρα κύριε Ιωάννου» λέει τυπικά ο Παύλος αλλά μόλις αντιλαμβάνεται τη δική μου παρουσία ένα τεράστιο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο του. «Αλίσια!» αναφωνεί ενθουσιασμένος και με ένα άλμα φεύγει από τη θέση του και έρχεται προς το μέρος μου.