The Legacy

Κεφάλαιο 41: Με το γλυκό στο χέρι.

Αγαπώ την Άρια και λατρεύω κάθε της χαρακτηριστικό. Μέσα στα τόσα χρόνια φιλίας μας έχω μάθει πως να διαχειρίζομαι κάθε πτυχή του εαυτού της. Όταν όμως κάποιος της πάει κόντρα μπορεί να φτάσει μέχρι τα άκρα ώστε στο τέλος να κερδίσει και να είναι αυτή από πάνω. Στον μισό χρόνο που ξέρω και τον Ορέστη μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο και για εκείνον. Και η δική του τεχνική είναι πιο αποτελεσματική. Μπορεί να δείξει την υπεροχή του πολύ εύκολα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Πανάθεμα τον σε όλα είναι καλός. Αγαπάω και τους δυο με διαφορετικό τρόπο. Και από το ύφος που έχουν τώρα, η Άρια έτοιμη να ανεβεί πάνω του και να του τραβάει τα μαλλιά και ο Ορέστης κοιτάζοντας της προκαλώντας την να το κάνει, ξέρω πως στο τέλος το ευαίσθητο σημείο για να κριθεί η νίκη θα είμαι εγώ. «Σπαστική η κοπέλα του κολλητού σου και συνάμα κολλητή της κοπέλας σου; Σαν δεν ντρέπεσαι λέω εγώ γαϊδούρι!» ψηλώνει ελάχιστα την φωνή της και με ένα κούνημα του χεριού της που είναι λες και τον απαξιώνει κάθεται απέναντι του.

«Κανείς δεν είναι τέλειος» απαντάει πίσω ο Ορέστης και βολεύεται καλύτερα στον καναπέ. Με ένα κούνημα του κεφαλιού του μου κάνει σήμα να καθίσω κοντά του και συγκεκριμένα μέσα στην αγκαλιά του. Κοιτάζω την ίδια στιγμή και την Άρια που μου κάνει σήμα και η ίδια να καθίσω δίπλα της. Δεν ξεγελιέμαι από την δήθεν υποχώρηση της. Κάτι έχει σκεφτεί αυτή.

«Έρχομαι μωρό μου» γλυκαίνει την φωνή του ο Λουκάς που βρίσκεται δίπλα μου και ξαπλώνει αυτός στην αγκαλιά του Ορέστη. Πόσο τον αγαπώ αυτό τον άνθρωπο. Βγάζοντας με από το δίλημμα πάω και κάθομαι δίπλα από την Άρια γελώντας. Μάλλον και του Λουκά του αρέσει να πηγαίνει κόντρα στον Ορέστη.

«Λουκά έχει καιρό να τις φας νομίζω» λέει ξινίζοντας το πρόσωπο του και γρήγορα ανακάθεται. Ούτε μια αγκαλιά στον φίλο του; Ο άντρας ο βαρύς μου!

«Πως νιώθεις που ήρθες πίσω στον πολιτισμό; Πίστευα πως οι απαγωγές των αθώων κοριτσιών από αγροίκους είχε σταματήσει στην εποχή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας» μιλάει η Άρια απευθυνόμενη σε εμένα αλλά κοιτώντας θανατηφόρα τον Ορέστη. Δεν θα τον συγχωρέσει ποτέ που με πήρε μακριά της για δυο εβδομάδες. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ξέρω επίσης πως του Ορέστη δεν του καίγεται καρφάκι για το τι πιστεύουν οι άλλοι. Και εγώ και εκείνος απολαύσαμε κάθε στιγμή από τις διακοπές μας. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής από το δεύτερο μισό και μετά. Μόνο με την θύμηση τους ένα γλυκό χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο μου.