The Legacy

Κεφάλαιο 31: Τόσες αμφιβολίες για έναν τρελό έρωτα.

Το δυνατό φως που μπαίνει από την μπαλκονόπορτα και η ρυθμική μελωδία που δημιουργούν τα πουλιά έξω με βγάζουν με έναν ωραίο τρόπο από τον βαθύ ύπνο στον οποίο είχα πέσει. Έχω να νιώσω τόσο ξεκούραστη και ήρεμη εδώ και πολλά χρόνια. Όταν το μυαλό μου αρχίζει να λειτουργεί κανονικά αρχίζει να παίζει σαν ταινία τα γεγονότα που συνέβησαν εχθές. Την συνάντηση μου με την Νταϊάνα αλλά και την "τιμωρία" του Ορέστη για το ατυχές σχόλιο μου στο να τον παρομοιάσω με παππού. Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος έχει πρόβλημα όσο αφορά την ηλικία του. Αν είναι όμως να αντιδράει όπως εχθές το βράδυ κάθε φορά που θα τον πειράζω για την ηλικία του τότε πιστεύω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. Με αρκετή δυσκολία μετακινώ το χέρι του από πάνω μου και βάζω στην θέση μου ένα μαξιλάρι. Φυσικά και καταλαβαίνει πως δεν είμαι εγώ μιας και τον ακούω να μουγκρίζει κάποια ακαταλαβίστικα λόγια και να γυρίζει από την άλλη. Σε πραγματικές διαστάσεις το κρεβάτι είναι τεράστιο αλλά ο Ορέστης είναι τόσο ψηλός και γυμνασμένος που φαίνεται το ίδιο τεράστιος με το κρεβάτι. Κουνάω σαστισμένη το κεφάλι μου μιας και θεωρώ πολύ περίεργη την συμπεριφορά μου. Ποτέ δεν θα φανταζόμουν ότι θα στεκόμουν πάνω από κάποιον που θα κοιμόταν και θα τον παρατηρούσα. Με τον Κρις σιγά μην έκανα κάτι τέτοιον. Εντάξει η σύγκριση μου είναι τελείως άκυρη και ατυχής. Ο Ορέστης με κάνει να νιώθω τελείως διαφορετικά. Πραγματικά νιώθω ευτυχισμένη. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό ή περίεργο το πως με κάνει να νιώθω. Κλείνουμε ήδη δυο μέρες εδώ και νιώθω πιο όμορφα από ποτέ. Λες και βρίσκομαι σε κάποιο όνειρο! Με χαρακτηριστική ευκολία μπορέσαμε να προσαρμοστούμε σε αυτή την ραγδαία αλλαγή που υπήρξε ανάμεσα μας. Δεν είναι περίεργο αυτό ε; Νομίζω είναι ώρα να σταματήσω να σκέφτομαι αυτά και να απολαύσω την μαγική αίσθηση που μου προσφέρει η Χαβάη. Με μια ματιά κοιτάζω το ρολόι που βρίσκεται στο κομοδίνο του Ορέστη. Ακόμα μόνο οχτώ το πρωί είναι; Τι θα κάνω τώρα εγώ; Τον Ορέστη αποκλείεται να τον ξυπνήσω μιας και το μόνο που θα προσπαθήσει να κάνει είναι να με κρατήσει στο κρεβάτι για ακόμα μια μέρα. Πόσο θερμόαιμος άντρας Θεέ μου. Μόνο με την σκέψη του κορμιού του νιώθω να κοκκινίζω ολόκληρη. Χωρίς πολλά πολλά κάνω την πρωινή μου ρουτίνα και παίρνοντας τα απαραίτητα κατεβαίνω στην πισινά που είχα δει όταν πρωτοήρθαμε. Αφήνω ασχολίαστο το γεγονός πως ο Ορέστης επέλεξε να μου πάρει ένα σκέτο ολόσωμο μαύρο μαγιό. Ξέχασε μάλλον ότι είμαι και σχεδιάστρια μόδας εκτός από διακοσμήτρια. Με μερικές αλλαγές κάνω την πλάτη του μαγιό πιο βαθιά και το μπούστο το φέρνω στα δικά μου μέτρα. Τώρα ναι. Τώρα είναι ένα μαγιό το οποίο θα φόραγα. Κατεβαίνοντας κάτω για καλή μου τύχη επειδή είναι αρκετά πρωί δεν έχει κανέναν. Αν και αγαπάω τον ήλιο, το να πάρω χρώμα και να μαυρίσω για κάποιο λόγο ποτέ δεν ήταν κάτι που ήθελα. Από μικρή η Άρια με κορόιδευε γι' αυτό. Βάζοντας αρκετό αντηλιακό, εντάξει όχι τόσο όσο να φαίνομαι σαν το φάντασμα αλλά όσο πρέπει για να κρατήσω το άσπρο μου χρώμα, βολεύομαι πάνω στο κρεβατάκι μου. Από κρεβάτι σε κρεβάτι πάω. Με αυτή την σκέψη για κάποιο λόγο γελάω πολύ. Ώρες ώρες τα αστεία που κάνω είναι τρισάθλια. Με ένα πλατύ χαμόγελο αναπνέω τον διαφορετικό αέρα της Χαβάης και απολαμβάνω την ηρεμία που επικρατεί. Πόσο ωραία θα ήταν τα πράγματα αν ένιωθα την ίδια ηρεμία και στην Ρώμη. Θα πετούσα στην δουλειά. Δεν θα κοιτούσα σαν την χαζή συνέχεια έξω από την τεράστια τζαμαρία που υπάρχει στο γραφείο μου ελπίζοντας να καθαρίσει το μυαλό μου. Τώρα που το σκέφτομαι μπορώ να ρωτήσω τον Ορέστη που μπορώ να βρω αύριο μερικά μπλοκ ζωγραφικής και μολύβια ούτος ώστε να μπορέσω να συνεχίσω το εξοχικό. Με τόσα εξωτικά στοιχεία γύρω μου το βρίσκω λίγο δύσκολο να μπορέσω να συγκεντρωθώ στην αυστηρή γραμμή του εξοχικού αλλά μπορεί να δώσω και μια διαφορετική πινελιά έτσι για την διαφορά. «Μπορώ να καθίσω δίπλα σου γλυκιά μου;» ακούω μια γνώριμη γυναικεία φωνή και ανοίγω τα μάτια μου. Στα δεξιά μου βλέπω να στέκεται η κυρία Κωστάντζα και να τακτοποιεί την πετσέτα της πάνω στο διπλανό μου κρεβατάκι.