The Legacy

Κεφάλαιο 5: Η πρώτη γνωριμία.

Πολλές φορές στη ζωή μας τυχαίνει να δούμε κάτι περίεργο, κάτι παράξενο, κάτι που να μην μπορέσουμε να συγκρατήσουμε τον εαυτό μας με το να το κοιτάζει με τις ώρες. Κάτι τέτοιο έχω πάθει και εγώ αυτή την στιγμή. Υπό κανονικές συνθήκες εγώ τον κύριο που έχω μπροστά μου θα έπρεπε να τον έχω διαολοστείλει γιατί έπεσε πάνω μου, γιατί με καθυστερεί και γιατί με κρατάει αρκετά σφιχτά σχεδόν στην αγκαλιά του. Αν και το τελευταίο δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλά εγώ δεν έχω κουνηθεί ούτε εκατοστό. Ούτε τα μάτια μου δεν έχω ανοιγοκλείσει. Έχω κάτσει εκεί χαζεύοντας τα μάτια του.

Λένε πως τα μάτια μιλάνε από μόνα τους και πάντα κορόιδευα όσους άκουγα να το λένε. Πως τα μάτια μπορούν μα μιλήσουν;; Βλέποντας όμως αυτά τα συγκεκριμένα μάτια νιώθω να μιλάνε βαθιά στη ψυχή μου. Ποτέ δεν μου έτυχε κάτι παρόμοιο. Αυτά τα γαλανά μάτια όμως.... Χριστέ μου νιώθω κυριολεκτικά λες και με μαγεύουν. Λες και έχουν μπει βαθιά μέσα μου και έχουν κυριέψει το μυαλό μου. Πάντα χάζευα το μπλε του ουρανού και της θάλασσας. Εκείνο το απέραντο μπλε που μπορείς να θαυμάζεις για ώρες. Μα αυτό το μπλε που βλέπω τώρα είναι το καλύτερο χρώμα που έχω δει ποτέ. Αν με βάλεις να το ζωγραφίσω αυτό το χρώμα δεν θα μπορέσω ποτέ να κάνω. Είναι.. Είναι.. «Μπορεί και να τυφλώθηκα» ακούω τον άντρα μπροστά μου να ψιθυρίζει και νιώθω κάτι στην κοιλιά μου να σκιρτά. Ο τύπος πέρα από μαγευτικά μάτια έχει και ερωτική χροιά. Καλά το είχα καταλάβει πως αυτός ο τύπος είναι επικίνδυνος. Από προχτές που τον είδα το κατάλαβα. Πρέπει να φύγω. Αλίσια ξύπνα αλλιώς θα σε περάσει για κανένα τούβλο. Με μια απότομη κίνηση φεύγω από το κράτημα του και προσπαθώ να πάρω μια απόσταση ασφαλείας. Με δυσκολία κρατιέμαι να μην αναστενάξω όταν φεύγουν τα χέρια του από πάνω μου. Άσε που τώρα δεν μυρίζει τόσο πολύ το άρωμα του. Δεν είμαι καλά.

«Τότε υπάρχουν ειδικά γυαλιά μυωπίας για να καλύψετε την γκαβομάρα σας. Παραλίγο να πέσω στο πάτωμα με το σπρώξιμο σας» λέω θυμωμένη και σηκώνω τους τοίχους της άμυνας μου. Όσο χάζεψα χάζεψα. Δεν γίνεται να του δείξω την επιρροή που έχει πάνω μου. Είναι ένας άγνωστος αν μη τι άλλο! Άσχετα αν το ξέρει και ο ίδιος πως με ένα του βλέμμα μπορεί να κάνει όποια γυναίκα θέλει δικιά του. Φαίνεται από μακριά ο τύπος πως έχει πέραση στο γυναικείο φύλο. Δεν θα είμαι ακόμα ένα θύμα στην λίστα του. Έχω πάρα πολύ εγωισμό για να καταλήξω ένα όνομα σε ένα χαρτί. Πάντα όταν βλέπω κάτι τέτοιους αλλάζω πεζοδρόμιο. Άσχετα τώρα που έκατσα σαν την ηλίθια και τον χάζευα. Με έπιασε απροετοίμαστη. Φαίνεται να εκπλήσσεται με την απάντηση μου και παύει να με κοιτάζει με εκείνο το βαθύ σχεδόν υπνωτικό βλέμμα. Μιλάμε ο τύπος κολάζει και Άγιο. Μάλλον περίμενε να αρχίζω να τον φλερτάρω όπως κάνει κάθε γυναίκα που βρίσκεται στο δρόμο του. Ένα ειρωνικό χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο μου βλέποντας την έκφραση του. Με αργές κινήσεις σκύβει χωρίς να χάσει την οπτική επαφή μας. Τι στο καλό κάνει;; Κοιτάζω να δω τι προσπαθεί να κάνει και βλέπω ένα βιβλίο ακριβώς δίπλα από το πόδι μου. Ο τύπος το παίρνει στα χέρια του αλλά δεν παραλείπει την ώρα που σηκώνεται να αγγίξει το πόδι μου. Αμάν! Όχι όχι όχι. Ηρεμία Αλίσια. Τυχαία πρέπει να σε άγγιξε. Κανονικά θα έπρεπε να του πατήσω το χέρι αλλά είμαι ακόμα σοκαρισμένη. Ακόμα ένα πράγμα που κανονικά έπρεπε να κάνω αλλά δεν το έκανα... Το ειρωνικό χαμόγελο πλέον βρίσκεται στο δικό του πρόσωπο βλέποντας την έκφραση μου. Τι ανώριμος! Βλέπω πως στα χέρια του κρατάει ένα έργο του Shakespeare και σηκώνω ερωτηματικά το φρύδι μου. «Αν και στραβός ξέρετε να διαβάζετε καλά βιβλία» λέω προσπαθώντας να δείξω ανεπηρέαστη. Για μια στιγμή κοιτάζει το βιβλίο και μετά εμένα.