The Legacy

Κεφάλαιο7: Το τρίο της συμφοράς.

"Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε." - Jean-Paul Sartre

*Δυο μήνες αργότερα*

«Αλίσια πότε θα σταματήσεις να χτυπάς τον αναθεματισμένο σάκο και να καθίσεις να μιλήσουμε;» για χιλιοστή φορά μέσα στην μέρα η φωνή του Αχιλλέα διαπερνά την μουσική που ακούω μέσα στα αφτιά μου κάτι που με κάνει να αρχίσω να χτυπάω με περισσότερη δύναμη τον σάκο του μποξ. Εδώ και ένα μήνα αυτό κάνω. Προσπαθώ έστω και λίγο να ξεσπάσω όλο αυτό το μένος που έχει δημιουργηθεί μέσα μου. Δυο μήνες έχουν περάσει από τότε που ήρθαν τα πάνω κάτω στην ζωή μου. Δυο μήνες από τότε που έμαθα πως ο θείος μου έχει πεθάνει. Και ένας μήνας από τότε που προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Χριστέ μου τι μήνες ήταν αυτοί; Η μια αποκάλυψη έφερνε την άλλη. Ένιωθα πως έπεφταν βόμβες πάνω στο κεφάλι μου! Πρώτα η είδηση του θανάτου και μετά η απαξίωση από την μητέρα μου. Τι κεραμίδα ήταν αυτή;; Είχα αντιληφθεί και στο παρελθόν ότι δεν συμπαθούσε και ιδιαίτερα τον θείο Έρικ αλλά το πίκρα και η απέχθεια που έβγαλε προς το πρόσωπο του ακόμα και νεκρός που ήταν με έκανε να χάσω την γη κάτω από τα πόδια μου. Πίστευα πως δεν μπορούσε να τον βλέπει γιατί της θύμιζε τον πατέρα μας αλλά κάτι πιο σοβαρό πρέπει να υπάρχει σε αυτή την υπόθεση. Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο όμως ήταν η αδιαφορία της. Εκείνο το βράδυ που την είδαμε να στέκεται πίσω μας και να δακρύζει ήταν επειδή είχε χτυπήσει το πόδι της. Όχι επειδή πέθανε ο αδερφός του άντρα της. Φαινόταν τόσο ταλαιπωρημένη. Άφησε να εννοηθεί πως ήταν μια αγγαρεία για εκείνην η κηδεία του θείου μας. Όσο το σκέφτομαι τόσο νιώθω τον θυμό να βράζει μέσα μου. Ακόμα θυμάμαι πως ξύπνησα μετά που λιποθύμησα.. Προσπάθησε να μας το κρατήσει μυστικό. Λες και κάποτε δεν θα το μαθαίναμε. Ο θείος μου ήταν ό,τι μου είχε απομείνει από τον πατέρα μου. Το μόνο άτομο που μου πρόσφερε έστω και νοητά μια ασφάλεια. Μετά μπλέχτηκαν μέσα στην μέση δημοσιογράφοι και δικηγόροι. Ήμουν έτοιμη να τρελαθώ. Δυο μήνες ένιωθα παγιδευμένη και με ένα φορτίο τύψεων να με βαραίνει. Ακόμα και μετά από ένα μήνα που γύρισα πίσω στην Ρώμη, πίσω στην ρουτίνα μου, ένιωθα πως κάτι έλειπε. Και το βάρος συνεχίζει να βαραίνει μέρα με την μέρα. Στο μυαλό μου υπάρχει ένα χάος από συναισθήματα και σκέψεις που προσπαθώ να τα βγάλω προς τα έξω και το μποξ είναι το μόνο που με βοηθάει. Πάλι καλά που είχα βάλει ένα σάκο του μποξ μέσα σε μια άκρια στο δωμάτιο μου. Αν δεν το είχα δεν ξέρω τι θα έκανα. «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!» πλέον ακούω καθαρά την φωνή του Αχιλλέα αφού έχει τραβήξει τα ακουστικά από τα αφτιά μου και έχει μπει μπροστά από τον σάκο.