The Legacy

Κεφάλαιο 19: Ο απαγορευμένος καρπός!

Διαβάζω, ξαναδιαβάζω, ξανά ξαναδιαβάζω αλλά το νόημα έρχεται το ίδιο στον εγκέφαλο μου. Ο Ορέστης πήγε Νέα Υόρκη; Τώρα; Τώρα που σε λιγότερο από 24 ώρες είναι τα εγκαίνια; Μήπως μου κάνει ο Χούλιο; Με γρήγορες κινήσεις τον παίρνω τηλέφωνο περιμένοντας να μου το απαντήσει γελώντας λέγοντας μου πως μου κάνει μια πολύ κακιά φάρσα. «Αλίσια πες μου πως με παίρνεις για να μου πεις ότι ανακάλυψα την πλάκα σας» η φωνή του ακούγεται τρομαγμένη από την άλλη άκρη της γραμμής και νιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο.

«Τι έγινε Χούλιο;» ρωτάω σοβαρή μη θέλοντας να δείξω πως είμαι στην ίδια ψυχολογική κατάσταση μαζί του. Μην πω και χειρότερα.

«Δέχτηκα πριν από λίγο ένα mail από τον Ορέστη λέγοντας μου πως προέκυψε κάτι επείγον και πως θα λείπει στην Νέα Υόρκη για μια εβδομάδα. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι μου κάνετε πλάκα. Δεν γίνεται να φύγει τώρα. Αύριο είναι τα εγκαίνια. Η παρουσία του είναι πάρα πολύ σημαντική. Αν δεν εμφανιστεί θα αρχίσουν να ακούγονται διάφορα σχόλια» ο Χούλιο μιλάει ασταμάτητα δίχως να πάρει ανάσα.

«Χούλιο ηρέμησε, για όλα θα υπάρχει μια λογική εξήγηση» λέω προσπαθώντας να ηρεμήσω και αυτόν αλλά και εμένα. Δεν του έχει μείνει ίχνος μυαλού μέσα στο κεφάλι του; Τι πιο σημαντικό από τα εγκαίνια μπορεί να έχει υπάρξει; Είχαμε κλείσει την συγκεκριμένη μέρα μήνες πριν θέλοντας να είμαστε σίγουροι πως δεν θα προκύψει κάτι άλλο.

«Άρα δεν με κοροϊδεύετε..» μιλάει εκδηλώνοντας την απογοήτευση του.

«Μακάρι αλλά όχι. Έχεις έρθει σε επαφή μαζί του μετά που διάβασες το μήνυμα του;» ρωτάω έχοντας αρχίσει να πηγαίνω πάνω κάτω μέσα στο σαλόνι. Κάτι δεν μου κάθεται καλά. Αν το έσκασε λόγω του χθεσινού συμβάν θα πάω να τον βρω όπου και να είναι και θα τον κάνω μαύρο στο ξύλο. Και αυτό να έκανε, έπρεπε να επιλέξει την Νέα Υόρκη που είναι τόσο μακριά;

«Έχει τα πάντα κλειστά. Το ίδιο και ο Πωλ. Μάλλον θα πήγε μαζί του. Τι θα κάνουμε αύριο;; Πρέπει να σκεφτούμε κάτι» λέει επαναφέροντας την αρχική του ταραχή.

«Προσπάθησε να ξεκουραστείς και κάτι θα βρούμε, εντάξει; Καληνύχτα» λέω και χωρίς να περιμένω απάντηση το κλείνω. Κοιτάζω για λίγο παγωμένη τον τοίχο απέναντι μου. Είναι τρελός ο άνθρωπος;; Αν έχει πάρει μαζί του τον Πωλ ποιος θα διευθύνει αύριο τόσους φύλακες που έχουμε πει να έρθουν; Πάει, έχει βάλει σκοπό αυτός ο άνθρωπος να με τρελάνει τελείως!! Μια μέρα σχεδόν ήρεμη δεν μπορώ να περάσω και εγώ. Κάθομαι πίσω στον καναπέ βράζοντας από θυμό. Δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου αυτή του την κίνηση. Τι είναι; Κάποιο τεστ; Αν θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα μόνη μου στα εγκαίνια; Πίστευα πως είχαμε έρθει πιο κοντά τον τελευταίο καιρό. Και δεν εννοώ όπως εχθές. Νιώθω πως θα σπάσει το κεφάλι μου. Παίρνω στα χέρια μου το laptop και κοιτάζω τα δικά μου mails μπας και έχει στείλει ένα επεξηγητικό ίσως και απολογητικό μήνυμα. Τίποτα... Για μερικά λεπτά κοιτάζω την οθόνη και μετά το πληκτρολόγιο μη ξέροντας αν θέλω να του στείλω εγώ κάποιο μήνυμα. Ο θυμός που είχα αρχικά έχει μετατρέπεται σιγά σιγά σε απογοήτευση. Όλοι ξέρουν πως η αυριανή μέρα είναι σημαντική για εμένα. Θα κριθώ για τα πάντα. Ξέρουμε πως λειτουργούν οι άνθρωποι. Θα υπάρχουν πολλοί που θα λατρέψουν το αποτέλεσμα, άλλοι που θα το εκτιμήσουν και θα το θαυμάζουν σαν πρώτη μου δουλειά. Δεν είναι όμως όλα τέλεια. Θα υπάρξουν αρκετοί που θα σχολιάσουν μέχρι και με την τελευταία λεπτομέρεια, άλλοι θα φθονήσουν με αποτέλεσμα να τους βγει κακία και μίσος. Αύριο χρειάζομαι κάποιον που να ξέρει πόσο κόπο έριξα. Από που ξεκίνησα και που έφτασα. Και ο άνθρωπος αυτός επέλεξε να φύγει αφήνοντας με μόνη μου με τους λύκους. Έχω τους φίλους μου ναι, αλλά δεν είναι το ίδιο. Δεν ξέρουν αυτόν τον κόσμο τόσο καλά όσο ο Ορέστης. Ξεφυσάω κατεβάζοντας τους ώμους μου. Όταν πράττουμε με το συναίσθημα μεγάλες πιθανότητες είναι να κάνουμε κάτι λάθος. Εδώ που φτάσαμε όμως ό,τι είναι ας γίνει.