The Legacy

Κεφάλαιο 20: Τι σου κάνει ένα τάνγκο...

Αρχίζω να παίρνω μερικές συγχρονισμένες ανάσες αποφασίζοντας να κάνω μερικά βήματα και να κατευθυνθώ προς μια παρέα γυναικών που φαίνεται από μακριά πως ήδη η σαμπάνια τις έχει χτυπήσει. «Αλίσια καλή μου» πριν μιλήσω στις γυναίκες μπροστά μου ακούω το όνομα μου από κάπου αλλού και γυρίζω να δω ποιος με φωνάζει. Βλέπω τον Πάτροκλο να έρχεται χαρούμενος προς το μέρος μου και προσπαθώ να μειώσω την απόσταση μας.

«Πάτροκλε! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» λέω χαρούμενη αγκαλιάζοντας τον. Έχω να τον δω από τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι στην εταιρία του θείου Έρικ.

«Πόσο καιρό έχω να σε δω; Δυο μήνες; Ή μήπως τρεις μήνες; Λες και πέρασε ένας αιώνας. Τι κάνεις μικρή μου; Μα τι ρωτάω και εγώ, όπως φαίνεται ξετρελαίνεις τον κόσμο με το ταλέντο σου! Ο θείος σου θα ήταν πάρα πολύ περήφανος αυτή την στιγμή, έχεις κάνει μια εξαιρετική δουλειά» λέει αγκαλιάζοντας με ξανά. Τι γλυκός!

«Η γνώμη σου μετράει πάρα πολύ. Σε ευχαριστώ! Θέλεις να σε ξεναγήσω στον χώρο;» ρωτάω δίνοντας του ένα ποτήρι σαμπάνια. Με βλέπω απόψε να κερνάω όλο τον κόσμο σαμπάνιες.

«Θα το ήθελα πολύ αλλά πρέπει να μιλήσω με μερικούς μελλοντικούς επενδυτές. Μόνο από την εξωτερική του όψη έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πολλών. Θα πρέπει και εσύ σε λίγο να εμφανιστείς. Θα δέχεσαι πολλά συγχαρητήρια απόψε» λέει πίνοντας μερικές γουλιές από την σαμπάνια του.

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα να ξανά κάνω ένα παρόμοιο project φτάνει μόνο να πάρω λίγες μέρες ηρεμίας πρώτα» λέω κάνοντας δήθεν την κουρασμένη. «Δήθεν» επειδή με έχει βάψει τόσο καλά η Άρια που φαίνομαι πιο ξεκούραστη από ποτέ, στην πραγματικότητα όμως είμαι τρομερά κουρασμένη.

«Μπορείς επίσης να τελειώσεις το επόμενο project που θα σου δώσουν στην ημερομηνία που λένε τα συμβόλαια. Δεν είναι ανάγκη να βγάλεις ακόμα δυο πόδια μόνο και μόνο για να τελειώσεις πιο νωρίς. Αν και η υλοποίηση αυτού του project έχει ενθουσιάσει πάρα πολύ τον επιχειρηματικό χώρο. Που να ήξεραν πως ήταν ένα στοίχημα μεταξύ των ιδιοκτητών» λέει κοροϊδεύοντας με. Προσπαθώ με δυσκολία να κρατήσω το χαμόγελο στα χείλη μου και να μην δείξω την έκπληξη μου. Ποιος του το είπε αυτό; Τι ρωτάω και εγώ. Ο Ορέστης. Αχ, και μέχρι να έρθει θα του έχω μαζέψει τόσα πολλά που δεν θα ξέρω από που να ξεκινήσω. Πριν προλάβω να απαντήσω κάποιος του αποσπά την προσοχή και με ένα γρήγορο συγγνώμη φεύγει από δίπλα μου. Τι γίνεται σήμερα; Θα καταφέρω να τελειώσω μια κουβέντα ή θα τις αφήνω όλες στην μέση; Θα ήθελα να μάθω πολύ την άποψη του στο γεγονός ότι ο Ορέστης επέλεξε να λείπει σήμερα. Πόσο σημαντικό πρέπει να ήταν τέλος πάντων αυτό που προέκυψε; Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω! Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν μου έχουν ζητήσει τον λόγο που λείπει.