The Legacy

Κεφάλαιο 12: Κόκκινο θράσος.

Πάντα είχα αδυναμία στα λουλούδια αλλά στην παρούσα φάση η θέα πίσω από το γραφείο μου κόβει την ανάσα και μου αποσπά όλη μου την προσοχή. Με αργά βήματα φτάνω μπροστά από τα πανύψηλα παράθυρα και ανακαλύπτω ότι βρισκόμαστε στον τελευταίο όροφο. Καλά έλεγα εγώ πως μπορείς να δεις όλη την Ρώμη στα πόδια σου. Δεν θα παραξενευόμουν αυτό να ήταν και το γραφείο του θείου μου. Του άρεσε πάντα να έχει τα καλύτερα. «Ήμουν σίγουρος πως το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να δεις την θέα. Μπορώ να κάθομαι ώρες και να παρατηρώ τον κόσμο έξω» ακούω την φωνή του Χούλιο και γυρίζω προς το μέρος του.

«Σε ποιον άνηκε αυτό το γραφείο;» ρωτάω θέλοντας να μάθω αν η αρχική μου εντύπωση είναι σωστή.

«Στον Ορέστη» απαντάει και θέλω να μουτζώσω τον εαυτό μου. Δεν φαντάζεστε πόσο τέλεια νιώθω ξέροντας πως έχω πάρει το γραφείο του Ορέστη. Για μια στιγμή όμως. Αν πήρα το γραφείο του Ορέστη αυτός ποιου έπιασε; «Ο θείος σου ήθελε να πάρει το γραφείο του ο Ορέστης. Για να είμαστε ειλικρινής αυτό το γραφείο είναι καλύτερο από αυτό που είχε ο θείος σου. Επίσης μαζί με τα χαρτιά που πρέπει να υπογράψεις και να διαβάσεις, ο Ορέστης μου έδωσε και αυτό» λέει και μου δίνει μια στοίβα φακέλους και πάνω από αυτήν υπάρχει ένα κουτί. «Θα σε αφήσω να συνηθίσεις το καινούργιο σου γραφείο και να διαβάσεις με την ησυχία σου τα χαρτιά και αν χρειαστείς κάτι πάτησε το 0 και θα έρθω. Ο φίλος μας ο Ορέστης μιας και λείπει σήμερα είπε να φορτώσει όλους μας με δουλειά. Μήπως και σηκώσουμε κεφάλι. Αχ, πάλι καλά που ήρθες» μονολογεί μόνος του και φεύγει από το γραφείο. Ένας φυσιολογικός μέσα σε αυτό το κτίριο υπάρχει; Έχοντας μείνει ακόμα με τους φακέλους στα χέρια τους τοποθετώ στο γραφείο. Πραγματικά υπάρχουν στιγμές που μένω έκπληκτη με τον τρόπο που σκέφτεται ο θείος μου. Πρώτα με βάζει σε αυτή την θέση. Μετά βάζει τον Ορέστη για κηδεμόνα μου και στο τέλος του δίνει το γραφείο του και εγώ παίρνω του Ορέστη. Σαλάτα έχει γίνει το μυαλό μου. Λες και γίνονται όλα επίτηδες μόνο και μόνο για να με αποπροσανατολίσουν. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο κουτί που υπάρχει πάνω στην στοίβα. Ώστε ο Ορέστης λείπει σήμερα. Ωραία αρχή κάνουμε. Λύνω την κορδέλα που υπάρχει και με αδέξιες κινήσεις ανοίγω το κουτί. Μέσα βρίσκω μια κορνίζα με ένα σημείωμα πάνω. "Έχω ακούσει πολλές ιστορίες βλέποντας αυτή την φωτογραφία. Καλή μας αρχή. Φιλικά, Ορέστης." διαβάζω το σημείωμα και μετά το μετακινώ. Μέσα στην κορνίζα βρίσκεται μια παλιά φωτογραφία που δείχνει τον θείο Έρικ και εμένα σε μια πισίνα.