The Legacy

Κεφάλαιο 56: Χαστούκια.. πολλά χαστούκια!

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που είναι τόσο παράξενες και τελείως αταίριαστες με όσα περνάμε που νομίζεις πως κάποιος σου κάνει πλάκα. Φτάνεις στο σημείο να προσεύχεσαι ώστε αυτό που ζεις να είναι μια καλά στημένη φάρσα. Σε κανένα παράλληλο σύμπαν δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό που αντιλαμβάνομαι. Μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας! Πάρα πολύ κακό σενάριο... Βλέποντας τώρα την Κωνσταντίνα λίγα μέτρα μακριά μου να φοράει το πουκάμισο του Ορέστη και να δείχνει λες και έκανε το καλύτερο σεξ της ζωής της νιώθω λες και βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια πως η Γη τελικά είναι επίπεδη. Δεν υπάρχει αυτό το θέαμα. Κάποιος παίζει μαζί μου. Τι γυρεύει αυτή στη Νέα Υόρκη; Από αλλού περίμενα να μου έρθει και από αλλού μου ήρθε τελικά. Δεν ήξερα καν τι κάνει αυτή η κοπέλα και ούτε ήθελα να ήξερα. Η Μαίρη ξυπνούσε το τέρας που λέγεται ζήλια μέσα μου αλλά κοιτάζοντας τώρα την Κωνσταντίνα δεν έχει μείνει τίποτα μέσα μου που να μην έχει ταρακουνηθεί. Στο μυαλό μου σκάνε όλες οι ατάκες που έχω πει για την αφοσίωση του Ορέστη προς το πρόσωπο μου και με δυσκολία κρατάω τον εαυτό μου να μην αρχίσω να αυτομουτζώνεται. Πόσο ηλίθια είμαι. Του έδωσα όλο μου το είναι και αυτός το πετάει έτσι; Όχι όχι αυτό που βλέπω είναι κάποια ψευδαίσθηση δεν γίνεται αλλιώς.. Αχ Αλίσια, πόσο σου αρέσει να παραμυθιάζεις τον εαυτό σου τελικά.. Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου αλλά η μορφή της είναι ακόμα εκεί. Με κοιτάζει με ένα νικηφόρο χαμόγελο και φαίνεται πως απολαμβάνει πάρα πολύ την έκπληξη μου. Αυτή είναι η μοίρα μου τελικά; Μόλις δένομαι με κάποιον άνθρωπο αυτός να με προδίδει με τον χειρότερο τρόπο; Έλεγα πως ο Κρις ήταν ηλίθιος και δεν εκτίμησε τι είχε δίπλα του. Ο Ορέστης όμως.. είναι από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που ξέρω. Θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως δεν θα μου το έκανε ποτέ αυτό. Τελικά καλά λένε να μην είσαι σίγουρη ούτε καν για τον εαυτό σου.. Πως μπόρεσε;; Το μυαλό μου αρχίζει να αναθεωρεί τη δική μου στάση αλλά το αποτρέπω αμέσως. Δεν θα νιώσω εγώ λίγη επειδή αυτός επέλεξε αυτή τη φορά να σκεφτεί με διαφορετικό κεφάλι. Που μα τον Θεό είναι πολύ τυχερός που το έχει ακόμα στη θέση του και δεν έχω τρέξει να τον ευνουχίσω. Αν όμως βεβαιωθώ ότι έχει γίνει αυτό που σκέφτομαι δεν παίρνω όρκο ότι θα φύγει από αυτό το σπίτι αρτιμελής.. Το σώμα μου φαίνεται να ξυπνάει και αρχίζω να πλησιάζω την Κωνσταντίνα. Αυτή λες και μόνο με την παρουσία της με έχει αποδυναμώσει πλήρως στέκεται αγέρωχη στην είσοδο της πόρτας νομίζοντας πως είναι κάποιο μοντέλο καμπάνιας. Πόση κακία άραγε να κρύβει μέσα της; Ποτέ δεν την πείραξα αλλά από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα θέλησε να γίνει φίλη μου μόνο και μόνο για να μου κάνει κακό. Ποτέ δεν με άφησε στην ησυχία μου. Ακόμα και όταν αποφάσισα να συγκατοικήσω μαζί της, που τότε δεν είχα δεύτερη επιλογή μιας και δεν ήξερα κανέναν άλλον και το ενοίκιο ήταν πολύ φτηνό, μου έκανε τη ζωή κόλαση. Όσο την πλησιάζω τόσο φαίνεται στο πρόσωπο της μια μοχθηρία. Πλέον έχω κατεβάσει ρολά και το μόνο που θέλω είναι να δω τον Ορέστη. Πείτε με μαζοχίστρια πείτε με ό,τι θέλετε αλλά αυτή την φορά δεν θα τρέξω να φύγω. Θέλω να δω την έκφραση του. Άραγε το έχει απολαύσει; Μήπως και τις προηγούμενες φορές που ερχόταν Νέα Υόρκη αυτό έκανε; Αν έχουν κρυφή σχέση εδώ και καιρό; Θα κάνω εμετό! Αν την άγγιζε και μετά αυτά τα χέρια άγγιζαν και εμένα θα δώσω όλη μου την περιουσία σε κάποιον ώστε να του τα ξεριζώσει. Και όχι μόνο αυτά.. Φτάνοντας μπροστά της κυριολεκτικά βλέπω το οπτικό μου πεδίο να κοκκινίζει. Μυρίζει το άρωμα του! Λες και είναι ένα κουνούπι στο δρόμο μου την χαστουκίζω τόσο δυνατά που όπως και πριν μήνες εκσφενδονίζεται μέτρα μακριά μου. Ο πόνος που νιώθω στο χέρι μου δίνει μια απίστευτη ικανοποίηση και δυσκολεύομαι να μην την πλησιάσω ξανά και της δώσω όσα χαστούκια φύλαγα για λογαριασμό της τόσα χρόνια. Δυστυχώς για εκείνην τώρα δεν υπάρχει κανένας Αντρέας για να με αποτρέψει από το να την χτυπήσω περισσότερο. Το καταλαβαίνει και η ίδια μιας και σέρνεται στο πάτωμα μακριά μου. Σαν φίδι όπως πάντα. Είμαι σίγουρη πως πρέπει να έχει κρυφακούσει την ιστορία μου με τον Κρις και θα πίστευε πως θα έκανα το ίδιο. Θα έτρεχα και θα κλεινόμουν στον εαυτό μου. Αυτή τη φορά όμως δεν θα γίνει έτσι. Αυτόν τον άνθρωπο τον έκανα ένα με την καρδιά μου και το ήξερε. Αν επέλεξε όμως να μου την ξεριζώσει μόνο και μόνο για να παίξει μαζί της τότε όλη αυτή η ακατάσχετη αιμορραγία που προκάλεσε θα είναι και η αιτία του πνιγμού του. Με έλεγε ζωή του γαμώτο! Πως μπόρεσε να μου κάνει κάτι τέτοιο;; Αηδιάζοντας και μόνο που την βλέπω και πόσο μάλλον που με ανάγκασε να την χτυπήσω, γυρίζω το κεφάλι μου ώστε να εντοπίσω τον Ορέστη. Προφανώς και δεν δυσκολεύομαι μιας και τον βλέπω να κοιμάται μπρούμυτα πάνω στο κρεβάτι. Σε ένα τεράστιο κρεβάτι.. Τον εξουθένωσε απ' ότι φαίνεται. Τα σεντόνια έχουν μπλεχτεί στα πόδια του και αφήνουν όλο τον κορμό του γυμνό. Με ευκολία παρατηρώ ότι δεν φοράει εσώρουχο. Πόσα χρόνια άραγε τρώει κανείς στη φυλακή για διπλή δολοφονία;; Τουλάχιστον η πλάτη του δεν φαίνεται να έχει οποιαδήποτε γρατζουνιά. Αυτή περηφανευόταν παλιότερα μπροστά στον αδερφό μου θέλοντας να τον ρίξει για το πόσο αγριόγατα είναι στο κρεβάτι. Περίεργο το βρίσκω να μην του άφησε τα σημάδια της. «Μην τολμήσεις να κουνηθείς γιατί δεν θα βγεις ζωντανή από αυτό το δωμάτιο» λέω μόλις αντιλαμβάνομαι μια κίνηση στα δεξιά μου. Αν νομίζει πως θα την αφήσω να φύγει πριν τους κάνω ρεζίλι και τους δυο είναι πολύ γελασμένη. Για καλό και για κακό κλείνω την πόρτα πίσω μου αλλά δεν την κλειδώνω. Εμείς οι τρεις μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς διαφυγή θα είναι η αιτία κάποιου να πάει στη φυλακή. Και πολύ πιθανόν να ισχύει για εμένα αυτό. Καταλαβαίνω πως αναπνέω γρήγορα και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου γιατί είμαι ικανή για τα πάντα αυτή τη στιγμή. Πραγματικά νιώθω πως μου ξερίζωσαν την καρδιά. Δεν έχει καμία σχέση ο πόνος που νιώθω τώρα με αυτόν που ένιωσα όταν είδα τον Κρις με κάποιαν άλλη. Θα έλεγα πως τότε απλά εξεπλάγην. Ο πραγματικός πόνος είναι τώρα. Λες και έχεις ένα χέρι γύρω από τον λαιμό και την καρδιά σου και όσο περνάνε τα λεπτά αυτό κλείνει πονώντας σε ακόμα περισσότερο. Μάλλον η φωνή μου ήταν πιο δυνατή απ' όσο ήθελα μιας και τον βλέπω να μετακινείται στο κρεβάτι. Τον ξύπνησα τον καημενούλη... Θα έλεγα πως τα δευτερόλεπτα κυλάνε βασανιστικά αργά μέχρι να γυρίσει όλο του το κορμί προς το μέρος μου. Όσο θαρραλέα και να το παίζω κλείνω τα μάτια μου φοβούμενη για το τι θα δω. Αν έχει μια ικανοποιητική έκφραση στο πρόσωπο του; Αν χαμογελάει; Αν την αναζητήσει;; Θεέ μου, θα τα μείνω εδώ και τώρα, το νιώθω. Ξεροκαταπίνω και ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για τα πάντα. Την ώρα που αντικρίζω το πρόσωπο του ο ίδιος ανοιγοκλείνει μερικές φορές τα μάτια του. Το κάτω χείλος του είναι πρησμένο και ο λαιμός του γεμάτος σημάδια. Θα κάνω εμετό! Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον εαυτό μου προσπαθώντας να μειώσω τον πόνο που νιώθω και να μην κάνω κάτι που θα μετανιώσω. Δεν γίνεται να μου το έχει κάνει αυτό.. Προσευχόμουν απλά να ήταν μια παρεξήγηση αλλά αυτό που βλέπω μπροστά μου με κάνει να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Φαίνεται η θολούρα του ύπνου έχει εξαφανιστεί και πλέον μπορεί να με διακρίνει. Αυτή τη φορά είμαι εγώ που θα ανοιγοκλείσει μερικές φορές τα μάτια για να μπορέσω να καθαρίσω την όραση μου. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρχίσω να κλαίω μπροστά τους. Δεν ξέρω όμως αν αυτά τα δάκρυα είναι πόνου ή θυμού.