The Legacy

Κεφάλαιο 54: Σιγά που θα έμενε..

Άραγε τι βραβείο να μου αξίζει; Εκεί που ξημεροβραδιαζόμουν σε ένα νοσοκομείο και παρακαλούσα να γυρίσω "σπίτι μου" τελικά τα κατάφερα αλλά μόνο για μία μέρα. Την επόμενη βρέθηκα σε μια ξένη κουζίνα να κάθομαι σε μια γωνιά και να πίνω αμίλητη τον καφέ μου. Δεν θα πω ότι με εκπλήσσει. Πάντα η ζωή μου ήταν γεμάτη ανατροπές. Ήταν αναμενόμενο κάποτε να βρεθώ σε αυτή τη θέση. Από την αρχή ο Ορέστης αδυνατούσε να μου ανοιχτεί. Ήθελε να γνωρίζω την αγάπη και την αφοσίωση του προς εμένα αλλά οτιδήποτε άλλο ήταν λες και είχε μπει σιωπηλό βέτο και δεν αναφερόμασταν ποτέ στο παρελθόν του. Ενώ εγώ που τόσα χρόνια με παρακαλούσαν να μιλήσω σε κάποιον για την νύχτα που πέθανε ο πατέρας μου το έκανα μόνο στον Ορέστη. Όχι πως το επιδίωξα αλλά εκεί ένιωσα μια ασφάλεια. Λες και θα με καταλάβει. Θα το ζήσει μαζί μου. Απ' ότι φαίνεται δεν νιώθει την ίδια ασφάλεια που νιώθω εγώ για εκείνον. Ανοίχτηκα όσο δεν πάει και αυτός παραμένει κλεισμένος στο καβούκι του. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα όταν αγαπάς. Μια σχέση για να λειτουργήσει πρέπει να έχει προσπάθεια και από τους δυο. Όταν σκέφτομαι αν με αγαπάει δεν μπορώ με τίποτα να πω όχι. Μου το έχει δείξει με κάθε τρόπο. Μόνο με ένα του βλέμμα μπορώ να καταλάβω κάθε συναίσθημα του. Και μπορεί να κολακεύω τον εαυτό μου αλλά πιστεύω πως μόνο εγώ μπορώ να το κάνω αυτό. Κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τον Ορέστη όσο εγώ. Άντε και ο Πωλ αλλά αυτός τον καταλαβαίνει γιατί ξέρει το παρελθόν του. Δεν θα με εξέπληττε να μάθαινα πως το ζήσανε και μαζί. Άλλες τόσες παρόμοιες σκέψεις γίνονται στο κεφάλι μου όλο το βράδυ και με έχουν κάνει να κοιμηθώ μόνο λίγες ώρες. Δεν νιώθω όμως σωματική κούραση. Είναι λες και κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Λες και αυτό το ξέσπασμα χθες δεν ήταν το μόνο. Από πολύ μικρή προετοιμάζομαι για το επόμενο χτύπημα και είναι λες και έχω δημιουργήσει ένα αισθητήρα κινδύνου. Λες να τα παρατήσει; Να δει ότι δεν μπορεί να μου ανοιχτεί, να μου δώσει αυτό που θέλω και έτσι να επιλέξει να το τελειώσουμε; Αυτή είναι η μόνη σκέψη που με βασανίζει υπερβολικά πολύ όλο το βράδυ. Του είπα ξεκάθαρα πως ο άγγελος του αν δεν μιλήσει έχει φτερά και θα φύγει. Από την άλλη όμως σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να χώσω άλλα κάτω από το χαλί. Είναι κουραστικό να το παίζεις χαζή ενώ δεν είσαι. Υπάρχουν πολλά που δεν έχουν ειπωθεί αλλά τα φαντάσματα τους είναι γύρω μας. Μπορεί να μην τα βλέπουμε αλλά τα νιώθουμε. Είναι αυτή η ηρεμία πριν την καταιγίδα. Αυτό νιώθω τώρα, ότι αυτό ήταν απλά ένα κύμα. «Ρε μωρό μου δεν μας κάνεις εκείνη την σπεσιαλιτέ σου με τα αυγά και το μπέικον;» νιαουρίζει από δίπλα μου η Άρια και ακούγοντας την παραγγελία της προσπαθώ να συγκρατήσω το επιφώνημα αηδίας.