The Legacy

Κεφάλαιο 37: «Τρυφερός» εγκληματίας.

Χωρίς καμία καθυστέρηση και σπατάλη χρόνου το ιδιωτικό αεροπλάνο του Ορέστη στάθμευσε στο διεθνές αεροδρόμιο της Ρώμης και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου έγινε ο έλεγχος των διαβατηρίων μας. Φυσικά και ο Ορέστης θα είχε ειδική μεταχείριση. Άραγε πόσους γνωρίζει; Στις ελάχιστες φορές που έτυχε να ταξιδέψω ήθελα πάνω από μισή ώρα μέχρι να περάσω από τον έλεγχο και να πάρω τις βαλίτσες μου. Τώρα μέχρι να κοιτάξω το αεροδρόμιο και να συνειδητοποιήσω ότι έχουμε έρθει πίσω στη Ρώμη βρισκόμουν στο γνωστό αυτοκίνητο του Πωλ. Όπως ήταν αναμενόμενο δεν μας περίμενε κανένας στο αεροδρόμιο. Ούτε καν ο Πέτρος που είναι ο δικός μου υπεύθυνος ασφαλείας. Αν και το μάτι μου είδε αρκετούς μαυροφορεμένους αλλά δεν έδωσα σημασία. Είμαι απόλυτα σίγουρη πως δεν ενημέρωσε κανένα για την άφιξη μας μόνο και μόνο για να με έχει ακόμα λίγες ώρες όλη δική του. Έχω αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τον τρόπο σκέψης του. Έτσι πιστεύω δηλαδή. Μιας και κανένας δεν ξέρει ότι έχουμε έρθει θα μπορέσω να τους κάνω μια πολύ ωραία έκπληξη στο πανεπιστήμιο. «Πωλ θα μπορούσες να με πας στο πανεπιστήμιο μου;» ρωτάω καθώς βρίσκομαι στην αγκαλιά του Ορέστη και κάνω διάφορα σχέδια με το δάκτυλο μου πάνω στο στήθος του. Πραγματικά λατρεύω κάτι τέτοιες στιγμές. Το να βρίσκομαι ήρεμη και να ακτινοβολώ αγάπη έχει γίνει καθημερινό φαινόμενο για εμένα. Και όλη αυτή η χαρά, χάρη στον Ορέστη. Παρατηρώ όμως πως μόλις τελειώνω την πρόταση μου το σώμα του αυτόματα τσιτώνει από κάτω μου. Παραξενευμένη γυρίζω προς τα πάνω και τον βλέπω να με παρατηρεί με ένα απαθές πρόσωπο. Τι τον πείραξε;

«Ο Πωλ θα μας πάει σπίτι» λέει τελείως φυσιολογικά συνεχίζοντας να παίζει με τα μαλλιά μου. Ορίστε; Που πήγε ο χαρούμενος και χαλαρός Ορέστης που είχα μπροστά μου πριν από λίγα λεπτά;

«Ο Πωλ θα με πάει στο πανεπιστήμιο να δω τους φίλους μου που έχει τόσες μέρες να τους δω και να τους μιλήσω!» λέω με αρκετή αποφασιστικότητα. Μπορεί να πέρασα τις καλύτερες μέρες της ζωής μου αλλά για σχεδόν μισό μήνα δεν είχα καμία επαφή με τους φίλους και τον αδερφό μου. Γνωρίζει πόσο μεγάλο κομμάτι έχουν στην ζωή μου και δεν καταλαβαίνω καθόλου αυτή του την άρνηση.

Φαίνεται να αντιλαμβάνεται ότι αυτό που λέει αγγίζει τα όρια του παράλογου και αφού ψιθυρίσει μερικές βρισιές αρκείται στο να πει ένα απλό «Εντάξει» Ευτυχώς που δεν το συνέχισε αλλιώς μας έβλεπα να τσακωνόμασταν χωρίς καλά καλά να έχει περάσει μια ώρα από την στιγμή που ήρθαμε. Παίρνω ξανά τη θέση μου στην αγκαλιά του και παρατηρώ το κούνημα της κεφαλής του Πωλ και είμαι σίγουρη πως σκέφτεται πως τον κάνω ό,τι θέλω. Για καλή του τύχη δεν λέει φωναχτά τις σκέψεις του γιατί δεν θα το είχα σε τίποτα να πεταχτώ μπροστά και να του δώσω ένα μάθημα. Έχει πολλές ώρες που μας πειράζει. Αν και η σκέψη του δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Μόνο ένα άγγιγμα από τον Ορέστη και χάνω τα μυαλά μου και οποιαδήποτε λογική μπορεί να έχω. Μέσα στην σιωπή και με τον Ορέστη να παίζει αφηρημένα με τα μαλλιά μου φτάνουμε έξω από το πανεπιστήμιο. Φαίνεται πως κάτι τον προβληματίζει και δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω ώστε να διορθώσω το κατσούφιασμα του.