The Legacy

Κεφάλαιο 11: Ξεκινήσαμε λοιπόν...

Πολλές φορές στη ζωή μας συμβαίνουν πράγματα που αρχικά μας τρομάζουν αλλά αν καθίσουμε και τα σκεφτούμε λίγο μετά μας φαίνονται περισσότερο γελοία παρά σοβαρά. Έχω μάθει στη ζωή μου να αντιμετωπίζω ό,τι δυσκολία και αν έρχεται στο δρόμο μου αλλά αυτό που συμβαίνει την συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι για κλάματα. Γελόκλαμα συγκεκριμένα. Έχω ξεκόψει κάθε επαφή με την μητέρα μου και αυτό με κάνει να νιώθω περισσότερο ελεύθερη παρά στεναχωρημένη. Από το μηδέν που ήμουν οικονομικά βρέθηκα να έχω στον λογαριασμό μου μια μικρή περιουσία. Από μια φτωχογειτονιά έχω μετακομίσει σε ένα πελώριο σπίτι σε μια από τις καλύτερες γειτονιές της Ρώμης. Ο αδερφός μου απ' ότι φαίνεται θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Ρώμη και θα μπορώ να περνάω περισσότερες ώρες μαζί του. Αλλά παρ' όλα αυτά δεν είμαι ευχαριστημένη. Ποτέ δεν ήμουν αχάριστη αλλά αυτή τη στιγμή νιώθω απίστευτα αχάριστη. Αν αυτός ο Ορέστης δεν ήταν μέσα στα πόδια μου τα πράγματα θα ήταν τόσο τέλεια. Θα έλεγε κανείς πως μου χαμογέλασε η τύχη για πρώτη φορά. Μέσα στο παραλήρημα που βρίσκομαι ακούω διάφορες κόρνες αλλά δεν δίνω σημασία. Το μόνο που θέλω αυτή την στιγμή είναι να πάω στο διαμέρισμα μου και να σκεφτώ λογικά. Δεν μπορώ να αλλάξω το γεγονός πως ο Ορέστης είναι πλέον ο κηδεμόνας μου αλλά μπορώ με ευκολία να διαγράψω από την μνήμη μου όσα έχουν συμβεί μαζί του. Και σιγά δηλαδή τι έγινε; «Ναι Αλίσια μου συμβαίνει καθημερινά να σε αρπάζει ο κάθε ένας και να σε φιλάει λες και δεν υπάρχει αύριο και να σου σημαδεύει τον λαιμό. Καθημερινά, απλά πράγματα» μια φωνούλα μέσα στο μυαλό μου αρχίζει να με ειρωνεύεται και αρχίζω να εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου. Αρχίζω να γίνομαι διχασμένη προσωπικότητα. Οι κόρνες συνεχίζουν να ακούγονται δημιουργώντας μου πονοκέφαλο. Ποιος στο καλό κορνάρει τόσο επίμονα γαμώτο; Γυρίζω απότομα ψάχνοντας να δω ποιος ηλίθιος κάνει τόση φασαρία.

«Για όνομα του θεού ρε Αλίσια. Όλη την περιοχή ξεσήκωσα. Τελείωνε και μπες μέσα στο αυτοκίνητο» ακούω την φωνή του Πέτρου να ακούγεται δυνατά και βλέπω τον ίδιο να έχει πεταχτεί κυριολεκτικά έξω από το παράθυρο και να μου κουνάει με μανία το χέρι του. Έχει σταματήσει στην μέση του δρόμου κόβοντας την κυκλοφορία. Αμάν, ο Πέτρος. Ξέχασα τελείως πως αυτός με έφερε σήμερα. Τρέχω προς το αυτοκίνητο και μπαίνω γρήγορα στην θέση του συνοδηγού αφού την ίδια ώρα που έμπαινα μέσα στο αυτοκίνητο έβλεπα ένα γομάρι να βγαίνει από το πίσω αυτοκίνητο.

«Συγγνώμη συγγνώμη» λέω γρήγορα βάζοντας την ζώνη μου. Ρεζίλι γίναμε πάλι.

«Τόσο χάλια ήταν η συνάντηση που έχασες τα μυαλά σου;» ρωτάει μόλις απομακρυνόμαστε από το χάος που δημιουργήσαμε. Τι να σου λέω!