The Legacy

Κεφάλαιο 39: Ξεπερνώντας κάθε όριο.

* «Πρέπει να φανείς δυνατή μικρή μου». Αυτά τα λόγια μου είναι γνώριμα... Και πόσο μάλλον η φωνή που τα λέει. Όμως ακούγεται τόσο μακρινή και άτονη που με δυσκολεύει να καταλάβω ποιος είναι και αν όντως αυτά είναι τα λόγια του. Μήπως βλέπω κάποιο όνειρο; Που βρίσκομαι; Πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου νιώθω την καρδιά μου έτοιμη να εκραγεί. Αν και θα ήθελα να συνεχίσω να κοιμάμαι παρατείνοντας τον χρόνο ηρεμίας μου θα πρέπει να αντικρίσω κατάματα την αλήθεια που με περιμένει. Ο λόγος που με έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου έρχεται στο προσκήνιο των σκέψεων μου και είναι η αιτία που γύρευα για να ξυπνήσω μια και καλή. Με δυσκολία ανοίγω τα μάτια μου και από το εκτυφλωτικό φως που υπάρχει γύρω μου αντιλαμβάνομαι αμέσως ότι βρίσκομαι στο σαλόνι του πατρικού μου. Είναι ο μόνος τόπος που ξέρω ότι φωτίζεται τόσο πολύ. «Έχει δίκιο που η Άρια σε παρομοιάζει με την ωραία κοιμωμένη» σχολιάζει ο Αχιλλέας μόλις το βλέμμα μου πέσει πάνω του. Η όραση μου θολή ακόμα από τον ύπνο με κάνει να τον κοιτάζω για μερικά λεπτά ανοιγοκλείνοντας συνεχώς τα μάτια μου. Ούτε αυτά μου δεν λένε να συνεργαστούν. Όταν τελικά μετά από μερικά λεπτά καταφέρνω να επαναφέρω την όραση μου κοιτάζω τον Αχιλλέα. Για όνομα του Θεού, πως έγινε έτσι μέσα σε λίγες ώρες; Έντονοι μαύροι κύκλοι και κατακόκκινα μάτια μου υποδηλώνουν ότι δεν έχει κοιμηθεί καθόλου. Το χλομό του πρόσωπο και τα ξερά του χείλη από την άλλη μου δείχνουν την κακή σωματική αλλά και το πιο πιθανόν και ψυχική κατάσταση που βρίσκεται. Είναι λες και μεγάλωσε δυο χρόνια απότομα. Επεξεργάζομαι τις πληροφορίες που υπάρχουν στο μυαλό μου και βγαίνω μόνο σε ένα συμπέρασμα. Κάτι πολύ πολύ κακό έχει συμβεί και έχει άμεση σχέση με την μητέρα μας. Δυστυχώς έχω ξανά βρεθεί σε αυτή την κατάσταση αλλά τότε ο Αχιλλέας είχε ανακατεμένα μαλλιά από τον ύπνο και κατακόκκινα μικρά θαμπά ματάκια..

«Αχιλλέα..» είναι το μόνο που λέω με βραχνή φωνή πριν με σφίξει στην αγκαλιά του. Ο Αχιλλέας γίνεται ευάλωτος μόνο σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Μπορεί τα μάτια του να είναι κόκκινα λες και είναι έτοιμος να κλάψει αλλά το σώμα του είναι τόσο τσιτωμένο που υποδηλώνει θυμό και όχι συγκίνηση. Σε παρόμοια κατάσταση βρίσκεται και το δικό μου σώμα. Το λιγότερο που μπορώ να πω είναι πως η συμπεριφορά του με έχει τρομάξει.

«Νιώθεις καλύτερα;» ρωτάει την ώρα που απομακρύνεται. Σοβαρά, για εμένα ανησυχεί τώρα; Είμαι σίγουρη πως γνωρίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αλλά δεν φαίνεται να τον ενδιαφέρει. Θα μου πει τι έγινε και γιατί είναι έτσι ή θα χρειαστεί να τον ρωτήσω εγώ πρώτα;