The Legacy

Κεφάλαιο 42: Μία απλή υπενθύμιση.

*Μία εβδομάδα μετά*

Ένα από τα αρνητικά που είχα παρατηρήσει από την αρχή όταν έφτιαχνα το ρετιρέ ήταν πως όλα του τα δωμάτια φωτίζονται υπερβολικά πολύ. Ειδικά η κύρια κρεβατοκάμαρα είναι λες και βρίσκεται απέναντι από τον ήλιο. Νοητά μουτζώνω τον εαυτό μου που δεν διευθέτησε κάτι τέτοιο. Έχω κλείσει μια ολόκληρη εβδομάδα εδώ και ακόμα δεν το πιστεύω. Κάθε βράδυ ο αγαπητός μου Ορέστης μου κάνει ξενάγηση και σε ένα διαφορετικό δωμάτιο του ρετιρέ μαθαίνοντας μου δήθεν πως γίνεται σωστά μια ξενάγηση. Όπως είναι αναμενόμενο τον κοροϊδεύω πως τώρα που ξέρω πως γίνεται σωστά μια ξενάγηση δεν θα παραλείψω να την κάνω και στους μελλοντικούς μου αγοραστές. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Με μιας μου υπενθυμίζει πως η δικά μας ξενάγηση παραμένει αυστηρά μόνο δική μας. Λέγοντας κάτι δικά μου ακαταλαβίστικα προσπαθώ να ξεμπλέξω το σώμα μου από τα σκεπάσματα και να δω τι ώρα είναι. Όπως με είχε ενημερώσει ο Ορέστης από εχθές σήμερα θα χρειαζόταν να φύγει πρωί πρωί μιας και όλη του η μέρα είναι γεμάτη συσκέψεις και έτσι δεν παραξενεύομαι όταν βλέπω πως είναι εννιά το πρωί και απουσιάζει από δίπλα μου. Αυτές τις μέρες με έχει ξεθεώσει και απ' ότι φαίνεται σήμερα λυπήθηκε να με ξυπνήσει από τα χαράματα. Αναστενάζω και θάβω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι του. Δεν θα πάψω ποτέ να ανατριχιάζω όταν αναπνέω το άρωμα του. Έχει μια ιδιαίτερη μυρωδιά που και μέσα σε κατάστημα αρωμάτων να βρισκόμασταν πάλι θα μπορούσα να την αναγνωρίσω. Με βαριά καρδιά σηκώνομαι από το κρεβάτι και πάω να κάνω ένα γρήγορο ντους. Με τόσο ήλιο να με χτυπάει τόσες ώρες ίδρωσα. Για να του υπενθυμίσω την παρουσία μου και για να τον τσιγκλήσω λίγο στέλνω ένα γρήγορο μήνυμα λέγοντας του "Κάποιος άλλος με έκανε να ιδρώσω πρωί πρωί. Μην ξανασυμβεί μωρό μου. Καλή σου μέρα χχ". Δεν μπαίνω στον κόπο να το ξανά διαβάσω. Με αυτά τα λόγια βεβαιώνω την ύπαρξη μου στις σκέψεις του για όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Με μια πιο χαρούμενη διάθεση πηγαίνω προς το μπάνιο. Καθ' όλη τη διάρκεια της πρωινής μου ρουτίνας έρχομαι αντιμέτωπη με το δίλημμα αν πρέπει να πάω στο εξοχικό σήμερα ή να κάνω τη δουλειά μου από το γραφείο. Κανονικά παραδίνοντας τους τα σχέδια για την λίμνη εχθές, σήμερα θα πρέπει να υπάρχουν εκεί πάνω από πέντε συνεργεία μεταφέροντας ψεύτικες πέτρες, δέντρα, φυτά και οτιδήποτε άλλο έχω συμπληρώσει στην λίστα που τους έχω δώσει. Μόνο με την φασαρία που θα γίνεται και την πολυκοσμία αμέσως αποφασίζω να πάω στο γραφείο. Άσε που έτσι θα αφήσω αρκετό ελεύθερο χρόνο στον Πέτρο να ψάξει περισσότερες πληροφορίες για αυτό το μυστήριο τηλέφωνο που μου ήρθε πριν κάτι μέρες. Άλλο πάλι και τούτο. Ευτυχώς ο Ορέστης δεν μου ανέφερε ούτε κατάλαβε κάτι. Ο Πέτρος από την άλλη που έπρεπε κανονικά να ήξερε τι γινόταν ούτε αυτός ξέρει. Οι ειδικοί λένε πως δεν μπορούν να εντοπίσουν κάτι ύποπτο πάνω στο τηλέφωνο και αυτό το κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο. Δεν έχω ιδέα από τέτοια πράγματα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τους βοηθήσω. Έχω ενημερώσει όμως τον Πέτρο πως μπορεί να τους βοηθήσει ο Ερμογένης. Είναι μια μικρή διάνοια ο άνθρωπος. Αν τα βρουν σκούρα είμαι σίγουρη πως θα τον ειδοποιήσουν. Με όλα αυτά στο μυαλό μου καταφέρνω να ετοιμαστώ για την δουλειά. Για καλό και για κακό πίνω ένα panadol για να αντέξω την εγγυημένη μουρμούρα του Χούλιο. Δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι έτσι περίεργα τις τελευταίες μέρες. Είναι όλα αυτά που με προβληματίζουν και έχουν αντίχτυπο στην ψυχολογία μου. Με τα παπούτσια στο χέρι κατεβαίνω σιγά σιγά τις σκάλες και προσπαθώ όσο πιο ήρεμα και ήσυχα μπορώ να φτάσω στο ασανσέρ για να φύγω. Έχω ακούσει τον Ορέστη με τα αυτάκια μου να λέει στην κυρία Μαρία πως αν δεν τρώω πρωινό να μην με αφήνει να φεύγω. Ο άνθρωπος είναι τρελός με τον έλεγχο! Του έχω πει εκατό φορές πως δεν είμαι συνηθισμένη να τρώω πρωινό. Μόνο με την σκέψη του πρωινού μου γυρίζει το στομάχι. Κρατώντας την ανάσα μου μπαίνω μέσα στο ασανσέρ χωρίς να με σταματήσει κανένας. Βάζω τα παπούτσια μου και φτιάχνω οποιαδήποτε ατέλεια βρω. Ευτυχώς που ο Παύλος είναι φίλος και δεν πρόκειται να με σταματήσει. Λυπάμαι που το κάνω αυτό της κυρίας Μαρίας αλλά πραγματικά είναι το χειρότερο μου να με πιέζουν να κάνω κάτι που δεν θέλω. Που θα πάει, θα το καταλάβει και ο Ορέστης αυτό. Χαιρετάω από μακριά τον Παύλο και με γοργό βήμα φτάνω στην έξοδο. «Καλημέρα Αλίσια» η βραχνή φωνή του Πωλ ακούγεται από τα δεξιά μου και με δυσκολία κρατάω ένα επιφώνημα έκπληξης.