The Legacy

Κεφάλαιο 26: Το πρώτο κομμάτι του πάζλ

Μπορεί να έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είπε ο Πωλ αλλά για κάποιο παράξενο λόγο κοιτάζω μαρμαρωμένη τον δρόμο μπροστά μου, σαν να μην μπορεί το σώμα μου να ανταποκριθεί στην υπερβολική ταχύτητα που τρέχουν οι σκέψεις μου. «Ω Θεέ μου» είναι οι πρώτες λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μου και αμέσως γυρίζω όλο μου το σώμα προς την πλευρά του Ορέστη. «Πότε; Πως; Γιατί; Ορέστη πρέπει να πάμε τώρα να τον δούμε!!» λέω γρήγορα και το μυαλό μου προσπαθεί να σκεφτεί τι μπορεί να έγινε. Τόσες πολλές ερωτήσεις δημιουργούνται κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου στο μυαλό μου και νιώθω στιγμιαία να ζαλίζομαι. Για ένα περίεργο λόγο όμως ο Ορέστης φαίνεται απόλυτα ήρεμος πυροδοτώντας τον εκνευρισμό μου. Εδώ μάθαμε πως ένας δικός μας άνθρωπος πυροβολήθηκε. Δεν ξέρουμε καν πως έγινε και αν ακόμα ζει και αυτός αντιδράει λες και απλά άκουσε μια είδηση στο ραδιόφωνο. Μήπως ακόμα να το καταλάβει; Αυτό μάλλον θα έγινε, είναι ακόμα σε σοκ.

«Αλίσια θα σε πάρω στο γραφείο και θα πάω μόνος μου να δω τι γίνεται με τον Πέτρο» λέει και αν έβλεπε τον τρόπο που τον κοιτάζω θα καταλάβαινε πόσο αντίθετη είμαι με αυτό που μόλις ξεστόμισε. Τρελάθηκε; Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο θανατηφόρα μπορεί να είναι μια σφαίρα...

«Είσαι με τα καλά σου; Φυσικά και δεν θα με πας στο γραφείο. Θέλω να πάω να δω τον Πέτρο!» απαντάω με απόλυτη σιγουριά. Απ' ότι φαίνεται δεν είναι σε σοκ απλά είναι αναίσθητος. «Αν διανοηθείς να κάνεις κάτι τέτοιο δεν θα υπάρχει κανένα γραφείο για να γυρίσεις πίσω» συμπληρώνω φανερά νευριασμένη. Ο άνθρωπος σοβαρολογεί, θα με πάρει στο γραφείο;

«Γιατί ανησυχείς τόσο;» ρωτάει συνεχίζοντας να είναι ήρεμος.

«Μήπως επειδή ο Πέτρος είναι ο σωματοφύλακας μου αλλά πάνω απ' όλα φίλος μου;» ρωτάω υψώνοντας την φωνή μου λίγο περισσότερο. Θα εξηγούμε και τα αυτονόητα τώρα; Παρατηρώ πως οι αρθρώσεις του γύρω από το τιμόνι έχουν ασπρίσει και αδυνατώ να καταλάβω για ποιο λόγο αντιδράει έτσι. Έχω μεγάλες υποψίες πως αν δεν ήμουν στο αυτοκίνητο και δεν άκουγα το τηλεφώνημα του Πωλ δεν θα με ενημέρωνε για αυτή την εξέλιξη. Και θέλω τόσο πολύ στο τέλος να βγω λάθος γιατί αν δεν γίνει κάτι τέτοιο θα αρχίσω να ανησυχώ για το τι συμβαίνει γύρω μου.

«Μόνο φίλος;» ρωτάει με την φωνή του να είναι σχεδόν σε επίπεδα ψίθυρου. Μήπως δεν άκουσα καλά; Πραγματικά τι υπάρχει μέσα στο κεφάλι του; «Αλίσια έχω δει πως μιλάτε και πως κοιτάζετε ο ένας τον άλλον» συνεχίζει τις χαζομάρες του και το στόμα μου αυτή την στιγμή είναι στο πάτωμα από όσα έχω ακούσει.