The Legacy

Κεφάλαιο 47: Νεύρα. Πολλά νεύρα.

Περνάνε αρκετά λεπτά με εμένα να κοιτάζω άναυδη προς το σαλόνι που βρίσκεται η έξοδος. Δεν το πιστεύω πως με αφήσανε πίσω. Να πεις αφορά κάποιον ξένο να το δεχτώ αλλά αυτή τη φορά μιλάμε για τον αδερφό μου. Ξέρω από τώρα πως το μυαλό μου θα αρχίσει να μεγαλοποιεί τα πράγματα και να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα και έτσι το σταματάω. Έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα σήμερα με τον Ορέστη. Μου εκμυστηρεύτηκε πως δεν έχει συνηθίσει να τον νοιάζονται και ούτε να νοιάζεται για κανέναν. Αλλάζοντας αυτούς τους δύο παράγοντες είναι απόλυτα λογικό να γίνεται ένα βραχυκύκλωμα στο κεφάλι του. Νοιάζεται για εμένα και ξέρει πως η διάθεση μου επηρεάζεται πάρα πολύ αν κάποιο δικό μου άτομο δεν είναι καλά. Άρα δεν έχει μόνο να ενδιαφερθεί για εμένα αλλά και για τον αδερφό μου και τους φίλους μου. Αυτό από μόνο του θα είναι αρκετά καινούργιο για εκείνον και δύσκολο. Όταν ένας άνθρωπος έχει συνηθίσει με ένα τρόπο ζωής όταν ζοριστεί αυτές οι συνήθειες βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια. Με αυτό το σκεπτικό δεν τον αδικώ. Άσε που προτιμάει να είμαι σπίτι ώστε να ξέρει πως δεν κινδυνεύω. Πλέον έχω συνηθίσει αυτή του την σκεπτική. Παρ' όλα αυτά διαφωνώ. Καθώς σκέφτομαι πως πρέπει να πράξω τρώω παράλληλα και την μακαρονάδα που μου έφτιαξε. Αν δεν βάλω κάτι στο στομάχι μου ούτε τρία βήματα δεν θα καταφέρω να κάνω. Τουλάχιστον αν κάνω καμιά χαζομάρα θα έχω ως συγχωροχάρτι ότι έφαγα όλο μου το φαγητό και πλέον δεν είμαι νηστική. Εγώ είναι να μην δω φαγητό. Μόλις δω πεινάω ξαφνικά ενώ αν δεν δω μπορώ να μείνω με ευκολία νηστική για αρκετές ώρες. Εκεί έχουμε καταντήσει πλέον. Χωρίς να το καταλάβω έχω φάει ό,τι βρίσκεται στο πιάτο μου σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αν χρειαστεί να παλέψω με κάποιον τώρα το μόνο που θα καταφέρω με μεγάλη δυσκολία βέβαια είναι να σηκώσω το χέρι μου για να ζητήσω βοήθεια από τον ύψιστο. Πως βάρυνα απότομα ρε παιδί μου;! Με τόσο μπέικον που είχε μέσα δεν περίμενα να συμβεί κάτι διαφορετικό. Τα τριγλυκερίδια μου θα έχουν ανεβεί στα ύψη. Θα πρέπει να προειδοποιήσω τον Ορέστη πως στην ηλικία του καλύτερα να μειώσει τις ποσότητες του μπέικον. Πέραν της πλάκας σίγουρα είναι λιγότερο από 35 χρονών. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν μου λέει την πραγματική του ηλικία. Αν μας δει κάποιος μαζί δεν θα καταλάβει πως έχουμε 10+ χρόνια διαφορά. Έτσι όπως αντιδράει μερικές φορές νιώθω ότι είναι τελείως παλαιολιθικός όμως. Σιγά σιγά όμως φτάνουμε στην πραγματική του ηλικία. Πού θα πάει κάποτε θα την μάθω. Προσπαθώντας να κρατήσω απασχολημένο το μυαλό μου με οτιδήποτε άλλο εκτός από την έγνοια μου για τον Αχιλλέα, φτάνω στο υπνοδωμάτιο και πάω κατευθείαν στο δωμάτιο ντουλάπα. Χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία βρίσκω ένα μαύρο δικό μου παντελόνι και αρπάζω και ένα μαύρο φούτερ του Ορέστη που βρίσκω στον χώρο που φυλάει τα αθλητικά του ρούχα. Περιττό να πω πως πάνω μου φαίνεται ως φόρεμα και όχι ως φούτερ. Δεν ξέρω γιατί επιλέγω δικό του ρούχο και όχι δικό μου. Νομίζω πως η μυρωδιά που έχει πάνω του θα με βοηθήσει να νιώθω πιο δυνατή. Βάζω με γρήγορες κινήσεις και τα αθλητικά μου και μένω για λίγο στο κέντρο του δωματίου χωρίς να ξέρω τι να κάνω. Ο Πέτρος θα έχει πάει εκεί το πιο πιθανόν και αν όχι δεν θέλω να τον μπλέξω και σε αυτό. Ο Αντρέας δεν υπάρχει λόγος να ανακατευτεί μιας και είναι ικανός να αρχίσει μουσικές μονομαχίες και τέτοια χαζά που μόνο αυτός είναι ικανός να κάνει. Διά της αφαιρετικής μεθόδου μας μένει ο Ερμογένης. Είναι και πιο κοντά στον Αχιλλέα. Με γρήγορα βήματα πηγαίνω ξανά κάτω στο σαλόνι που έχω αφήσει το κινητό μου. Αμέσως πληκτρολογώ τον αριθμό του. Ελπίζω να μην έχει κάτι σοβαρό να κάνει αλλιώς με βλέπω να πηγαίνω μόνη μου. «Να τρομάξω;» απαντάει το τηλέφωνο με ένα χιουμοριστικό τρόπο και ασυναίσθητα χαμογελάω. Έχει να μιλήσουμε αρκετές εβδομάδες, λογικό να απαντάει με αυτά τα λόγια. Δεν μου περνάει απαρατήρητο όμως πως ακούγεται λες και τον ξύπνησα. Ούτε δέκα το βράδυ δεν είναι ακόμα.