The Legacy

Κεφάλαιο 30: Το νιόπαντρο ζευγάρι και μια γνωστή από τα παλιά.

«Μπορείς σε παρακαλώ να σταματήσεις να μου αποσπάς τηνπροσοχή και να με αφήσεις να ετοιμαστώ με την ησυχία μου;» ρωτάω για εκατοστή φορά μέσα στην τελευτά ώρα. Από την στιγμή που προσγειωθήκαμε στην Χαβάη δεν έχει σταματήσει να με πειράζει και να βρίσκει αφορμές να με αγγίζει.

«Εσύ με προκαλείς Αλίσια» απαντάει από πίσω μου κοιτάζοντας με με ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη. Το απαλό αεράκι που μπαίνει από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα της πολυτελούς σουίτας στην οποία επέλεξε ο Ορέστης να μείνουμε παρασύρει μια τούφα από τα μαλλιά μου και για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου δεν βλέπω το υπέροχο πρόσωπο του. Είναι τόσο μαγικό αυτό που αισθάνομαι αυτή την στιγμή. Είναι η λάμψη στα μάτια του Ορέστη; Είναι το υπέροχο κλίμα της Χαβάης; Είναι η σκέψη πως έχω απομακρυνθεί από όλα τα προβλήματα; Είναι όλη αυτή η αίσθηση της απόδρασης; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα και ούτε θέλω να το πολύ σκεφτώ γιατί θα χάσω την μαγεία της στιγμής.

«Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς» απαντάω πίσω συνεχίζοντας το βάψιμο μου.

«Το να είσαι μόνο με τα εσώρουχα μπροστά μου και να φτιάχνεσαι ξέρουμε και οι δυο μας πως μόνο τυχαίο και αθώο δεν είναι» σχολιάζει δίνοντας μου ένα φιλί στο λαιμό.

«Μακριά από τον λαιμό μου Ορέστη. Από την μέρα που σε γνώρισα έχω καταναλώσει διπλάσια ποσότητα μακιγιάζ μόνο και μόνο για να μπορώ να καλύπτω τα σημάδια που μου δημιουργείς» λέω σπρώχνοντας τον από κοντά μου. Το βαθύ γέλιο του αντηχεί σε όλο το δωμάτιο και δεν μπορώ να κρύψω ούτε το δικό μου.

«Που να δεις πόσα θα χρειαστείς ακόμα» λέει αρχίζοντας να φτιάχνεται και αυτός.

«Να το πάρω σαν απειλή αυτό;» ρωτάω ρίχνοντας του κλεφτές ματιές από τον καθρέφτη. Μπορεί να έχει σταματήσει να με ενοχλεί για τώρα αλλά έστω και που βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο με εμένα μου αποσπάει άθελα του την προσοχή.

«Ω μωρό μου, πάρε το όπως θέλεις» απαντάει μένοντας με το εσώρουχο του. Αμέσως παίρνω τα μάτια μου από πάνω του αλλά μόνο για λίγο αφού για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω να τον κοιτάζω.

«Πρέπει να αλλάξουν το κρεβάτι» λέω από το πουθενά και βλέπω να κουνάει γελώντας το κεφάλι του.

«Αλήθεια επιμένεις ακόμα γι' αυτό; Πριν από λιγότερο μια ώρα ήσουν σε αυτό το κρεβάτι και φώνα-»

«Ορέστη!» τσιρίζω το όνομα του για να τον κάνω να σταματήσει να μιλάει. Μπορεί να έχουμε σμίξει μεταξύ μας πάνω από πέντε φορές το τελευταίο εικοσιτετράωρο αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ πως δεν θα έχω τον δικό μου χώρο.