The Legacy

Κεφάλαιο 8: Μήπως η κληρονομιά θα μου κάνει καλο;!

Πόσο πολύτιμες είναι οι συμβουλές των γονιών μας. Τις δίνουν τόσο απλόχερα βασιζόμενοι στις δικές τους εμπειρίες προσπαθώντας να μας προστατεύσουν από παρόμοια λάθη. Είναι σαν παλιά καλά βιβλία που μόνο να δεις το εξώφυλλο καταλαβαίνεις απευθείας πόσο μεγάλη αξία έχει το περιεχόμενο. Θυμάμαι ως τώρα τι μου είχε πει ο πατέρας μου μόλις με είδε να γυρίζω αναστατωμένη από το σχολείο για ένα λόγο που ούτε καν θυμάμαι. «Κοριτσάκι μου δεν σε αδικώ που είσαι θυμωμένη, ο καθένας μπορεί να θυμώσει. Είναι πολύ εύκολο. Αλλά να θυμάσαι. Να θυμώνεις με τον σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, για τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο. Και αυτό πίστεψε με δεν είναι καθόλου εύκολο. Είναι πολύ σοφό να κατευθύνεις το θυμό σου προς τα προβλήματα, όχι σε ανθρώπους. Να επικεντρώνεις τις πράξεις σου σε απαντήσεις, όχι σε δικαιολογίες.» Πόσο σωστά λόγια. Πόσο σωστός ήσουν πατέρα! Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μου λείπει. Εκείνα τα καθησυχαστικά λόγια, η σοφή συμβουλή και η αγκαλιά όλο αγάπη. Όλος ο θυμός και η ένταση που είχα μέσα στο γραφείο του Πάτροκλου βγήκαν προς τα έξω μόλις κατάφερα να βγω τελείως έξω από το κτίριο. Με το ζόρι κράτησα τα δάκρυα μου την ώρα που η γραμματέας του Πάτροκλου μου έδινε ένα φάκελο. Και εκεί που λες "Πόσο πιο χάλια μπορούν να γίνουν τα πράγματα;" τσούπ κάτι γίνεται για να σου απαντήσει στο ερώτημα σου και να σου βροντοφωνάξει πως ακόμα τα χειρότερα έρχονται. Καλά ήθελα εγώ να μην έρθω σε αυτή την συνάντηση. Χριστέ μου ακόμα να συνειδητοποιήσω τι έκανα. Μόλις δέχτηκα να έχω για κηδεμόνα μου ένα ξένο που ούτε καν γνωρίζω. Ακόμα να το συνειδητοποιήσω. Τι στο καλό σκεφτότανε ο θείος μου;; Τα λόγια του πατέρα μου ξανά επαναλαμβάνονται στο μυαλό μου και προσπαθώ να ηρεμήσω. Ούτε ο θείος μου αλλά ούτε και ο Αχιλλέας φταίνε για όλο αυτό. Αν μου έλεγε ο Αχιλλέας για τον όρο του θείου μας το πιο πιθανόν ήταν να άλλαζα χώρα και να εξαφανιζόμουνα παρά να ερχόμουνα σε αυτή την συνάντηση. Όμως μόνο με μια γρήγορη σκέψη όλων εκείνων των ανθρώπων που είναι πιεσμένοι οικονομικά και εξαρτούνται μόνο από την υπογραφή μου ήταν το κίνητρο για να δεχτώ όλο αυτό το φιάσκο. Τι τραγική ειρωνεία. Ακόμα και εγώ εξαρτιόμουν από την υπογραφή μου. «Δεσποινίς Οικονόμου είστε καλά;» μια φωνή ακούγεται ξαφνικά και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Γυρίζω προς τα εκεί που άκουσα και βλέπω τον οδηγό που με έφερε σήμερα να στέκεται λίγα μέτρα μακριά μου.

«Ναι, ναι» λέω μηχανικά και προσπαθώ να συμμαζέψω τον εαυτό μου. Θα πρέπει να φαίνομαι τελείως χάλια.