The Legacy

Κεφάλαιο 4: Όλο και καλύτερα...

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου, όταν όλοι γύρω σου τα 'χουν χάσει, τότε πιθανότατα δεν έχεις αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης. -Jean Kerr

Χτύπησα άνθρωπο. Και το ευχαριστήθηκα. Η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινο και νιώθω όλο μου το κορμί να είναι έτοιμο να ξανά επιτεθεί. Ο πρώτος κανόνας της αυτοάμυνας είναι να προσέχεις τι γίνεται γύρω σου, διότι ξεκινώντας καβγά δεν ξέρεις αν θα θελήσει να σου επιτεθεί και κάποιος άλλος. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω μου παρατηρώ πως έχουν όλοι μείνει με ανοιχτό το στόμα και κοιτάζουν με σοκ μια εμένα και μια την Κωνσταντίνα. Στα αυτιά μου έρχεται μια γνωστή μελωδία ενός τραγουδιού αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ το τραγούδι. Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένα ήρεμο βράδυ. Όπως το είχα υποψιαστεί η Νικολέτα αρχίζει να κάνει βήματα προς το μέρος μου αλλά γυρίζοντας το βλέμμα μου πάνω της ακινητοποιείται στην θέση της. Μάλλον το ξανασκέφτηκε. Σου λέει, τώρα κρίμα είναι να δημιουργήσω μια μελάνια στο πρόσωπο μου. Ακούω την Κωνσταντίνα να μουρμουράει κάτι αλλά δεν πολύ καταλαβαίνω αφού είναι στο πάτωμα και μέτρα μακριά μου. Εκεί που αξίζει να είναι με αυτά που έκανε. Φεύγω από το κράτημα του Αντρέα και ακούω τους ψίθυρους να δυναμώνουν. Κάποιον μάλιστα άκουσα και να φωνάζει "Δώσε της κι 'άλλες της ηλίθιας". Ο φανατισμός στο μεγαλείο του. Την βλέπω να προσπαθεί να σηκωθεί αλλά κανένας δεν την βοηθάει. Ούτε καν οι φίλοι της. Ωραίοι είναι και αυτοί. Απλώνω το χέρι μου και την βοηθάω να σηκωθεί. Γιατί πάνω απ' όλα είμαι ανώτερος άνθρωπος. Και ευτυχώς το ξέρει. Μάλιστα αν κατάλαβα καλά αυτό είναι κάτι που την ενοχλεί πολύ. «Τώρα μιλάω εγώ» λέω χωρίς κανένα ίχνος στην φωνή μου θέλοντας να της δείξω πως δεν δέχομαι λέξη από μέρους της. Ό,τι είπε είπε. Τι είπε δηλαδή. Ασυναρτησίες ξεφούρνιζε. «Ήξερες από την πρώτη στιγμή που συγκατοικήσαμε πως τα προσωπικά μου αντικείμενα δεν δέχομαι να τα αγγίζεις. Αν μη τι άλλο από σεβασμό και διακριτικότητα. Κάτι που μάλλον τόσα χρόνια δεν έχεις μάθει. Δεν ξέρω για ποιο λόγο έχεις τόση κακία για εμένα αλλά δεν σου επιτρέπω και δεν θα σου επιτρέψω ποτέ ξανά να θίξεις εμένα ή την οικογένεια μου. Έπρεπε να ντρέπεσαι για όσα έκανες και όχι να περηφανεύεσαι. Μπορεί να μην έχω την οικονομική ευχέρεια που έχεις εσύ αλλά βλέπεις εκείνους τους τρεις ανθρώπους εκεί πέρα;;» σταματάω δείχνοντας τον Αντρέα, τον Ερμογένη και την Άρια. Δεν σχολιάζω το γεγονός πως μόλις τους έδειξα ίσιωσαν τις πλάτες τους αμέσως λες και τους δείχνει ο καθηγητής για παραδειγματισμό. «Αυτοί είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στην ζωή μου αλλά εσύ δεν το έχεις. Όσα λεφτά και να έχεις ποτέ δεν θα μπορέσεις να είσαι σαν εμένα και αυτό είναι που σε ενοχλεί περισσότερο. Ούτε τέτοιους φίλους θα αξιωθείς ποτέ να έχεις. Δεν έχεις πραγματικούς φίλους δίπλα σου. Να σε στηρίξουν στα δύσκολα. Να κλάψουν μαζί σου. Να σε σηκώσουν από το πάτωμα!!Να πέσουν μαζί σου στο πάτωμα αν χρειαστεί. Όχι. Δεν τους έχεις. Έχεις ανθρώπους που απλά εκτελούν τις διαταγές σου. Ρώτησες ποτέ κάποιον από αυτούς αν χρειάζονται κάτι; Αν έχουν ανάγκη από κάτι; Η μήπως η πολύ "αξιοπρέπεια" σου δεν σου το επέτρεψε; Ήξερες ότι η Νικολέτα πάσχει από βουλιμία αλλά ντρέπεται να σου το πει γιατί φοβάται ότι θα την κρίνεις; Ήξερες πως τα δυο αγόρια που έχεις για κολλητούς και πας μαζί τους για ψώνια δεν είναι gay όπως πολύ λανθασμένα διαδίδεις λες και είναι κάτι που σε αφορά ή κάτι που το καταλαβαίνεις επειδή αρέσει σε κάποιον η μόδα αλλά straight και έχουν βαρεθεί να μιλάνε μόνο για το τι αρέσει σε εσένα; Σκέψου πως εγώ ούτε που ξέρω τα παιδιά και ξέρω τόσα. Εσύ που είσαι δήθεν κολλητή τους φαίνεται να μην ξέρεις τίποτα. Και για να τελειώνουμε γιατί δεν αξίζει να σου δώσω περισσότερο σημασία. Προσπάθησε να λύσεις τα δικά σου προβλήματα και άσε με εμένα με τα δικά μου. Ο κάθε ένας που βρίσκεται εδώ μέσα έχει τον δικό του σταυρό να κουβαλήσει. Δεν χρειαζόμαστε κανέναν για να μας υπενθυμίζει τις αδυναμίες μας και τα προβλήματα μας. Έχουμε τον εαυτό μας για αυτό. Και κάτι τελευταίο. Μπορεί ο πατέρας μου να μην ζει αλλά όσο ζούσε με έμαθε να σέβομαι και να βοηθώ τον συνάνθρωπο μου κάτι που εσένα και οι δυο σου γονείς που είναι εν ζωή φαίνεται να μην σου το μάθανε ποτέ» τελειώνω το μονόλογο μου και την κοιτάζω καλύτερα. Τι κρίμα κάτι τέτοιες κοπέλες που δεν μπορούν να έχουν την προσοχή του κόσμου για αυτό που είναι πραγματικά να αναγκάζονται να υποδύονται κάποιες άλλες.