The Legacy

Κεφάλαιο 21: Μια δόση απ'όσα νιώθουν.

Σε λιγότερο από ελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου βλέπω την πόρτα να ανοίγει και εμείς να πιανόμαστε στα πράσα. Από τώρα μπορώ να φανταστώ τους τίτλους στα περιοδικά. "Μετά από πολύωρη αναζήτηση ο ακαταμάχητος μέτοχος των εταιριών Greco βρήκε την ιδανική γυναίκα για το βράδυ του." " Οι ερωτικές περιπτύξεις της Greco" "Στα πράσα τα δυο μεγάλα ονόματα της Greco" «Να σε αφήσω; Ποτέ» ακούω να λέει ο Ορέστης και έτσι γαντζωμένη που είμαι πάνω του με μεταφέρει προς το δωμάτιο ντουλάπα που υπάρχει. Τόση ώρα σκεφτόμουνα τίτλους και ξέχασα το παρόν.

«Είσαι χαζός παιδάκι μου;; Αν έχουν έρθει για ξενάγηση θα θέλουν να δουν όλους τους χώρους» λέω προσπαθώντας να κατέβω από πάνω του. Τι το προσπαθώ και εγώ;; Ο τύπος το έχει βάλει σκοπό να γίνουμε και οι δυο ρεζίλι.

«Θα κλειδώσω, απλά μην φωνάζεις» λέει και χαμογελάει σαν μικρό παιδί που είναι έτοιμο να κάνει ζημιά. Που πάω και μπλέκω;; Να θυμηθώ να τον ρωτήσω μήπως ήπιε αρκετά από τις σαμπάνιες που κερνάνε τους καλεσμένους. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η αλλοπρόσαλλή συμπεριφορά.

«Δεν έχεις ίχνος ντροπής πάνω σου;;» ψιθυρίζω θυμωμένη μόλις μπαίνουμε μέσα στο δωμάτιο ντουλάπα και με τοποθετήσει πάνω σε ένα μικρό τραπέζι που υπάρχει εκεί.

«Δεν έχω κανένα ίχνος ντροπής. Ειδικά τώρα που σε έχω στην αγκαλιά μου δεν πρόκειται να πάω πουθενά ούτε εγώ αλλά ούτε και εσύ. Και σεισμός να γίνει εμείς εδώ θα μείνουμε. Ούτε σκύλοι ούτε κανένας δεν με σταματά» λέει και κάθε του λέξη είναι και ένα βήμα μέχρι να φτάσει μπροστά μου ξανά. Έχω μπλέξει με τρελό και αυτό είναι που μου αρέσει. Μήπως τρελάθηκα και εγώ;; Τι ρωτώ και εγώ. Σίγουρα τρελάθηκα!! Για κλάσματα του δευτερολέπτου κοιτάζω τον χώρο γύρω μου και νιώθω τόσο οικία εδώ. Δεν κρατάει πολύ ώρα η περιπλάνηση μου στο χώρο αφού τα μάτια μου πηγαίνουν στον Ορέστη που έχει αρχίσει να ξεκουμπώνει το πουκάμισο του. Αφού έχει σταθεί με ανοιχτό το πουκάμισο μπροστά μου παίρνω μια βαθιά ανάσα. Αυτός ο άντρας είναι ο πιο γοητευτικός που ξέρω. «Δεν μπορείς να δραπετεύσεις τώρα» λέει με ένα νικητήριο χαμόγελο. «Μου αρέσει το φόρεμα σου» λέει την ώρα που νιώθω τα χέρια του να ανοίγουν το φερμουάρ από πίσω. «Έχω πάρει μια μικρή ιδέα από τι κρύβεται από κάτω όμως και το προτιμάω εκατό φορές περισσότερο. Άρα νομίζω πρέπει να το ξεφορτωθούμε» λέει και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία πετάει το φόρεμα μου στο πάτωμα. Εγώ νομίζω πως έχω χάσει την λαλιά μου. Πότε έχει δει το σώμα μου; Σαν αστραπή έρχεται το βράδυ που πέρασα σπίτι του και κοκκινίζω ασυναίσθητα. «Είχα δίκιο τελικά. Η καρδιά σου είναι έτοιμη να εκραγεί» λέει χαϊδεύοντας την πλάτη μου και είμαι σίγουρη πως από λεπτό σε λεπτό θα είμαι χωρίς εσώρουχα. Δεν πρέπει να γίνει αυτό! Γαμώτο, σύνελθε Αλίσια! Αν δεν το σταματήσεις τώρα δεν θα μπορέσεις να το σταματήσεις ποτέ. Όσο και να θέλω να συνεχίσει αυτό που κάνει είναι λάθος και ο χρόνος και ο τόπος.