The Legacy

Κεφάλαιο 35: Νεοϋορκέζικες ερωτήσεις...

Πέμπτο κενό αέρος. Έκτο κενό αέρος. Έβδομο κενό αέρος. Ε, που θα πάει κάπου θα βρούμε δεν γίνεται! Έχοντας χτυπήσει το κεφάλι μου πάνω στο παράθυρο που βρίσκεται δίπλα μου νιώθω ελάχιστα να ζαλίζομαι. Αμέσως θυμάμαι τα λόγια ενός γιατρού που με συμβούλεψε πριν χρόνια πως όταν νιώθω ζάλη ή έτοιμη να λιποθυμήσω πρέπει γρήγορα να τοποθετήσω το κεφάλι μου κάπου σταθερά. Έτσι χωρίς πολλά πολλά ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στο κάθισμα και προσπαθώ να ηρεμήσω. «Θα πρέπει να κάνουμε αναγκαστική προσγείωση» καταφέρνω να ακούσω και με δυσκολία μένω στη θέση μου. Θα προλάβουμε να κάνουμε αναγκαστική προσγείωση ή θα δώσουμε κάπου με τόσα κενά αέρος; Καλά πως μπορούν να μένουν όρθιοι ο Ορέστης και ο Πωλ; Άντε η αεροσυνοδός είναι η δουλειά της, αυτοί πως τα καταφέρνουν; Άραγε πήρε κανείς τους είδηση πως πήγα και έδωσα πάνω στο παράθυρο; Ας ελπίσουμε πως όχι γιατί θα δείχνω πολύ ηλίθια μετά.

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο αεροσκάφος;» η φωνή του Πωλ ακούγεται σταθερή και ήρεμη. Τουλάχιστον αν θα πεθάνουμε θα τον θυμάμαι ως έναν άνθρωπο που κατάφερνε πάντα να κρατάει την ψυχραιμία του. Αν δεν είχα χτυπήσει το κεφάλι μου και δεν ζαλιζόμουν με σιγουριά θα έφερνα τον πανικό και θα προσευχόμουν σαν την τρελή.

«Όχι όχι δεν κινδυνεύουμε. Λόγω της κακοκαιρίας θα πρέπει να προσγειωθούμε στην πιο κοντινή χωρά ώστε να αποφύγουμε όσο μπορούμε τα κενά αέρος. Θα σας συμβούλευα να καθίσετε στις θέσεις σας και να βάλετε τις ζώνες σας» μιλάει η αεροσυνοδός και ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου ώστε να την κοιτάξω. Αν λέει ψέματα σίγουρα θα φαίνεται στο πρόσωπο της. Φυσικά όμως και δεν την βλέπω αφού μπροστά μου συνεχίζει να είναι η τεράστια φιγούρα του Πωλ. Ακούω τα τακούνια της να απομακρύνονται και αμέσως ο Πωλ την ακολουθεί. Τουλάχιστον το βουνό μετακινήθηκε και μπορώ να δω και το υπόλοιπο αεροσκάφος. Καλά αυτός δεν άκουσε ότι πρέπει να μείνει στην θέση του; Εγώ είμαι η ξεροκέφαλη μετά.

«Μωρό μου είσαι καλά; Έχεις χλομιάσει» αμέσως ο Ορέστης έρχεται δίπλα μου και παίρνει το πρόσωπο μου στα χέρια του. Για καλή μου τύχη δεν ζαλίζομαι περισσότερο με τις γρήγορες του κινήσεις.

«Ναι μια χαρά, απλά προς στιγμήν νόμιζα ότι πέφτουμε» λέω και τον αγκαλιάζω θάβοντας το πρόσωπο μου στο στήθος του. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να σκεφτώ πως θα ήταν αν πέφταμε. Δεν έχω προλάβει να ζήσω τίποτα ακόμα ούτε καν να πω όσα νιώθω στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου. Και επίσης σιγά μην του πω ότι από την τρομάρα μου πήγα και έδωσα πάνω στο παράθυρο. Θα με κοροϊδεύει για μια ζωή.