The Legacy

Κεφάλαιο 48: Όπως έστρωσες ας κοιμηθείς.

* Γρήγορα! Γρήγορα! Δεν πρέπει να μας φτάσουν. Αν πέσουμε στα χέρια τους το τέλος μας θα είναι σίγουρο. Θεέ μου μας κυνηγούν σαν άγρια ζώα!! Τι τους έχουμε κάνει και μας θέλουν νεκρούς; Μπορεί να ακούω τον Αχιλλέα να μου ψιθυρίζει λόγια παρηγοριάς, λόγια που θα με κάνουν έστω και λίγο πιο ήρεμη και δυνατή αλλά σε γενικές γραμμές είναι άσκοπα, αυτή τη στιγμή η αδρεναλίνη μου έχει χτυπήσει κόκκινο. Θέλω να του πω να σκάσει και απλώς να τρέξει περισσότερο. Νιώθω δυνατή να αντιμετωπίσω τους πάντες. Δυνατά πόδια και χέρια σκίζουν τον αέρα και τραβάω μαζί μου και τον Αχιλλέα που μπροστά μου φαίνεται να πηγαίνει σαν την χελώνα. Τρέξε άνθρωπε μου αλλιώς θα βρούμε πιο γρήγορα απ' ότι περιμέναμε τον πατέρα μας! Σαν να είναι γραφτό από την μοίρα μας όμως η συνέχεια, ξαφνικά σταματάω να τον ακούω και εξφεντονίζομαι μαζί με εκείνον μέτρα μακριά, πάνω στο δρόμο. Εντελώς αποπροσανατολισμένη και με γόνατα που τσούζουν από την τριβή πάνω στο τραχύ και γεμάτο από σπασμένα γυαλιά τσιμέντο, σηκώνω το βλέμμα μου και χωρίς να το καταλάβω ακούω τον εαυτό μου να ουρλιάζει μόλις βλέπει το μεγάλο ρόπαλο που βαστάει ένας μαυροφορεμένος άντρας να χτυπάει με δύναμη πάνω στα πλευρά του αδερφού μου. Μας έφτασαν γαμώτο! Η όραση μου θολώνει ακούγοντας τα πρώτα βογκητά πόνου να βγαίνουν από μέρους του. Ο ήχος των πλευρών που σπάνε εκκωφαντικός μέσα στα αυτιά μου. Αφήστε τον ήσυχο! Νιώθοντας αρκετά μεγάλη πλέον ανακτώ γρήγορα τις δυνάμεις μου και τρέχω προς το μέρος του. Δεν πρόκειται να τους αφήσω να του κάνουν κακό. Ένα χέρι από το πουθενά με χτυπάει στο πρόσωπο στέλνοντας με στην μέση του δρόμου εκεί που ήμουν προηγουμένως. Λες και εκεί ανήκω... Ό,τι και να κάνω εκεί θα καταλήγω. Μια λίμνη αίματος σχηματίζεται γύρω μου μα δεν νιώθω να πονάω κάπου. Παρατηρώ τον Αχιλλέα να προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του και να ορμάει σε ένα από τους άντρες που τον χτυπάνε. Πάντα μαχητικός σαν τον πατέρα μας! Προσπαθώ να σηκωθώ και εγώ αλλά βλέπω να συρρικνώνομε. Τι γίνεται; Το σώμα μου από περίπου ένα εβδομήντα ύψος γίνεται ξανά λιγότερο από ένα μέτρο. Μια ζωώδης κραυγή βοήθειας σκίζει το λαιμό μου. Αυτή, η ίδια όπως τότε. Εκκωφαντική, γεμάτη πόνο.. Σε παρακαλώ Θεέ μου βοήθησε μας. Καυτά δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου και γίνονται ένα με την λίμνη αίματος που όσο πάει και αυξάνεται γύρω μου. Ένα νέο μουγκρητό ακούγεται όταν μια δυνατή γροθιά σκάει στο κεφάλι του και τον αφήνει αναίσθητο στο πεζοδρόμιο. Αδερφέ μου!! Πλέον νιώθω να πνίγομαι μέσα στο ίδιο μου το κλάμα. Ή αίμα; Με όση δύναμη έχω προσπαθώ να κρατηθώ στην επιφάνεια και να φτάσω τον αδερφό μου που είναι σωριασμένος μερικά μέτρα μακριά μου. Οι άντρες που τον χτυπούσανε στέκονται από πάνω του γελώντας. Πριν καταφέρω να τον φτάσω κάποιος με τραβάει απότομα από το χέρι. Γυρίζοντας να δω ποιος είναι βλέπω μόνο πόδια. Πόσο έχω μικρύνει; Προσπαθώ να δω περισσότερα αλλά δεν μπορώ. Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς αφού πλέον νιώθω και το δικό μου τέλος να πλησιάζει. Πλέον δεν μπορώ να αναπνεύσω. Το χέρι που με κρατάει όμως μου δίνει μια παρηγοριά. Παίρνω την τελευταία μου ανάσα και περιμένω το αναπόφευκτο. Και περιμένω.. και περιμένω.. και περιμένω.. Όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω μου νιώθω να με τραβάνε απότομα προς τα πάνω και να με εκσφενδονίζουν στον ουρανό. Σαν να είμαι ένας άγγελος.. άγγελος.*