The Legacy

Κεφάλαιο 18: Παιχνίδια του μυαλού.

Με ασταθή βήματα καταφέρνω να πάω μέχρι το ασανσέρ και να πατήσω το κουμπί που θα με στείλει στο ισόγειο. Με μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη που υπάρχει μπροστά μου καταλαβαίνω πως δείχνω τελείως χάλια. Δεν ρίχνω ούτε βλέμμα πίσω μου. Νιώθω τα μάτια του πάνω μου. Κάνε τουλάχιστον Θεέ μου να του έχει μείνει λίγο μυαλό μέσα στο κεφάλι του και να μην κάνει καμία σκηνή. Με ακανόνιστες κινήσεις προσπαθώ να συμμαζέψω τα μαλλιά μου. Πάω να τα πιάσω μια γρήγορη αλογοουρά όταν βλέπω ένα κόκκινο ερεθισμένο σημείο κάτω από το αριστερό μου αυτί. Πανάθεμα τον ξανά! Αφήνω τα μαλλιά μου κάτω και προσπαθώ να τα κάνω να φαίνονται λιγότερο αναμαλλιασμένα. Παίρνω μερικές ανάσες προσπαθώντας να διώξω αυτό το ηλίθιο κοκκίνισμα που έχω σε όλο μου το πρόσωπο. Κάνει μπαμ από μέτρα μακριά ότι έχω φιλήσει κάποιον. Ένα βεβιασμένο χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο μου μόλις οι πόρτες πίσω μου ανοίγουν δείχνοντας μου πως έχω φτάσει στο ισόγειο. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω πως δεν υπάρχει κάποιος εκτός από τον Πέτρο και τον Παύλο. Δείξε χαλαρή Αλίσια. Αφουγκράζομαι λίγο τους ήχους μήπως και τον ακούσω να έρχεται από το δεύτερο ασανσέρ ή από τις σκάλες. «Αλίσια είσαι καλά;» ρωτάει ο Πέτρος μόλις φτάνω δίπλα του. Τώρα βρήκε και αυτός να με παρατηρήσει καλά καλά; Τίποτα δεν του ξεφεύγει.

«Όσο καλά μπορεί να είναι κάποιος που παραλίγο να φάει τα μούτρα του στις σκάλες. Ήμουν στο ρετιρέ και γλίστρησα από τις σκάλες. Τουλάχιστον ήμουν στα τελευταία τρία σκαλιά. Πίστευα πως δεν θα φαινόταν τόσο πολύ η τρομάρα που πήρα» λέω γρήγορα φτιάχνοντας δήθεν το είδωλο μου στους καθρέφτες που υπάρχουν πίσω από το γραφείο του Παύλου. Καλά μου έλεγε η μητέρα μου πως δεν με πιάνει κανένας στις δικαιολογίες. Αυτή φυσικά είναι καλύτερη απ' ότι η δικαιολογία του σκύλου που έριξα προηγουμένως. Είναι μέχρι να πάρει μπρος το μυαλό μου. Οι κοντινοί μου άνθρωποι όμως ξέρουν πως όταν μιλάω γρήγορα κάτι έχει συμβεί ή κάτι κρύβω.

«Χτύπησες κάπου; Μήπως θέλεις να σε πάω στο νοσοκομείο;» λέει ο Πέτρος κοιτάζοντας με ακόμα καλύτερα. Ακούω τις πόρτες του ασανσέρ να κλείνουν άρα σημαίνει πως κάποιος κάλεσε το ασανσέρ. Και τέτοια ώρα δεν βρίσκονται πολλοί εδώ. Πρέπει να φύγω τώρα αμέσως.

«Είμαι καλά αλήθεια, απλά πολύ κουρασμένη. Ας φύγουμε πριν αποκοιμηθώ πάνω μου» λέω χαιρετώντας γρήγορα τον Παύλο και αρχίζοντας να βγαίνω από το κτίριο. Ξέρω πως μπορεί η συμπεριφορά μου να φαίνεται περίεργη αλλά με δικαιολογεί η κούραση μου. Κανονικά θα ρωτούσα τον Παύλο πως ήταν η μέρα του και αν κατάλαβε όσα του έχουν δείξει. Αυτή την στιγμή όμως το τελευταίο που θέλω είναι να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ορέστη. Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο και περιμένω να έρθει και ο Πέτρος. Γιατί καθυστερεί; Ελπίζω να μην πρόλαβε να κατέβει ο Ορέστης. Άραγε ο Πέτρος ξέρει ότι ο Ορέστης ήταν στο ρετιρέ; Για να μην με πιάσει στην κουβέντα μπορώ να κάνω πως αποκοιμήθηκα. Και αυτό κάνω. Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να ακούσω την πόρτα του οδηγού να ανοίγει. Μετά από ένα λεπτό ακούω την πόρτα να ανοίγει και τον Πέτρο να με ρωτάει αν είμαι καλά. Σαν καλή ηθοποιός που είμαι τον κάνω να πιστέψει πως αποκοιμήθηκα και έτσι αρχίζει να οδηγεί χωρίς να ρωτάει πολλά. Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να πάρω τα ανθοπωλεία και το κέτερινγκ να δω αν είναι όλα εντάξει. Σκατά, αφοσιώθηκα στα διαμερίσματα και ξέχασα να πάρω. Να θυμηθώ μόλις πάω σπίτι να στείλω μήνυμα στον Χούλιο να μιλήσει μαζί τους. Τα λεπτά περνάνε και εγώ ακόμα κάνω πως κοιμάμαι. Για καλή μου τύχη εκεί που είμαι έτοιμη να ανοίξω τα μάτια μου να δω τι συμβαίνει νιώθω το αυτοκίνητο να σταματάει.