The Legacy

Κεφάλαιο 60: ΠΑΡΕΛΘΌΝ

*1,5 χρόνο πριν *

«Θέλω να μου υποσχεθείς κάτι, Ορέστη. Να ικανοποιήσεις την τελευταία επιθυμία ενός ανθρώπου που πεθαίνει» η φωνή του σχεδόν ηλικιωμένου άντρα ακουγόταν τόσο αδύναμη, τρεμάμενη και ελάχιστα πιο δυνατά από την ανάσα του, που κι αυτή μετά βίας ακουγόταν πάνω από το ρυθμικό ήχο των μηχανημάτων που λειτουργούσαν γύρω από το κρεβάτι. Κάθε ήχος και μια στιγμή που λιγόστευε για τον ίδιο. Ένα τρομακτικό ρολόι που μετρούσε αντίστροφα. Ο Ορέστης έσκυψε πιο κοντά με την καρδιά του να χτυπάει άρρυθμα στο στήθος του ανταγωνίζοντας πολλές φορές τον ρυθμό που έβγαζαν τα μηχανήματα.

«Δεν πρέπει να μιλάς έτσι, Έρικ» ακούμπησε το χέρι του πάνω στο χέρι του Έρικ με προσοχή, για να μην πιέσει τη λεπτή επιδερμίδα του ή να πειράξει τη βελόνα που τρυπούσε το σκελετωμένο πλέον χέρι του. Προσπαθούσε με μεγάλη δυσκολία να προσποιηθεί ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα όσο ήταν στη πραγματικότητα. Πως είχαν καταλήξει έτσι; Πριν ένα μήνα ο άντρας αυτός έστεκε γερός στα πόδια του διευθύνοντας ολόκληρες επιχειρήσεις. Ο βασιλιάς της Greco. «Είσαι δυνατός σαν ταύρος» συνέχισε μισώντας τον εαυτό του που αράδιαζε ψέματα μπροστά του. Το πρώτο μάθημα που του είχε διδάξει ήταν η αξία της ειλικρίνειας. Το μέγεθος του θάρρους που χρειάζεσαι για να πεις τα πράγματα με το όνομα τους και να τα κατονομάσεις όπως πραγματικά είναι. Ένας άντρας δεν επιτρέπεται να λέει ψέματα αν θέλει να τιμά τα παντελόνια του. Πόσες φορές όμως έκανε πως δεν διδάχτηκε κάτι τέτοιο. Και πόσες φορές θα το κάνει στο μέλλον. Βαθιά μέσα του όμως έλπιζε τα λόγια του να ήταν αλήθεια. «Η γιατρός είπε-»

«Ανοησίες!» τον διέκοψε ο Έρικ με το γνωστό πείσμα που διέθετε τόσα χρόνια και ξέσπασε σε μια κρίση βήχα που τον τράνταξε σύγκορμο. Από την μια στιγμή στην άλλη η δύναμη μπορεί να σε εγκαταλείψει και να βρεθείς σωριασμένος και αβοήθητος. «Δε φοβάμαι το θάνατο. Θα έλεγα πως χρόνια τον περιμένω. Εγώ τον κάλεσα!» περηφάνια έσταζε από τα λόγια του και όσοι τον άκουγαν θα έπαιρναν όρκο πως άρχιζε να χάνει τα λογικά του. Όμως όχι. Οι επιλογές του τον έφεραν εκεί που ήταν. Τα αδύνατα πλέον δάχτυλα του έπιασαν το χέρι του επισκέπτη του και το έσφιξαν σαν να ήθελε να δώσει έμφαση στα λόγια του, παρ' ότι η κάποτε θρυλική δύναμή του είχε σβήσει πια. Ο Ορέστης έντρομος κοίταξε τον Πάτροκλο που βρισκόταν καθισμένος στη γωνιά του δωματίου γράφοντας ένας Θεός ξέρει τι σε κάτι χαρτιά αδιαφορώντας πλήρως με το τι άκουγε και τι εξελισσόταν μπροστά του. Έτσι έδειχνε, αλλά καμία λέξη δεν του διέφευγε. Μια γρήγορη οπτική επαφή μαζί με τον Πάτροκλο και ο Ορέστης κατάλαβε πως ήταν μόνος του σε αυτή τη φάση. «Φοβάμαι όμως αυτό που μπορεί να συμβεί όταν φύγω. Γι' αυτό σε κάλεσα. Πρέπει να μου δώσεις τώρα την υπόσχεσή σου Ορέστη πριν να είναι πολύ αργά...» ο Έρικ άφησε το κεφάλι του να βυθιστεί στα μαξιλάρια και τα μάτια του έκλεισαν στο σταχτί πρόσωπο του. Το ξαφνικό ξέσπασμα βήχα τον είχε καταβάλει. Δεν είχε πολλές δυνάμεις για να αποδείξει πως ακόμα και στα τελευταία του αυτός ήταν ο κυρίαρχος. Για πρώτη φορά ο Ορέστης συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε γυρισμός. Αυτή τη φορά ο Έρικ, ο φίλος του, ο μέντοράς του -και ό,τι πιο κοντινό σε οικογένεια είχε γνωρίσει για πάνω από μια δεκαπενταετία- πέθαινε. Έπρεπε να πιέσει τον εαυτό του να μείνει εκεί, να μη φύγει τρέχοντας από το δωμάτιο και από τον κόμπο που του έσφιγγε τα σωθικά. Έπρεπε να θυμίσει στον εαυτό του πως εκεί που όλοι έφευγαν μόλις τον έβλεπαν ακόμα και στο άκουσμα του, ο Έρικ ήταν ο μόνος που στάθηκε δίπλα του, πίστεψε την αλήθεια του και πολέμησε με τους δαίμονες του. Αυτοί που φαίνεται να είναι τώρα και η αιτία που βρίσκονται όλοι εκεί που βρίσκονται.