The Legacy

Κεφάλαιο 53: Κουράστηκα.

Δεν μου είναι καθόλου εύκολο να αφομοιώσω τις πληροφορίες που άκουσα τα τελευταία είκοσι λεπτά. Για να μπορέσεις να απαντήσεις σε μια ερώτηση πρέπει πρώτα να την έχεις καταλάβει. Για να εκφράσεις γνώμη για ένα θέμα πρέπει πρώτα να το έχεις μελετήσει. Για να συμμετάσχεις σε μια συζήτηση πρέπει πρώτα να έχεις ακούσει τι έχει ειπωθεί. Εγώ αυτή τη στιγμή νιώθω η μεγαλύτερη ηλίθια όλων των εποχών. Δεν μπορώ να εστιάσω πουθενά αλλού εκτός από το γεγονός πως ο Ορέστης δίπλα μου είναι έξω φρενών και η Μαίρη μπροστά μου έχει δηλώσει ότι θα γίνει μέτοχος στην εταιρία του θείου μου. Για να πει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να έχει ειπωθεί κάτι άλλο προηγουμένως. Προφανώς και εγώ δεν θα ήμουν μπροστά. Όπως και στο υπονοούμενο που έριξε χθες ο αδερφός μου. Μια στιγμή που εγώ δεν ήξερα ο Ορέστης φαίνεται να δήλωσε στον Αχιλλέα πως είμαι ο λόγος ύπαρξης του. Την επόμενη μέρα έχω την Μαίρη να λέει πως θα γίνει συνεταίρος μας. Αυτά τα δυο δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Ο Ορέστης ξέρει πολύ καλά την λατρεία που είχα στον θείο Έρικ και πόσο μάλλον για την Greco. Δουλεύει περισσότερα χρόνια από εμένα εδώ και φαντάζομαι θα την αγαπάει περισσότερο. Πως γίνεται τότε να κάνει μια τέτοια κίνηση χωρίς να μου το πει; Δεν έχει πρόβλημα η εταιρία ώστε να χρειαστεί να πουλήσουμε μερίδιο για να γεμίσουμε τα ταμεία. Η δουλειά μας τους τελευταίους μήνες έχει εξασφαλίσει τη λειτουργία της για πολλά χρόνια ακόμα. Τότε πως στο καλό προέκυψε κάτι τέτοιο; Τόση ώρα την διακόπτει χωρίς να την αφήνει να ολοκληρώσει και είναι ξεκάθαρο πως κάτι κρύβει. Δεν μου ανοίχτηκε ποτέ και όλα αυτά τα φαντάσματα που τόσο πολύ θέλει να αγνοεί μας έχουν περικυκλώσει μέρες τώρα. Έχω κουραστεί. Με όλους και με όλα. Αλλά σαν κυρία που είμαι δεν πρόκειται να δώσω την ευχαρίστηση στη Μαίρη να με δει διαλυμένη. Ούτε στα πιο τρελά της όνειρα. Με τα χρόνια έχω μάθει να προσποιούμαι υπερβολικά καλά. Έχω μάθει να βάζω τον εαυτό μου προτεραιότητα και όσο και αν λατρεύω τον Ορέστη δεν πρόκειται να αφήσω να με ποδοπατήσει η ξεροκεφαλιά του. Σαν να έχω ακούσει το καλύτερο ανέκδοτο στον κόσμο και πως ούτε καν τρόμαξα με την αντίδραση του Ορέστη, αρχίζω να γελάω σαν την υστερική κρατώντας κιόλας την κοιλιά μου. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου αλλά καταφέρνω να τα πουλήσω ως δάκρυα από το γέλιο. Τα σκουπίζω διακριτικά κάνοντας συνάμα με το χέρι μου σήμα στη Μαίρη να σταματήσει λες και δεν αντέχω άλλο. «Αχ να' σαι καλά ρε Μαίρη με έκανες και γέλασα. Δεν σου έχουν πει ποτέ ότι οι χαρτορίχτρες και τα μέντιουμ απλά κοροϊδεύουν τον κόσμο; Γιατί μόνο από εκεί πρέπει να σου μπήκαν τέτοιες ιδέες. Γλυκιά μου για όνομα του Θεού, δεν φαντάζομαι να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν θα είχες εξουσία πάνω στην εταιρία του θείου μου» μιλάω δήθεν γλυκά αλλά δεν κρύβω τον ειρωνικό μου τόνο. Τέτοια μαλακία κανείς δεν μπορεί να την αντέξει.